Eksistencializmi në Romanin Donika, Vajza me Violinë nga Flamur Bucpapaj
Shkruar nga Enea Cenko avokat dhe studius
Romani Donika, vajza me violinë i Flamur Bucpapajt është një vepër e fuqishme që trajton luftën kundër komunizmit, triumfin e demokracisë dhe sfidat e intelektualëve në periudha të ndryshimeve të mëdha shoqërore. Në qendër të narrativës ndodhen personazhet kryesore Donika Malaj dhe Ardjan Vusho, dy figura që mishërojnë përpjekjet për liri dhe drejtësi në një shoqëri të shtypur nga regjimi totalitar.
Bucpapaj, me këtë roman, na jep një mesazh të fuqishëm: Demokracia e vërtetë, liria e vërtetë dhe dinjiteti i njeriut nuk dhurohen – ato fitohen me luftë dhe këmbëngulje.
Eksistencializmi në Romanin Donika, Vajza me Violinë nga Flamur Bucpapaj
Romani Donika, vajza me violinë nuk është vetëm një histori personale e mbijetesës dhe triumfit, por një reflektim i thellë mbi ekzistencën, lirinë dhe fatin e individit në një botë të dominuar nga padrejtësia dhe manipulimi politik. Bucpapaj duket se përdor filozofinë ekzistencialiste për të ndërtuar portretet e Donikës dhe Ardjanit, të cilët, përballë një realiteti të ashpër, zgjedhin të rezistojnë, të përcaktojnë vetë fatin e tyre dhe në fund të fitojnë mbi rrethanat.
Personazhet dhe Simbolika
Donika Malaj, si protagoniste, paraqitet si një grua e fuqishme dhe e vendosur, e cila përmes artit të saj – violinës – arrin të shprehë dhimbjen, shpresën dhe forcën e një brezi që kërkon ndryshim. Ajo nuk është thjesht një artiste, por një simbol i rezistencës kulturore dhe shpirtërore kundër një sistemi që e konsideronte individualizmin dhe talentin si kërcënim.
Ardjan Vusho është një shkrimtar i shquar, një intelektual i angazhuar në luftën kundër komunizmit, i cili e përdor fjalën si armë për të rrëzuar mitet e propagandës dhe për të çuar përpara idetë e demokracisë. Nëpërmjet tij, Bucpapaj hedh dritë mbi rolin e intelektualëve në periudha të tranzicionit politik dhe mbi sfidat që ata përballojnë kur idealet e tyre përplasen me realitetin e ashpër politik.
Lufta kundër komunizmit dhe fitorja e demokracisë
Romani përshkruan një periudhë të vështirë historike për Shqipërinë, duke evidentuar pasojat e komunizmit mbi shoqërinë dhe individët. Përmes historisë së Donikës dhe Ardjanit, lexuesi përballet me një tablo të dhimbshme të represionit, por edhe me një ndjenjë të fuqishme të shpresës dhe të vendosmërisë për ndryshim. Fitorja e demokracisë në fund të romanit nuk është vetëm një triumf politik, por edhe një çlirim shpirtëror për personazhet dhe shoqërinë që përfaqësojnë.
Rëndësia e romanit në letërsinë bashkëkohore shqiptare
Donika, vajza me violinë shquhet për stilin e pasur narrativ të Bucpapajt, i cili ndërthur realizmin me një ndjeshmëri të thellë poetike. Autori nuk kufizohet vetëm në rrëfimin e ngjarjeve, por krijon një reflektim të gjerë filozofik mbi lirinë, artin dhe përgjegjësinë e intelektualit ndaj shoqërisë.
Për më tepër, ky roman është një dëshmi e rëndësishme e kujtesës historike shqiptare, duke shërbyer si një rrëfim i nevojshëm për brezat e ardhshëm mbi sakrificat e atyre që luftuan për një të ardhme më të lirë dhe më të drejtë.
Donika, vajza me violinë është një vepër që tejkalon kufijtë e një romani historik dhe shndërrohet në një manifest për lirinë dhe dinjitetin njerëzor. Bucpapaj arrin të krijojë një narrativë të fuqishme dhe emocionuese, duke e vendosur këtë roman ndër veprat më të rëndësishme të letërsisë shqiptare bashkëkohore. Në romanin Donika, vajza me violinë, Parlamenti dhe zhvillimet politike përbëjnë një sfond të rëndësishëm që ndikon drejtpërdrejt në fatin e personazheve. Me rrëzimin e komunizmit dhe kalimin në demokraci, Parlamenti bëhet arena ku përplasen idealet dhe interesat e ndryshme.
