DOKİKA KEMANLI KIZ/Roman

DOKİKA KEMANLI KIZ

 

Roman

 

Bugün, 7 Şubat 1996’da… Vlorë’deki ‘Petro Marko’ tiyatrosu yakınlarında kaçırılmamın bir yılı geçti. Bu sözleri ünlü bir yazar ve gazeteci olan Ardjan Vusho okudu. Donika’nın günlüğünü okumaya karar verdi. Siyah deri bir defterin içine yazılmış ve çok sayfadan oluşan bu günlük çok gergin ve heyecanlıydı. Geçmişi ne kadar unutsak da, o her yerde cehennemden gelen bir hayalet gibi karşımıza çıkıyor. Mutlu olmak için acı çekiyor ve bu dünyadan memnuniyetsiz ayrılıyoruz. Tüm hayatımız bir mutluluk için acı çekmekle geçiyor. Defteri açtı ve elleri titreyerek okudu: Ben Donika Malaj ya da Kemanlı Kızım. Yatağımda oturuyorum ve tüm notlarımı ve anılarımı tekrar hatırlıyorum. Tekrar küçük bir odada, Milan’ın merkezinden çok uzakta. Duomo di Milano’ya hiç gitmedim, çünkü artık Tanrı’ya yalvarmak istemiyorum. Çünkü benim için şimdiye kadar hiçbir merhameti yoktu. Tanrı’ya olan inancım hala var, ama çok şüpheciyim. Yine de onu reddetmiyorum. Bacaklarını kanepe üzerinde çaprazlayarak uzattı ve hayatının sonsuzluğunu hatırlamaya başladı. Bir sinemada izlediği bir film gibi. Şimdi 26 yaşında, evli ve çocuklu. Ve hala Vlorë’nin merkezinde kaçırıldığı ve İtalya’ya ticareti yapıldığı çete hapishanesinden kaçamadı. Dışarıda hafif bir rüzgar esiyor, tepelerden doğrudan eski villa evinin penceresine doğru uçuyor. Bu eski mahalledeki diğer tüm villalar gibi, çok uzun zaman önce inşa edilmiş ve şimdi küf kokuyor. Spor giysiler giymişti, saçları uzun ve dağınıktı, yüzünü ve yastığın bir kısmını örten bir takı takmıştı. Konforlu bir pozisyonda yazmak için, başını yastığın arkasına koydu. Bileklerine ve ayaklarına prangalar takılmıştı, ama hala günlüğünü yazmak ve kaçırılma hikayesini anlatmak için bu fırsatı buldu. Küçük villa penceresi açıktı ve rüzgar saçlarını yavaşça okşuyordu. Kalemini eline aldı ve yazmaya başladı. YENİ BİR BLOK, ÇOK SAYFALI BOŞ BİR ODADA BULDUĞU

Yeni bir blok, terk edilmiş bir odada bulduğu çok sayfalı beyaz kağıtlarla dolu. Yakında güzel ve sanatsal yazılarıyla dolacağını düşündü. Şimdiki zamanlar geçmişe göre daha zor. Çoğulculuk Arnavut halkına büyük yaralar açtı, diye düşündü. Benim gibi birçok kız ve kadın İtalya’nın sokaklarında. Uzun zamandır beklenen demokrasi, işsizlik ve aşırı yoksulluk getirdi. Herkes gibi, yalnız ve desteksiz kaldım, benim gibi kemanım da. Offf.. dedi, saçlarını düzeltmek için elini alnına koydu ve terlerini silmek için eliyle yüzünü sildi. Çok fazla nefesi yoktu, ama her gün ve gecesi Milano’nun sokaklarındaki korkunun neden olduğu stresten doluydu. Milano, orkestrasında çalmak için hayal ettiği şehirdi. Daha doğrusu ‘La Scala’ tiyatrosunda, insanların onun güzel müziğini tadacağı kırmızı polyester koltuklarda otururken, yanında erkekler ve kadınlarla. Altı katlı binanın tüm yerleri rezerve edildi ve kırmızı perdeler açıldığında sunucu Arnavutluk’tan gelen bir kemancıyı, Tirana’dan Donika Malaj’ı tanıtırdı. Orkestrası onu alkışlayarak desteklerdi. Ehhh, diyerek hayal etti, gerçekmiş gibi. Belki de binlerce kişi ona alkış tutardı. Her şey sadece eski yatağının üzerindeki bir rüya gibiydi, son ne zaman yıkandığı bilinmiyordu. Yoksulluk, savaş, türler arası kısıtlar olmadığını düşündü. Hayatta kalmak için nefret ve öldürme. Bir kişinin ölmesi, diğerinin yaşaması için. Belki de fiziksel veya doğal yasalarla ilgilidir, Tanrı’nın insanlık tarihinde icat ettiği bir şeydir. Ve böylece, hayatta kalmak için mücadele etmek zorundayız. Yaşamak için birkaç yıl veya birkaç gün daha zenginlik ve yoksulluk ormanındaki hayatımızda. Bu denklem ölümle savaş arasındadır. Bugün her şey bir mücadele haline geldi. Bu mücadele akrabalık veya kardeşlikle ilgili değil, dedi ironik bir şekilde. Hepimiz birbirimizle mücadele ediyoruz. Kendi şehrimdeki bir kurt beni siyah giydirerek, beni köle olarak sattı, beni yaraladı, vb. Arnavut olduğum için. Ama aşkı para için terk etti ve insan varlığını unuttu… Ne yazık ki, birisini tanıyorum, ama beni tanımıyor. Diktatörlük düştüğünde kötü şeyler oldu çünkü biz kuyruklu insanlardık, birbirimize saygı ve sevgimiz yoktu. Eskiden Vlora halkını çok seviyordum, onları kardeşlerim ve kız kardeşlerim olarak adlandırırdım. Yaptıkları işlerde başarılı olmaları için onlara çok yardım ettim ve teşvik ettim. Hiç aklıma gelmezdi bir gün bu insanlar tarafından rahatsız edileceğim. Şimdi suçlu gruplara ayrılmışlar, vicdansız insanlar haline gelmişler, ne yasalara ne de intikama saygıları var. Sadece her şeyi yemek istiyorlar, aç gözlülükleriyle. Utanç verici davranışlarını iyileştirmek için her şeyi yapabilirler. Aç kurtlar gibi davranıyorlar, tek hedefleri et yemek. Onlar sadece “Kim olduğun önemli değil, senin etin ve kemiklerin yeterli” gibi bir sloganları var. Her şey ticari amaçlarla yapılır ve seni satmak istiyorlar. Seni canlı canlı yemek istiyorlar. Ne zaman susarsın diye sormuyorlar, ama kemiklerini yavaşça ve merhametsizce yiyorlar, korku filmi sahnelerindeki gibi.

