Kur flitet për tifozëri ‘të zjarrta’, shumica prej nesh e bën nga jashtë, por disa situata të përjetuara nga brenda – nga vetë futbollistët – janë aq të pashlyeshme sa që, kur tregohen, duket sikur kthehesh pas në ato momente dramatike. Provojeni ju të jeni ulur në një avion që nuk mund të ulet – në Athinë, jo në ndonjë xhungël ku ju pret një fis vendas me kazanët – për shkak të mijëra tifozëve që bllokojnë të gjitha daljet e aeroportit, deri në atë pikë sa të thuash: “Shuplakat herët a vonë do t’i marrim, më mirë këtu sesa në shtëpi”. Pikërisht kjo i ka ndodhur italianit Stefano Sorrentino gjatë kohës që luante me AEK, skuadrën e tretë të kryeqytetit grek pas Olympiacos dhe Panathinaikos. E tani portën e tyre e mbron Thomas Strakosha, portieri i kombëtares së Shqipërisë, që duhet ta ketë ketë parasysh përjetimin e italianit Sorrentino.
Portieri kampan pranoi ofertën e AEK-ut të Athinës në vitin 2005, kur ishte 26 vjeç dhe Torino – skuadra ku luante në atë kohë – nuk arriti të regjistrohej në Serie A pas ngjitjes së fituar në fushë (klubi granata do të shpallej më pas i falimentuar më 17 nëntor). Sorrentino atë verë mbeti lojtar i lirë dhe u transferua pa kosto te AEK-u, ku qëndroi për dy vite.
Sorrentino rrëfen rreth rrethimit nga tifozët e tërbuar të AEK në aeroportin e Athinës
“Atje, përveç futbollit, ka basketboll, volejboll për meshkuj e femra, kështu që sa herë që ka derbi, aty rrezikon të ketë të vdekur – tregon Sorrentino në podcast-in ‘DoppioPasso’ – Ne atë vit (i pari i tij, shën. red.) luajtëm në Kupën UEFA dhe qëndruam gjithmonë në vend të dytë në kampionat, Olympiacos me Rivaldon ishte nga një tjetër planet. Arrijmë disa javë para fundit të kampionatit, humbim në Selanik kundër PAOK-ut, dhe Panathinaikos na kalon dhe përfundon i dyti. Jemi në avion mbi Athinë, dhjetë minuta, gjysmë ore, një orë, atëherë e thërras Nicon, që ishte një nga fizioterapistët, i vetmi që fliste italisht: ‘Nico, çfarë po ndodh, do ulem apo jo?’. ‘Eh, Stefano, nuk mund të ulemi’. ‘Pse?’. ‘Eh, kanë mbyllur aeroportin, janë dhjetë mijë veta që na presin’.”
Në atë pikë situata bëhet ankthioze: “Ulem dhe nuk arrijmë dot të shkojmë në shtëpi. Kishte tetë dalje dhe makinat tona ishin aty, kishin organizuar një autobus për të na larguar, dhe i thoja Traianos Dellas-it: ‘Trai, shuplakat herët a vonë do t’i marrim, qoftë këtu apo në shtëpi, do t’i marrim. Më mirë t’i marr këtu, e preferoj t’i marr këtu sesa t’i çoj në shtëpi, ku kam gruan, fëmijët. Gjithsesi, për t’i marrë, do t’i marrim’. ‘Jo, jo, do ia dalim disi, do ia dalim disi’…”
“Në fund, një delegacion i tyre na foli, unë nuk kuptoja asgjë, ishte Traianos që përkthente, nuk ishin gjëra miqësore, me fjalinë e fundit: ‘E dimë ku banoni. O përfundojmë të dytët, o dimë ku banoni, pikë’. Në mënyrë shumë të qetë… me shishe në dorë. Ju garantoj, dukej si filmi ‘Një javë si Zoti’: pasi na folën, bënë shenjë kështu (bën gjestin e duarve që hapin një rrugë, shën. red.), ne kaluam nëpër turmë, morëm makinën tonë, shkuam në shtëpi, nuk tha askush një fjalë. Thosha me vete: ‘Vërtet si film, se nuk është e mundur!’. Fati ynë ishte që i fituam të dyja ndeshjet, Panathinaikos fitoi njërën dhe barazoi tjetrën, dhe përfunduam të dytët, kështu që shkuam në Champions League,” e përfundon rrëfimin surreal Sorrentino.