Roli i Parlamentit në Narrativë
Në këtë kontekst, Ardjan Vusho, si një shkrimtar i shquar dhe një figurë e angazhuar politikisht, ngrihet në hierarkinë politike deri në postin e nënkryetarit të Parlamentit. Ky zhvillim nuk është vetëm një sukses personal, por edhe një simbolikë e fuqishme e intelektualëve që, pas dekadash represioni, marrin pjesë aktive në ndërtimin e një shteti të ri demokratik.
Parlamenti në roman paraqitet si një institucion i cili ndodhet mes dy botëve: e kaluara e mbushur me ideologji totalitare dhe e ardhmja që kërkon një sistem të ri, të bazuar në pluralizëm dhe liri mendimi. Përmes debatit parlamentar, Bucpapaj tregon tensionet mes ish-komunistëve që përpiqen të ruajnë ndikimin e tyre dhe figurave të reja, si Ardjani, që luftojnë për një vizion të ri politik dhe shoqëror.
Sfida e Ndryshimit Politik
Megjithëse fitorja e demokracisë duket e pashmangshme, Bucpapaj nuk idealizon procesin politik. Përmes përshkrimit të punimeve parlamentare, ai ekspozon hipokrizinë, manovrat politike dhe vështirësitë e një shoqërie që ende nuk është shkëputur plotësisht nga hija e së kaluarës. Ardjan Vusho përballet me sfida të shumta: nga kundërshtitë e hapura politike deri te intrigat e brendshme, që tregojnë se demokracia nuk është thjesht një fitore e një dite, por një betejë e përhershme për mbrojtjen e idealeve.
Parlamenti si Metaforë e Shqipërisë së Re
Në një nivel më të thellë, Parlamenti në roman mund të shihet si një mikrokozmos i Shqipërisë së re, një hapësirë ku pasqyrohen jo vetëm përplasjet politike, por edhe dilemat morale të një kombi që po përpiqet të gjejë rrugën e tij pas dekadave të diktaturës. Bucpapaj përdor këtë sfond për të ngritur pyetje të rëndësishme mbi lirinë, drejtësinë dhe rolin e intelektualëve në politikë.
Në fund të romanit, fitorja e demokracisë nuk paraqitet si një fund i lumtur i historisë, por si një fillim i ri, i mbushur me sfida dhe përgjegjësi. Përmes figurës së Ardjanit dhe zhvillimeve parlamentare, autori na kujton se demokracia nuk është e dhënë, por një vlerë që duhet mbrojtur dhe zhvilluar vazhdimisht.
Romani Donika, vajza me violinë nga Flamur Bucpapaj është një rrëfim i fuqishëm mbi luftën kundër komunizmit, sfidat e demokracisë dhe tragjeditë personale që lindin nga hakmarrja politike. Personazhi i Donika Malajt shfaqet si një simbol i bukurisë, forcës dhe guximit në një shoqëri që po ndryshon mes dhimbjes dhe përplasjeve të mëdha ideologjike.
Donika: Bukuria, Revolta dhe Hakmarrja
Në roman, Donika është e njohur si vajza më e bukur e universitetit, por përtej kësaj, ajo është një lidere e vërtetë e revoltës studentore kundër komunizmit. Me violinën e saj, ajo nuk shpreh vetëm art, por edhe rezistencë – muzika e saj bëhet një simbol i lirisë dhe protestës kundër një regjimi shtypës. Nëpërmjet saj, Bucpapaj e lidh artin me qëndresën politike, duke treguar sesi kultura mund të bëhet një armë kundër tiranisë.
Pas fitores së demokracisë, Donika nuk e humbet misionin e saj, por vazhdon të jetë një figurë aktive, duke u bërë drejtoreshë e portit të Vlorës, një institucion i rëndësishëm në periudhën e re të tranzicionit shqiptar. Megjithatë, kjo pozitë e ekspozon atë ndaj hakmarrjes së bandave kriminale, të cilat duan të ndëshkojnë të gjithë ata që kanë qenë në ballë të përmbysjes së sistemit komunist.