 

Stiloluğu cebinden çıkardı ve eski evin duvar aralarında sakladığı defteri aldı. Defteri açtı ve büyük harflerle “Donika Hanım, Kemanlı Kız: Olmaması Gereken Hikaye ve Olaylar” başlığı yazdı. “Aaa” diye mırıldandı Donika Hanım, “Olmaması gereken şeyler…”. “Haha” diye ironik bir şekilde güldü. Donika Hanım eskiden herkes tarafından sevilen ve saygı duyulan biriydi, yeteneği ve okulda aldığı notları onu yıldız haline getirdi. Gerçekten her yerde başı çekti, hatta diktatörlük döneminde bile ona “Yıldız Bayan Donika, Kemanlı Kız” denirdi.

 

Biraz geçmişe daldı ve yazmaya başladı, kalemi kırabilecek kadar sert bastırdı. Dizlerinin üzerine çöktü ve Milano hakkında yazmaya başladı. Lanetli bir şehir. Beyaz sayfaların kapaklarıyla birleşen beyaz renklerine ekledi. Gerçekten buraya nasıl geldiğimi bilmiyorum, sakinleştiricilerin etkisinde olduğum için. Ama yolculuğumun nasıl gittiğini biliyorum ve bana karşı yapılanlar… Şimdi onlarla yüzleşeceğim, Arnavut soydaşlarımdan olan tecavüzcülerimle. Bana yaptıkları tüm kötülükleri geri alacak ve intikamımı alacağım. Tekrar konuştuğunda daha düşük bir sesle konuştu: “Hala kimse beni yakalayamadı. Herkes beni tanıyor ve beni tanıyor. Arnavutluk’taki öğrenci protestolarına katılan ilk kişi benim. Tirana’dan gelen bir kız, her gün öğrencilerin protesto ettiği meydanlarda bulunuyordum. Polis kordonlarına karşı keman çalıyordum, bizi bastırmak veya öldürmek için gelen komünist polislerin önünde. Onların emirlerini biliyordum. Her gün öğrencilere liderlik eden bir kız.” Kemanı ve uzun, sarı kuyruğuyla birlikte vücudu koşan bir ceylan gibi görünen, O’nun gibi güzel bir varlık yoktu. Heykeltraşın stüdyosunda yaratılmış gibi görünüyordu, yabancı dergilerdeki modellerden daha seksi formlara sahip… Safkan bir ırka sahipti, yarı dağlıydı. Annesi Shkodralı, babası ise Vlora’lıydı. Başını biraz kaldırdıktan sonra düşündü ve tekrar kağıda eğildi.

 

“O eski günlerdeki Donika Hanım artık yok,” diye kendi kendine gülümsedi. “Sigorta devletinin istediği gibi, her şey kötü bitti. Ama uzun ve kanlı hükümdarlıklarının sonunda bana zarar verenlerden intikam alacağım. Artık konserler, kemanlar ve parkta gezintiler yok. Her şey kayboldu. Sonuçta, fiziksel olarak her şey geçicidir. Hiçbir mutluluk uzun sürmez. Ne güzellik ne de medeniyet. Her şey doğar, yıkılır ve çöker. Yerçekimi her şeyi yaşlandırır ve çürütür. Hiçbir şey sonsuz değildir. Artık her şey yok oldu, ben de dahil. Sadece uçuyorum…”

 

Donika Hanım kendi kendine ironik bir şekilde güldü. “Bu krimineller benim unvanımı elimden aldılar,” diye düşündü ve korkunç bir intikamın işaretini veren başını salladı. “Her biri ödeyecek, onlara ne yaptıklarını hatırlatacağım. Hayatta kalabilenlerin hepsi, en düşük seviyeden en yüksek seviyeye kadar, ödeme yapacaklar. Bu şarkının başlığı gibi, hayat sadece güçlüler içindir, her canlı hayatını kaybeder.”

