Për një kohë të gjatë, Abu Obeida ishte një njeri pa fytyrë dhe pa një emër të qartë. Kjo atmosferë misterioze kontribuoi në forcimin e ndikimit të tij propagandistik si zëdhënës i krahut ushtarak të Hamasit dhe simbol i rezistencës.
Në të dyzetat, ai u rrit në Jabalia, në Rripin e Gazës, ku u zhvendos me familjen e tij. Ashtu si të rinjtë e tjerë, ai u bashkua me lëvizjen e armatosur dhe, sipas disa burimeve, filloi të mbulonte komunikatat e Brigadave “Ezzedine al-Kassam” rreth vitit 2002.
Debutimi i tij ishte i rëndësishëm: një video kushtuar tuneleve të ndërtuara nga militantët, një nga armët e tyre më të rëndësishme. Më pas ai mori një rol më zyrtar, duke komentuar veprime të rëndësishme në luftën e Hamasit. Që atëherë, ai ka vazhduar në këtë rrugë, duke shoqëruar veprimet e muxhahedinëve.
Duke vepruar në fshehtësi, militanti zgjodhi të shfaqej gjithmonë me fytyrën e mbuluar nga një keffiyeh të kuq dhe të bardhë. Disa besojnë se ky ishte një imitim i Emad Aqil, një luftëtar i vrarë në një përleshje të ashpër me forcat armike në vitin 1993 dhe i cili u bë hero për palestinezët. Për shkak të kësaj, ai “mori” nofkën e tij të luftës nga një prej ndjekësve të Profetit.
Referencat për të kaluarën u bënë pjesë e personalitetit të tij, por sekreti që rrethonte identitetin e tij të vërtetë u bë edhe më i tillë. Izraelitët e identifikuan atë si Hudayfa Samir al-Kahlout (një detaj i zbuluar vetëm vite më vonë, së bashku me një foto që supozohet të jetë e tij), ndërsa shokët e tij e kanë mohuar gjithmonë këtë. Izraelitët kanë pretenduar gjithashtu se nisën një bastisje për ta vrarë atë në vitin 2008 dhe 2012, detaje që fraksioni i ka mohuar gjithmonë.
Megjithatë, pasiguria rreth detajeve nuk e zvogëloi rëndësinë e figurës. Ai la gjurmë me mesazhe të shkurtra, gjuhë efektive dhe aftësinë për të paraqitur iniciativat ushtarake të lëvizjes. Biografët kujtojnë edhe prejardhjen e tij kulturore: në vitin 2013, ai u diplomua në Fakultetin e Teologjisë me një tezë mbi Tokën e Shenjtë dhe tre fetë.
Pas sulmit të 7 tetorit, Abu Obeida u bë edhe më i pranishëm për të rrëfyer, sfidat dhe strategjitë e lëvizjes. Dhe natyrisht, ai gjithmonë shmangte zbulimin e fytyrës. Pastaj, së bashku me burrat e “Njësisë Hije”, ai u kujdes për shkëmbimet e të burgosurve.
Ai pati një dorë në koreografinë e çlirimeve. Guerrilasit me uniformat e tyre, automjetet e reja, zgjedhja e vendeve të veçanta në Rrip, dokumentet e lirimit të dorëzuara Kryqit të Kuq dhe dosjet e propagandës, vulat dhe firmat, tavolina e madhe para kamerave dhe ekspozimi i pengjeve. Ishte departamenti i tij që publikoi, në fazat vendimtare, videot e shantazhit për të ushtruar presion mbi opinionin publik izraelit të përçarë dhe të pikëlluar.
Thirrjet e të burgosurve në tunele, imazhet e atyre që po vdisnin, thirrjet e dëshpëruara dhe deklaratat “politike”. Hamasi i përdori këto sulme për të rritur çmimin e tij, por edhe për të demonstruar se është ende në fuqi pavarësisht ofensivës së IDF dhe vështirësive objektive logjistike.
Me përparimin e ushtrisë izraelite, Abu Obeida u bë më i kujdesshëm dhe i reduktoi “paraqitjet” e tij. Pati një pauzë të gjatë prej gati 4 muajsh, e ndërprerë nga një mesazh në korrik, pastaj deklarata e tij e fundit të premten, e dhënë për Al Jazeera: “Planet e Izraelit për të pushtuar Gazën do të jenë një katastrofë për udhëheqjen e saj politike dhe ushtarake … Kjo do të rrisë shanset për të kapur ushtarë të rinj. Luftëtarët tanë janë në gatishmëri të lartë, të përgatitur dhe me moral të lartë”.
Disa orë pas kësaj deklarate, Tel Avivi njoftoi se kishte nisur një sulm në qytetin perëndimor të Gazës, një operacion që synonte askënd tjetër përveç Abu Obeidas. Bombardimi, sipas disa raporteve, mund të ketë shënuar fundin e tij. Përveç nëse njeriu pa fytyrë i ka bërë sërish bisht vdekjes.