Ardjani dhe Hakmarrja e Krimit
Ardjan Vusho, si një shkrimtar i shquar dhe një politikan me ndikim, ka qenë gjithashtu një zë i fuqishëm kundër komunizmit. Suksesi i tij në politikë dhe roli i tij në fitoren e demokracisë e bëjnë atë një figurë të urryer nga ata që duan të mbajnë gjallë frymën e së kaluarës. Në këtë kontekst, hakmarrja ndaj Donikës është edhe një mesazh për të, një mënyrë për ta goditur personalisht përmes dhunës ndaj gruas që ai vlerëson dhe mbështet.
Rënia në Duart e Krimit: Protagonistja e Sakrifikuar
Në mënyrë tragjike, Donika rrëmbehet nga bandat dhe përfundon e detyruar si prostitutë në Milano. Kjo pjesë e romanit është një denoncim i fortë i asaj çka ndodhi në vitet e tranzicionit, kur struktura kriminale shfrytëzuan kaosin politik dhe ekonomik për të kryer akte çnjerëzore ndaj kundërshtarëve të tyre. Bucpapaj na jep një tablo të errët të Shqipërisë post-komuniste, ku idealistët si Donika dhe Ardjani bëhen viktima të një sistemi të ri, i cili në disa raste është po aq i pamëshirshëm sa ai që u rrëzua.
Mesazhi i Romanit
Përmes historisë së Donikës, Bucpapaj na sjell një reflektim të hidhur mbi sakrificat e atyre që luftuan për lirinë dhe drejtësinë. Fitorja e demokracisë nuk është një triumf i pastër, por një betejë e vazhdueshme, ku të mirët mund të përfundojnë të tradhtuar, të braktisur dhe të shkatërruar nga forca që ende përpiqen të mbajnë kontrollin mbi shoqërinë.
Në fund të romanit, Donika nuk është vetëm një viktimë, por një dëshmi e gjallë e dhimbjes dhe forcës së një brezi që nuk u dorëzua. Mesazhi i autorit është i qartë: revolucioni nuk përfundon me rrëzimin e një regjimi, por kërkon një luftë të vazhdueshme për të mbrojtur lirinë dhe për të ndërtuar një shoqëri të drejtë.
Hakmarrja e Ardjanit dhe Lufta Kundër Krimit
Në kulmin e tragjedisë që përfshin Donikën dhe Ardjanin, romani Donika, vajza me violinë nuk mbetet vetëm një rrëfim mbi vuajtjen, por kthehet në një histori të hakmarrjes dhe drejtësisë. Përmes Ardjanit dhe rolit të tij në bashkëpunim me shërbimet sekrete të Shqipërisë dhe Italisë, Flamur Bucpapaj ndërton një narrativë ku drejtësia nuk mbetet vetëm në dorën e ligjit, por kërkon veprime të drejtpërdrejta nga ata që janë dëmtuar.
Ardjani, i tronditur nga fati i Donikës dhe nga padrejtësia e një bote ku kriminelët mbeten të paprekur, vendos të marrë hak. Ai bëhet pjesë e një operacioni të fshehtë mes Shërbimit Informativ Kombëtar të Shqipërisë (SHIK) dhe shërbimeve sekrete italiane, duke i shkatërruar bandat që e rrëmbyen dhe shfrytëzuan Donikën. Hakmarrja e tij nuk është thjesht personale, por një akt drejtësie, një luftë kundër atyre që mbajnë ende gjallë strukturat kriminale të trashëguara nga diktatura.
Pasi i vret drejtuesit e bandës në Milano, Ardjani përballet me drejtësinë italiane, por gjykata e fal, duke e konsideruar veprimin e tij një akt të mbrojtjes dhe çlirimit nga një rrjet kriminal. Për këtë arsye, ai merr nënshtetësinë italiane, një simbol i përhershëm i ndarjes së tij nga një Shqipëri që ende nuk ka njohur drejtësinë e vërtetë. Rikthimi i Donikës dhe Simbolika e Artit
Donika, pas shpëtimit nga Ardjani dhe operacioni i shkatërrimit të bandave, rikuperohet si një grua e fortë dhe e vendosur për të mos u mposhtur nga e kaluara. Ajo bëhet pjesë e Teatrit La Scala në Milano, duke treguar se arti dhe kultura janë ende një formë rezistence dhe triumfi mbi dhunën dhe padrejtësinë.