 

Donika Hanım, yazdıklarını toplayarak bir küçük top haline getirdi ve tekrar kağıda baktı. Sonra sessizce yemin etti: “Hayatın acımasız doğasından intikamımı almadan bu dünyadan gitmeyeceğim… İntikamımı alacağım, herkes ödeyecek… En kötü oyunları oynayacağım, herkesi cezalandıracağım… Tigriden çılgın kadınlara kadar herkes. Hayatım artık sadece intikamla dolu.” E bedenini bir ceylan gibi koştururken kemanı ve uzun sarı saçlarını taşıyan bu kadar güzel bir varlık yoktu. Heykeltraşın atölyesinde yaratılmış gibi görünüyordu ve yabancı dergilerdeki modellerden daha seksi formlara sahipti… Safkan bir ırka sahipti, yarı dağlıydı. Annesi Şkodralı, babası ise Vloralıydı. Başını biraz kaldırdıktan sonra düşündü ve tekrar kağıda eğildi.

 

“Eski günlerdeki Donika artık yok,” diye kendi kendine gülümsedi. “Sigorta devletinin istediği gibi, her şey kötü bitti. Ama uzun ve kanlı hükümdarlıklarının sonunda bana zarar verenlerden intikam alacağım. Artık konserler, kemanlar ve parkta gezintiler yok. Her şey kayboldu. Sonuçta, fiziksel olarak her şey geçicidir. Hiçbir mutluluk uzun sürmez. Ne güzellik ne de medeniyet. Her şey doğar, yıkılır ve çöker. Yerçekimi her şeyi yaşlandırır ve çürütür. Hiçbir şey sonsuz değildir. Artık her şey yok oldu, ben de dahil. Sadece uçuyorum…”

 

Donika kendi kendine ironik bir şekilde güldü. “Bu suçlular benim unvanımı elimden aldılar,” diye düşündü ve korkunç bir intikamın işaretini veren başını salladı. “Her biri ödeyecek, onlara ne yaptıklarını hatırlatacağım. Hayatta kalabilenlerin hepsi, en düşük seviyeden en yüksek seviyeye kadar, ödeme yapacaklar. Bu şarkının başlığı gibi, hayat sadece güçlüler içindir, her canlı hayatını kaybeder.”

 

Donika, yazdıklarını toplayarak bir küçük top haline getirdi ve tekrar kağıda baktı. Sonra sessizce yemin etti: “Hayatın acımasız doğasından intikamımı almadan bu dünyadan gitmeyeceğim… İntikamımı alacağım, herkes ödeyecek… En kötü oyunları oynayacağım, herkesi cezalandıracağım… Tigris’ten çılgın kadınlara kadar herkes. Hayatım artık sadece intikamla dolu.”

 

Donika, kendi hatıralarına ve Ardjan Vusho adlı gazeteci sevgilisine dalmaya başladı. İşte o an, 1989 Eylül ayının sabahında, Shkodra’da verdiği bir konserden sonra Tirana’ya geri dönerken yaşadıklarını anlatmaya başladı. Donika, keman ve çelloyla birlikte, o gün tren istasyonunda vagon numarası beşe binen ilk kişilerden biri oldu. Ancak, tren yolculuğu boyunca birçok kişinin olmaması garip geldi. Donika’nın da tren atlayışında biraz zorlandığı, ancak sonunda içeri girdiği anlatıldı. Keman kutusunu zorla tren kapısından içeri soktuktan sonra, violinist adı Mozes’e döndü ve ondan yardım istedi. Böylece, ikisi de kutunun her iki yanından tutarak içeri girdiler. Dar koridorlu vagonun içinde birkaç adım attıktan sonra, nerede oturacaklarını düşünerek neredeyse aynı anda “Buraya mı oturuyoruz?” dediler. Kısa bir aradan sonra, Donika başını onaylayarak kafasını salladı. Arkalarında trenin hareket etmek için hazırlanan biletler vardı. İki koltuğu olan nispeten küçük bir bölümde oturdular. Vagon genel halka açık değildi, daha çok özel bir bölümdü. Beş kişi oturabileceği için, karşılıklı kırmızı koltuklarda oturdular. Koltuklar deri kaplı değildi, ama şık görünüyorlardı. Keman ve çelloyu, trenin çatısında bulunan raflara yerleştirerek bıraktılar. Sonra, birbirleriyle şaka yaparak ve gülerek karşılıklı oturdular. Aynı zamanda, iki koltuğu da almışlar gibi görünmek için çaba sarf ettiler. Eğer başka yolcular gelse, onlara “Bu yerler dolu, arkadaşlar” derlerdi ve başka vagonlarda yer aramaya devam ederlerdi.

 

Donika güzel bir fikirle konuşurken, tren koltuğunda hafifçe kıpırdandı ve pencereden dışarı bakarak insanların gelip gelmeyeceğini görmek için baktı. Yaklaşık on dakika sonra, birkaç öğrenci çocuğu geldi ve kızlar tarafından alınan koltuklara baktılar. Onlarla konuşmadılar, sadece “Yyy, ne güzel çocuklar” dediler, dişlerinin arasından tıkırtılarla gülerken. “Sadece yıldız yiyorlar” dedi biri ve diğeri “Yoksa gerçekten karıştırdın mı?” diye sordu. Sonra dar vagonun boşluğunda kayboldular ve boş koltukları aramaya devam ettiler. Donika gülerek dedi ki, “Onlar senin için Mozes, sen bir yıldızsın” ve hafifçe gülümseyerek cevap verdi. Mozes de hemen aynı şekilde yanıt verdi ve saçlarını düzeltirken şakalaştı. Sonra, göğsüne bir düğme çeken Mozes, Donika’ya döndü ve “Donika, kime soktun bunu?” diye sordu. Sadece seni gördüm, Sen Şkodra Treninin süper yıldızsın, ayrıca Sanat Enstitüsünün de yıldızısın, uzun ve 4 numaralı göğüsleri olan tipik ilirya-albeniyalı bir şekle sahipsin, Sanat Tarihi profesörü de böyle diyor – Haha Donika güldü – Ne diyorsun sen kızım, boynun yüksek, taraklı saçın var Hahah yeniden güldü. “Sadece güzelimle ilgili mi söylüyorsun?” Bugün bana neden söylüyorsun? dedi Mimozes’e, aynı ironik tonla cevap verdi. “Çok geç kaldın sevgili Moza” dedi Donika ekleyerek. “Git işine Shkodranja, senin gibi değilleriz, Valonjatlar hiçbir şey değil, güzel değiller” dedi ve annana sormak istersen, belki sen de bir Shkodran’la bir şeyler yaşadın, çünkü sen de uzun ve mavi gözlüsün. Tamamen bizim gibisin – Hhaha diye güldü. Mozë, “Annem çok güzeldi ve %70’i çocuklarına benziyor …” diye cevap verdi ve ona döndü. “Nasıl biliyorsun bunu? Adn-annenin izinden gidelim ve senin kim olduğunu gösterelim” dedi. Hhaha biraz daha yüksek sesle güldü. “Nasıl emredersin?” diye yanıtladı Donika, alaycı bir tonla. “Kızına otur, onları al. Ve aptallıkları bırak, aklına nereye gittiğine dikkat et, sen çok şeytansın Shkodranja” dedi ve Donika arkasından ekledi “Böyle derdi yakın arkadaşı Mozë, o da bu binada 11 numarada yurtta kalıyordu, Dona ise her gün onun yanına gidiyordu ve birlikte ders çalışıyorlardı ve çok zaman geçiriyorlardı. Dona, sadece ders çalışmış ve müzik aleti olan kemanını sürekli olarak çalıştırmıştı. Okulu bitirdikten sonra, tiyatro, opera ve bale orkestrasında bir yer için yarışacaktı ya da başka bir yerde, ancak müzik öğretmeni olmayacaktı, çünkü öğretmenlik stresli hale gelmişti. Öğrenciler müzik dersine gereken önemi vermiyorlardı ve ders sırasında çok fazla gürültü yapıyorlardı. “Sesini kıs” dedi Donika. “Ne oldu, sen konuşuyordun” diye cevap verdi Moza ve trenin penceresinden bakarken döndü. “Arkadaşım, yapmak istemiyorum.” Ben sekizinci sınıf müzik öğretmeni oldum ama sen değilsin, diğer arkadaş cevapladı. Sen Enstitü’deki en iyi öğrencisin, hepsi on üzerinden. Sen güvenli bir yerde keman öğretmeni veya operada olacaksın. Evet, evet, Donika güldü. Bugün biyografiyi ve diğer şeyleri kararlaştıralım ama otoriteyi değil. Merkez komitenin çocukları ve takipçileri her yerde iyi pozisyonlarda. Ve Bakanlıkta. Diplomatik hizmette bile, diye ekledi.

 

“Ve madenleri yönetiyorlar. Burada, ilçe parti komitelerinin hepsinin başında onlar var. Kapalı bir çember. Arnavutluk onların,” dedi, biraz yüksek sesle. Devam ederken gömlek yakasını düzeltti ve göğsünü hafifçe aşağı doğru bastırdı, yolcuların etkilenmesi için çok büyük görünmesini sağlamak için.

 

Moza Donika’nın rejime karşı sözlerine biraz daha geniş gözlerle baktı. Shkodra’lıydı ve komünist rejime karşı olması normaldi. Kendisi güzel bluzlar ve şapkalarla kot pantolon giyerdi. “Sen tam Rait orkestrasısın,” arkadaşları derdi, o da inkar etmezdi. “Eee, öyleyim işte,” diye gülerdi. Hatta bugün bile, tel üzerinde şarkı söyleyen bir ispinoz gibi giyinmişti.

 

Dona’ya bir şeyler söylemek istedi, ama sonra dalga geçeceği korkusuyla bıraktı. “Sen bir yıldızsın,” Donika arkadaşına tatlı tatlı gülümseyerek ekledi.

 

Kardeşi olmadığı için, bağı çok güçlüydü. “Dinle, Moza, bugün annemle sadece bir kez konuştuğumu hatırladım, ve bana Kosovalı bir Arnavut’a bir kez aşık olduğunu söyledi. Yugoslavya’dan intikam almaktan Shkodra’ya kaçmak için geldiğinde birlikte olduklarını düşünüyorum,” Dona ekledi ve biraz güldü. “Evet, doğru,” Moza araya girdi. “Ve senin güzelliğini, boyunu ve zekanı o Kosova prensinden aldın. Uzun boylu, mavi gözlüler,” diye güldü.