Pjesëmarrja e Donikës në La Scala nuk është vetëm një sukses artistik, por një simbolikë e fuqishme: ajo që dikur luftoi me violinën kundër komunizmit në Shqipëri, tani e përdor muzikën si një mesazh për të treguar të vërtetën mbi një vend që ende nuk ka përjetuar lirinë e plotë.
Mesazhi i Romanit: Shqipëria mes Fasadës dhe Realitetit
Përmes rrëfimit të fateve të Donikës dhe Ardjanit, Bucpapaj na jep një mesazh të qartë: Shqipëria post-komuniste nuk është ende një vend i lirë. Demokracia është vetëm një fasadë, ndërsa strukturat e vjetra të Sigurimit të Shtetit kanë mbetur në pushtet nën një formë të re. Ata që dikur shtypnin mendimin ndryshe, tani e bëjnë këtë përmes mekanizmave të rinj ekonomikë dhe politikë, duke mbajtur një sistem ku e kaluara e errët vazhdon të diktojë të ardhmen.
Ardjani dhe Donika vendosin të qëndrojnë në Itali, duke mos pranuar të kthehen në një vend ku liria dhe drejtësia mbeten të manipuluara. Megjithatë, ata nuk braktisin idealin e tyre. Ata presin një ditë kur demokracia e vërtetë do të vijë në Shqipëri – një kohë kur shteti nuk do të jetë më një marionetë e ish-Sigurimit dhe ku drejtësia nuk do të funksionojë si një vegël e pushtetit.
Shpresa dhe Refuzimi i Heshtjes
Në fund të romanit, Donika dhe Ardjani mbeten të lidhur me atdheun e tyre, por si figura të mërguara që refuzojnë të heshtin. Përmes artit të Donikës dhe shkrimeve të Ardjanit, ata vijojnë të denoncojnë të vërtetën, duke e bërë të qartë se kthimi i tyre do të ndodhë vetëm kur Shqipëria të njohë lirinë dhe të distancohet nga hijet e diktaturës.
Ky roman, në tërësinë e tij, nuk është vetëm një histori personale, por një akuzë e fuqishme ndaj një sistemi që ende nuk ka mundur të shkëputet nga e kaluara e tij totalitare. Përmes narrativës së tij, Bucpapaj na sjell një reflektim të thellë mbi luftën e vazhdueshme për liri dhe mbi fatin e atyre që nuk pranojnë të nënshtrohen para padrejtësisë.
Metaforat – Simbolika e Luftës dhe Artit
“Violina e lirisë” – Violina e Donikës nuk është thjesht një instrument muzikor, por një simbol i rezistencës ndaj komunizmit. Ajo përdoret për të udhëhequr demonstratat kundër regjimit, duke u kthyer në një metaforë për fuqinë e artit kundër shtypjes.
“Shqipëria – një kafaz i artë me dyer të mbyllura” – Kjo metaforë pasqyron gjendjen e vendit: një atdhe që premton liri dhe demokraci, por në realitet mbetet i kontrolluar nga hijet e së kaluarës.
“Hakmarrja e shkruar me plumba dhe libra” – Ky imazh tregon dy rrugët që zgjedh Ardjani për të luftuar: dhunën e drejtësisë personale kundër kriminelëve dhe fuqinë e fjalës për të demaskuar sistemin.
. Epitetet – Thellimi i Emocioneve dhe Portretizimi i Realitetit
“Donika – vajza e bukur e revolucionit” – Ky epitet e portretizon atë si një heroinë që nuk është vetëm e hijshme, por edhe e fortë dhe e guximshme.
“Ardjani – shkrimtari i hakmarrjes” – Me këtë epitet, autori e paraqet atë jo vetëm si një krijues, por si një luftëtar intelektual dhe fizik kundër padrejtësisë.
“Demokracia e kalbur” – Ky epitet i fuqishëm përdoret për të përshkruar gjendjen e Shqipërisë post-komuniste, ku demokracia është vetëm një fasadë.
Ironia – Kritika Ndaj Sistemit dhe Shoqërisë
“Shqipëria e re, me njerëz të vjetër” – Një ironi e hidhur mbi faktin që, ndonëse vendi shpalli demokracinë, drejtuesit e rinj janë të njëjtët që dikur shërbenin në regjimin e vjetër.
“Kriminelët ndëshkohen… duke u bërë politikanë” – Kjo frazë ironike kritikon mënyrën se si shumë figura të errëta të së kaluarës arrijnë të mbijetojnë dhe të marrin pushtet në realitetin e ri politik.