 

“Seni neden bu kadar güzel, uzun boylu ve zeki olduğunu öğrendim,” Dona dedi ve Moza cevap verdi: “Sen bir genetikçisin.” “Annem babamı hiçbir zaman ihanet etmedi,” Dona ekledi. “Oh, hadi, kapat ve sakla onları. Seni tehdit ederlerse, dava aç,” Moza dedi. “Tamam mı?” Dona kabul etti ve Moza “Tabii, müdür,” dedi ve Donika artık konuşmadı.

 

Bakışını pencereye çevirdi ve hemen düşüncelere daldı, annesiyle Kosovalı adam arasındaki aşk sahnesini yeniden canlandırdı. “Aptal,” sonunda arkadaşına doğru güldü ve Shkodra halkı gibi bir mizahçı olan Moza’ya baktı. Tren insanlarla dolmaya devam etti ve gürültü, sohbet ve şarkı söyleme hiç durmadı. Faturinat, aralarındaki dolandırıcılığı vagonda birbirlerine bildiriyorlardı. Donika ise baştan beri biletleri kesmişti. Her biri beş yeni lek tutuyordu. Onları cebinden çıkarıp kontrolör gelince göstermeye hazırladı. Yolcular için ara koltukların ortasındaki banka koydu. Siyah camlı bir tabağın üzerine koydu. Sol eliyle onları mühürledi. Onları cebine koyduktan sonra, orada nasıl yerleştirdiğini hatırlamadı ama cepte yeterince boşluk bırakmadığını fark etti, çünkü mühürlerken birbirine karışmışlardı. Moza’nın sesi duyuldu: “Orada bırak ve kontrolörü kendin gör.” Moza alaycı bir tavırla konuştu. Donika başını kaldırdı, arkadaşından gözlerini çekti ve ekstra söz söylemeden ona boyun eğdi ve onları orada, bir emir gibi bıraktı. Sonunda başını kaldırdı. “İşte, yani isteğini yerine getirdim,” diyerek Moza’ya döndü. “Adeta insan haklarını savunuyormuşsun gibi. Burada kimse hiçbir hakkı yok,” diye karşılık verdi Moza. “Hayır, bizim biletimiz,” diye ikisi de aynı anda konuştular. “Belki de sadece bizim basılı biletlerimizdir… Burada herkes aynı kardeş. Basılı biletler gibi,” diye tekrar konuştu Donika. O zaman, o zamanlar iktidardaki rejime karşı açıkça konuşmaya başlayan ve kurs ve 11 numaralı binalardaki diğer arkadaşlarıyla ve arkadaşlarıyla açıklıkla konuşmaya başlayan Donika, bu hükümete karşı bir darbe yapmak için fırsat kollayanlar arasındaydı. Tüm kızlar öyle söyledi, özellikle Kavaja’da sabahları ekmek, çay veya reçel yediklerinde. Öğrenciler onunla dalga geçtikleri gibi “Lej biletat” dediler. “Biletleri bana ver,” dedi Moza. “Saat kaç ve ne zaman hareket edeceğimize bak, çünkü burada kaldık, canım arkadaşım,” diye ekledi. “Yedi buçukta, arkadaşım,” diye cevap verdi Donika saatindeki saate bakarak. Saatı iki bin leklik bir pil ile çalışıyordu. Nervozluğunu belirtmek için elini aşağı indirdi, çünkü o saatleri o yıllarda dolaşan birçok kişi vardı. Herkesin bir tane vardı. Saati kontrol etmek istemiyordu, çünkü asla saat kaç olduğu veya tarihin ne olduğu gibi şeylerle ilgilenmiyordu. Saatin hikayesini biliyordu. Dışarıdaki hava ile saatini karşılaştırmak için güneşe baktı. Tarabosh’un üzerinde doğmuştu, bir tepecik. Coğrafyasına göre kendi saati ile aynı zamana denk geliyordu. Donika tekrar elini kaldırdı, güneşin gözlerini rahatsız etmemesi için, ve saati arkadaşına gösterdikten sonra birkaç adım attı ve tekrar koltuğunun üzerine oturdu ve kendi kendine konuştu. Sadece pencereden bakıyordu. Aslında çok küçük bir odada gibi görünüyordu, ortada iki sandalye vardı? İşkence odası veya güvenlik vagonu olabilirdi. Kim bilir, diye düşündü, ama işkence vagonu gibi, daha büyük vedaha karanlık olurdu. O, bir aşk sahnesi için ayrıcalıklı bir vagon ya da belki de güçlü insanlar için bir vagon olabileceğini düşündü. Eskimiş Çinli tren kabininin görüntüsünü alaya alan Varja, “Ne dedin?” diye sorduğunda Moza, “Güzel bir adamın gelip boş yerlerin olup olmadığını sormasını mı bekliyorsun?” diye yanıt verdi. “Neden olmasın,” diye karşılık verdi Dona. “Belki de yakışıklı bir adam gelir ve seni kurtarır. Senin dışında kimseyi sevdiğim yok. Tüm arkadaşlarım erkek arkadaşları var.” “Evet, haklısın,” dedi Moza. “Peki, burada bulabilir misin?” “Haydi, haydi,” Dona ironik bir şekilde tekrarladı. “Nasıl bilebilirim?” “Belki unuttun,” dedi Moza. “Vlonjatlar işlerini bitirdikten sonra atlarına binerler,” diye güldü. “Özür dilerim, ancak metin Türkçeye çevrilemez çünkü Arnavutça’dır. Başka sorularınız veya daha fazla yardıma ihtiyacınız olursa, lütfen bana bildirin.” “Bu doğru,” dedi Dona. “Bir an için sustu ve manzarayı dışarıdaki trenden izledi. Moza sonra sessizliği bozdu, “Haydi aşağı, sosyalist ve komünist hükümetlerin yanı sıra,” dedi ve ayaklarını yere vurdu. “Aşağı” dedi Dona ve arkadaşının yumruğuyla birlikte çakıştı. “Hapishaneye gidiyoruz kız kardeşim,” dedi Moza Shkodranja. “Neden hapishanede olduğumuzu söylüyoruz?” diye sordu Dona. “Çünkü ne olduğunu bu Arnavutluk köyümüzde gösteriyoruz.”

 

“Kaç milyonuz?” diye sordu Dona. “Sanırım üçüz,” dedi Moza. “Tam olarak bilmiyorum, çünkü ben bir coğrafyacı değilim.”

 

“Evet, ama retorik bir soru sordum,” diye yanıtladı Dona. “Üç milyonuz. Kapitalizmin ve revizyonizmin kepenklerini indiriyoruz ve sermayeye karşı mücadele ediyoruz. Politikacılarımız beni güldürüyorlar. Işıklı fanlarla birlikte filmlerdeki gibi yaşayan blok sakinleri varken, biz bir fakirlik içinde yaşıyoruz. Onlar Paris veya Roma’da tüm hizmetleri alırlarken, biz hayatta kalıyoruz. Partizan düşüncesi var, ancak herkes birbirini eleştiriyor ve birbirlerini anlamıyor.”

 

“Komünist insanlar olarak kapitalizmi eleştiriyoruz, ancak bu ofis çalışanları tüm hizmetlerini Paris veya Roma’da alıyor,” diye ekledi Moza. “Onlar iyi beslenirken, biz süt tozu, reçel ve çayla besleniyoruz. Ve sen, evde ne yiyorsun? Patates bile yok. Boş mağazaları görüyorum ve ekmek rasyonu var. Köyde açlıkla mücadele ediyoruz ve şehirde rasyonla besleniyoruz. Bu tamamen saçma,” dedi Dona ironik bir şekilde.

 

“Tamam, bırakalım şimdi,” diye sözünü kesti Moza. “Bizi dinleyenler var ve Spaç hapishanesinde yerlerimiz hazır. Burrel hapishanesinde de boş yer olacak. Şükürler olsun ki varlar,” diye ekledi ve ikisi de güldü.

 

“Evet, haklısın,” dedi Dona. “Ancak kızgınlıkla patladım ve kötü konuştum ders saatimde partiye karşı. İyi bir eğitmen beni şikayet etmedi,” dedi Moza. “Küçük olan dışında okuldan atıldın, güzel arkadaşlarla vakit geçirdin,” diye bitirdi Moza Shkodranja. “Adı geçtiği zaman kimse sana cevap vermez,” diye gülümsedi Dona. “Sadece Shkodranja diyecekler. Nereye gitti o Shkodranja? Okula gitti, Shkodra’ya gitti, vb. Eyy Moza, sen Shkodra’nın milletvekilisin, değil mi?” diye sordu Dona. “Hayır, öyle değilim,” diye yanıtladı Moza. Arkadaşı kesintiye uğradı, “Evet, doğru söylüyorsun,” dedi Donika. “Sana tüm halkın ve öğretmenlerin yönelmesi gerekiyor. Shkodra Normal’da kardeşim iyi, güzel ve zeki bir kızdır,” diye cevapladı. Donika dışarıyı izliyordu ve cevap vermiyordu. Bir saniyelik bir duraklamadan sonra, Moza konuştu. “Sen çok güzelsin. Seni kardeşim olarak sevdiğim için kıskanmamalıyım değil mi?” Normal olarak, ailemizde birbirimize çok benziyoruz,” diye espri yaptı Moza.

 

“Donika,” diye kesintiye uğradı. “Babaannem senin anneni görmüş, o bir yıldız gibiydi ve biraz romantizm yaşadılar,” diye ekledi ve Donika güldü. İkisi de kabinlerinin önünden geçen insanlara aldırmadan konuşuyorlardı. Kabinlerinin camında biri uzun, mavi gözlü ve atletik görünümlü biri hafifçe vurdu ve “Günaydın” dedi.

 

“Başka yerlerde ücretsiz yerleriniz var mı yoksa arkadaşlarınızı mı bekliyorsunuz?” diye sordu. Ardjani bacağının yarısını içeri soktu ve kafasını hafifçe eğdi ve cam kapısını elleriyle tuttu. İkisi de şaşkın bir şekilde cevap verdiler ve birbirlerine bakarak şaşırdılar. Tamamen hazırlıksız bir şekilde karşılaştıkları bir işi yaparlarken şaşırdılar. “Bize izin verilmiyor,” dedi Donika.