“Sigurimi vdiq… por vazhdon të qeverisë nga varri” – Një tjetër ironi mbi ndikimin e ish-Sigurimit të Shtetit në jetën politike dhe sociale të vendit.
. Figurat e Specialitetit të Shërbimit Informativ
Romani përmban një narrativë të fuqishme që përfshin operacione sekrete, infiltrime dhe sabotazhe të organizuara nga shërbimet inteligjente të Shqipërisë dhe Italisë. Autori përdor një gjuhë teknike dhe figura që pasqyrojnë këtë botë të errët dhe misterioze:
“Një operacion kirurgjik mbi krimin” – Për të përshkruar eliminimin e bandave kriminale nga Ardjani dhe shërbimet sekrete.
“Një dosje që vlen sa një jetë” – Një shprehje që tregon rëndësinë e dokumenteve sekrete dhe informacionit që mund të rrëzojë një sistem të tërë.
“Një hije në natë, një plumb në mëngjes” – Përshkrimi i mënyrave të veprimit të shërbimeve inteligjente për të eliminuar kërcënimet.
. Figurat Astrofizike – Simbolika e Kohës dhe Lirisë
Duke qenë se Ardjani dhe Donika jetojnë në një realitet të ndarë mes Shqipërisë dhe Perëndimit, figura të lidhura me hapësirën dhe kohën shfaqen në mënyrë metaforike në roman:
“Liria është si një yll i largët, ndriçon, por nuk arrijmë ta prekim” – Një metaforë që tregon se, edhe pse demokracia premtohet, ajo ende nuk është e arritshme për shqiptarët.
“Ne jetojmë në një vrimë të zezë politike” – Një figurë që përshkruan Shqipërinë si një vend ku e kaluara gëlltit të ardhmen dhe e ardhmja duket e paqartë.
“Ardjani dhe Donika – dy planetë që rrotullohen rreth së njëjtës diell” – Një imazh poetik që simbolizon lidhjen e tyre të pathyeshme, pavarësisht ndarjeve dhe sfidave.
Një Roman me Simbolikë të Thellë
Donika, vajza me violinë nuk është vetëm një rrëfim i fuqishëm mbi dashurinë dhe hakmarrjen, por një analizë e thellë filozofike dhe politike mbi fatin e Shqipërisë. Përmes metaforave, epiteteve, ironisë dhe figurave të specializuara, Bucpapaj na jep një vizion të qartë të një shoqërie në tranzicion, ku liria është ende një premtim i parealizuar.
Në fund, mesazhi i romanit është i qartë: Shqipëria mund të ketë ndryshuar fasadën, por thelbi i saj mbetet i mbërthyer nga e kaluara. Vetëm kur të thyhet kjo forcë e errët, vetëm kur njerëzit të jenë të lirë jo vetëm në letër, por edhe në realitet, atëherë Donika dhe Ardjani do të kenë një atdhe ku mund të kthehen.
Eksistencializmi në Romanin Donika, Vajza me Violinë nga Flamur Bucpapaj
Romani Donika, vajza me violinë nuk është vetëm një histori personale e mbijetesës dhe triumfit, por një reflektim i thellë mbi ekzistencën, lirinë dhe fatin e individit në një botë të dominuar nga padrejtësia dhe manipulimi politik. Bucpapaj duket se përdor filozofinë ekzistencialiste për të ndërtuar portretet e Donikës dhe Ardjanit, të cilët, përballë një realiteti të ashpër, zgjedhin të rezistojnë, të përcaktojnë vetë fatin e tyre dhe në fund të fitojnë mbi rrethanat.
. Liria dhe Zgjedhja: “Njeriu është i dënuar të jetë i lirë”
Në frymën e ekzistencializmit të Jean-Paul Sartre, Ardjani dhe Donika nuk janë thjesht viktima të një sistemi të korruptuar; ata nuk e pranojnë rolin e viktimës, por marrin përsipër ta formësojnë vetë realitetin e tyre.
Donika nuk e pranon tiraninë – Si udhëheqëse e protestave kundër komunizmit, ajo zgjedh të mos heshtë, edhe pse e di se ky vendim mund ta shkatërrojë jetën e saj.
Ardjani nuk pranon të dorëzohet para padrejtësisë – Ai e merr hakun me mënyrat e veta dhe vazhdon betejën për të vërtetën përmes shkrimeve.