 

İlk önce kendine geldi ve bir rüya ya da gerçekliğin bir dizisi gibi hatırladığı bir sırayı hatırladı. “Kahve fincanında anlatılan bir dizi ya da gerçeklikte söylendiği gibi, aşkı trenle bulacaksın ve o senin gelecekteki kocan olacak,” dedi. O zamanlar gülmüştü ve buna çok önem vermemişti. Ama şimdi güneşin doğuşundan hemen sonra gerçek bir sahne ve tanıklarla gerçekleşiyor, olanları doğrulayanlar var. “Hadi arkadaşım,” dedi ve Moza yanıt verdi. Bir küçük sessizlikten sonra, terini sildi gibi görünen Donika, diğer kişinin karşılarında oturmasını teklif etti. Donika ve Moza yan yana oturdular. Yol arkadaşlarından biri Tiran’a gitmek için yolda kalmıştı. “Teşekkürler,” dedi Ardjani, küçük bir çantası ve elinde bir paket sigara tutuyordu. Ekstra giysi ya da bagajı yoktu. Karşılarında oturdu ve trenin camını açtı. Siyah tutacakların arasındaki paketi koydu ve hiçbir ses çıkarmadan oturdu. Yan cebinden bir gazete çıkardı ve sessizce okumaya başladı. Önlerindeki yolculardan hiçbiri kendini tanıtmadan işaretler yapıyordu. “Ne yapmalıyız?” diye sordular ve el işaretleriyle cevap verdiler. Bu normal bir insanın yapamayacağı bir işaretti. “Bu fakir adam gitti,” dedi ve ikisi de güldü. Ama yol arkadaşlarına bakmadılar. Ato dikkatle vücudunu inceledi. Normal bir vücuttu ama oldukça büyüktü ve Ato daha önce hiç kimseyi boyutlarına göre giyinirken görmemişti. Saçları siyah, teni esmer ve siyah kaşları vardı. Mavi gözlere sahipti. Yaklaşık 2 metre 20 santim boyundaydı. Herhangi bir aktör veya boksörden daha uzun görünüyordu. Hatta içişleri bakanlığı ekiplerinin disk atma veya çekiç atma sporcularını bile onun yanında küçük kaldığını doğruladılar. Olimpik bir sporcu kriterlerini karşılıyordu hatta daha fazlasını bile. Yakından görünce 45 numara ayağındaki beyaz spor ayakkabıları fark edildi. Ünlü bir markadan olduğu anlaşılıyordu. Ato ve diğerleri buna şaşırmıştı ve tren kalkmadan önce bekliyorlardı. Tüm biletçiler, konuklar ve kalkışın mavi bayrakları hazırdı. Tren hareket edip, gürültüsü havada yükseldi. Loko motive çıkan duman, tren istasyonuna yakın olan üç katlı binaların çatılarına tırmandı. Tren uzaktan bakıldığında güzel görünüyordu ama kooperatif veya tarım işletmelerinde yaşayanlar için gerçek bir komünist kabusuydu. Tren, Shkodra’yı geride bıraktı ve şehir alanından geçip, Lezha’daki diğer istasyona gitmek için düzlüklerde ilerledi. Kabinlerinde kimse gelmedi. Belki de bizi güvende tutmak için aldılar ya da bir şeylerden şüpheleniyorlar dedi Moza, her zamanki gibi şaka yaparak. Herhangi bir durumda ya da olayda, ironik yaklaşımı ile suçlanan ilk kişi olduğu doğruydu. “Bizi güvende tutmak için aldılar” diye yanıtladı Donika. “Ne söyleyeceğimi bitirdim” dedi Moza, alçak bir sesle Donika’ya yaklaşarak. “Seni rahatsız etmiyorum değil mi?” diye sordu Donika. “Hayır tabii ki hayır” diye cevapladı Moza. “Sadece birkaç dakika önce konuştuğumuz için sormak istedim. Arkadaş olabilir miyiz?” dedi Donika. “Tabii, arkadaş olabiliriz” diye cevapladı Moza. “Senin için tam da uygun bir boydasın, ikiniz de mavi gözlüsünüz ve bir erkek kardeş gibi görünüyorsunuz” diye ekledi ve Donika gülümsedi. “İyi kal, şimdi ciddileşeceğim” dedi Donika. “Karşımızdakiler var ve konuşmamız gerekiyor. Sadece birkaç dakika önce konuştuğumuz şeyleri unutalım mı?” diye sordu. “Tamam, konuşmayalım” diye cevapladı Moza. “Bir dakika önce ne söylediğimizi unutalım. Şimdi sessiz olalım.” Tamam ciddiydi, ancak Dona ağzını kapatarak dişlerini sıktı ve “Bırak ben hallederim” der gibi oldu. Moza arkadaşının emrine uymuştu. Karşılıklı oturdukları kabindeki diğer tarafla konuşma yoktu ve bir konuşma başlatmak için hiçbir öncülük yoktu. Hepsini saran sessizlik, insanların konuşmaları ve raylar üzerinde ilerleyen lokomotifin gürültüsü dışında etrafı kapladı ve onların kabininde daha çok duyuldu. Güneş ufka doğmuştu ve dış hava sıcaklığı artıyordu veya yükseliyordu.