Në këtë mënyrë, ata mishërojnë idenë ekzistencialiste se njeriu nuk është i përcaktuar nga rrethanat, por nga zgjedhjet e tij.
. Absurdizmi dhe Përballja me Një Botë Pa Kuptim
Elemente të filozofisë së Albert Camus janë të pranishme në rrëfimin e Bucpapajt. Si tek I Huaji apo Miti i Sizifit, edhe në këtë roman kemi një realitet absurd, ku individi përballet me padrejtësi, tradhti dhe dhunë, por nuk dorëzohet.
Donika rrëmbehet dhe detyrohet në skllavëri seksuale, një akt që simbolizon degradimin e vlerave në një botë ku e keqja triumfon mbi të pafajshmit.
Ardjani, i cili përpiqet të jetojë si shkrimtar i lirë, detyrohet të bëhet ekzekutues – Ai e sheh hakmarrjen si të vetmen mënyrë për të rivendosur drejtësinë.
Shqipëria e pas-komunizmit shfaqet si një “demokraci e fasadës” – një absurditet i pastër, ku njerëzit besojnë se janë të lirë, por në fakt janë ende të kontrolluar nga hijet e së kaluarës.
Megjithatë, ashtu si te Camus, personazhet nuk e lejojnë absurditetin t’i shkatërrojë, por i përgjigjen atij me veprim dhe me refuzim për t’u dorëzuar.
. Vuajtja dhe Rezistenca si Përcaktime të Njeriut
Në filozofinë ekzistencialiste, vuajtja nuk është thjesht një e keqe që duhet shmangur, por një provë e ekzistencës së vërtetë të individit. Bucpapaj e përdor këtë koncept për të ndërtuar rrugëtimin e dy protagonistëve të tij.
Donika përballet me torturën fizike dhe psikologjike, por nuk thyhet.
Ardjani përballet me padrejtësinë dhe hipokrizinë e shoqërisë, por vendos të mos heshtë.
Në këtë mënyrë, ai duket se ndjek mendimin e Friedrich Nietzsche: “Ajo që nuk na vret, na bën më të fortë.” Në vend që të shkatërrohen nga vuajtjet, ata bëhen më të vendosur dhe më të fuqishëm.
. Pafuqia e Zotit dhe Përcaktimi i Vetë Fatit
Në një frymë të ngjashme me ateizmin ekzistencialist të Sartre, romani nuk flet për ndërhyrjen e Zotit apo për një forcë hyjnore që shpëton personazhet. Përkundrazi, Donika dhe Ardjani janë të vetëm në botën e tyre. Ata nuk presin shpëtim nga qielli, por e krijojnë vetë shpëtimin e tyre përmes zgjedhjeve që bëjnë.
Ardjani nuk pret drejtësi nga shteti, ai e merr atë vetë.
Donika nuk pret që shoqëria ta mbrojë, por gjen rrugën e saj drejt suksesit dhe lirisë.
Ky është thelbi i ekzistencializmit: nuk ka asnjë kuptim të paracaktuar të jetës, ai duhet të krijohet nga individi.
. Fitorja përfundimtare: Mbijetesa përmes Artit dhe Fjalës
Në fund, triumfi i Donikës dhe Ardjanit nuk është thjesht fizik, por edhe intelektual dhe shpirtëror. Ata nuk fitojnë vetëm duke shpëtuar jetën e tyre, por duke ndërtuar një trashëgimi që i sfidon të gjithë ata që i shtypën.
Donika bëhet violiniste në La Scala, duke i treguar botës se arti mund të triumfojë mbi dhunën.
Ardjani bëhet një shkrimtar i suksesshëm në Amerikë, duke e përdorur fjalën si armën më të fuqishme kundër tiranisë.
Në fund të fundit, Donika, vajza me violinë është një roman ekzistencialist sepse ai nuk flet vetëm për mbijetesën e trupit, por për mbijetesën e shpirtit dhe të identitetit. Ai tregon se edhe në një botë të padrejtë, ku liria është e rreme dhe fuqia i përket të korruptuarve, individi ka mundësinë të krijojë kuptimin e vet dhe të fitojë mbi rrethanat.
Bucpapaj, me këtë roman, na jep një mesazh të fuqishëm: Demokracia e vërtetë, liria e vërtetë dhe dinjiteti i njeriut nuk dhurohen – ato fitohen me luftë dhe këmbëngulje.