 

Eylül’dü ve sonbahar henüz yazın yerini almamıştı, adeta mevsimler birbirinin yerini barışçıl bir şekilde ve karşılıklı konuşma yoluyla değiştiriyordu. Yeryüzünün milyonlarca yıldır Güneş etrafındaki hareketi, eliyle belirlenmiş gibi hiçbir derecede yanılmadan elips şekilli yolunu takip ediyordu. Dona düşündü, ya yeryüzü rotasyonu aksarsa ve diğer gezegenlerin çekiminden habersiz olarak sonsuz uzaya doğru belirsiz bir yörüngeye doğru hareket ederse ne olurdu? O derin düşüncelere daldı, arkadaşı gazete okuyor ve hiçbir şekilde duyulmuyordu. Moza ise genellikle kırık bir radyo gibi sürekli konuşan birisiydi, ancak birkaç dakika sessiz kalmıştı. Dona şaşırdı, o kızın tüm o enerjiyi nereden aldığını düşündü. Ve her zaman kendisiyle gülerdi. Moza iyi bir kızdı, sevilen birisiydi ve okuldaki iyi notlarıyla da çok zeki birisiydi. Shkodra kızı olarak hayat ve sanatsal bir kariyer için pozitif ve hırslıydı. Politikayı da çok iyi biliyordu. Dünya politikasını Radio Station aracılığıyla takip ederdi, bu “komünistler”in o zamanlar “dünya ve kapitalizme bağlayan tek pencere” olarak adlandırdıkları yerdi.

 

Dona kendi kendine düşündü, umarım o bir komünist olmaz, yoksa kendisine konuşan ve kendini onaylayan bu saçmalıkları dayanmak zorunda kalır. -Hahaha, kendi kendine güldü. Anında ciddileşti, ancak Dona ağzını kapatarak dişlerini sıktı ve “Ben hallederim” der gibi oldu. Moza arkadaşının emrine uymuştu. Karşılıklı oturdukları kabinde diğer taraf ile konuşma yoktu ve konuşmaya başlamak için hiçbir öncüllük yoktu. Hepsi saran sessizlik, insanların konuşmaları ve raylar üzerinde ilerleyen lokomotifin gürültüsü dışında etrafı kapladı ve onların kabininde daha fazla duyuldu. Güneş ufka doğmuştu ve dış hava sıcaklığı artıyor veya yükseliyordu.

 

Eylül ayıydı ve sonbahar henüz yazın yerini almamıştı, adeta mevsimler birbirinin yerini barışçıl bir şekilde ve karşılıklı konuşma yoluyla değiştiriyordu. Yeryüzünün milyonlarca yıldır Güneş etrafındaki hareketi, eliyle belirlenmiş gibi hiçbir derecede yanılmadan elips şekilli yolunu takip ediyordu. Dona düşündü, ya yeryüzü rotasyonu aksarsa ve diğer gezegenlerin çekiminden habersiz olarak sonsuz uzaya doğru belirsiz bir yörüngeye doğru hareket ederse ne olurdu? O derin düşüncelere daldı, arkadaşı gazete okuyor ve hiçbir şekilde duyulmuyordu. Moza ise genellikle kırık bir radyo gibi sürekli konuşan birisiydi, ancak birkaç dakika sessiz kalmıştı. Dona şaşırdı, o kızın tüm o enerjiyi nereden aldığını düşündü. Ve her zaman kendisiyle gülerdi. Moza iyi bir kızdı, sevilen birisiydi ve okuldaki iyi notlarıyla da çok zeki birisiydi. Shkodra kızı olarak hayatta ve sanatsal bir kariyer için pozitif ve hırslıydı. Politikayı da çok iyi biliyordu. Dünya politikasını Radio Station aracılığıyla takip ederdi, bu “komünistler”in o zamanlar “dünya ve kapitalizme bağlayan tek pencere” olarak adlandırdıkları yerdi.

 

Dona kendi kendine düşündü, umarım o bir komünist olmaz, yoksa kendisine konuşan ve kendini onaylayan bu saçmalıkları dayanmak zorunda kalır. -Hahaha, kendi kendine güldü. Ardjani, hafif bir tebessümle, “Ne dediğimizi anladın, sen gerçekten sempatik bir adamsın, büyük arkadaşım” dedi. Moza da ekledi, “Bana sık sık böyle şeyler söylenmez,” diye cevap vererek, teşekkür etti.

 

Ardjani, gözlerine baktığı kızın kendisi gibi mavi gözlü olduğunu fark etti ve biraz şaşırdı. “Sen de benim gibi mavi gözlüsün, kızım,” dedi. “Avrupa’da mavi gözlü insanlar az sayıdadır, ama belki de Arnavutluk’ta farklıdır,” diye düşündü ve başını hafifçe öne eğdi.

 

Dona, “Biz Arnavutuz, kardeşim,” diye devam etti. “Hitler bizi rahatsız etmedi, bize huzur bıraktı. Ama Ardjani bizi kardeş diye çağırdı,” diye espri yaptı.

 

Moza, “Almanlar yenildi ve biz Rus-Slav işgaline düştük. Bizi kardeş halklar olarak adlandırdılar, ama belki de babamızın oğulları diye düşünmüşlerdir,” diye ekledi, her zamanki ironik üslubuyla konuşarak.

 

Ardjani, “Ne yazık ki, bizim halkımızın kaderi, Almanya’nın savaşı kaybetmesiyle belirlendi ve biz de Slav egemenliği altında kaldık. Siz burada, biz orada,” diye devam etti.

 

Dona, “Peki sen ne iş yapıyorsun, arkadaşım? Tanışmadın bile,” diye sordu.

 

Ardjani cevapladı, “Ben işçiyim, Koman’da bakır çıkartıyoruz. Sondajlarla araştırma yapıyoruz ve sonra maden çıkartıyoruz,” diye açıkladı.

 

Dona, “Yani, jeolojiyle uğraşıyorsun,” diye sordu.

 

Ardjani, “Hayır, sadece bir lise mezunuyum ve pek bir şey bilmiyorum,” diye cevap verdi.

 

Moza, “Peki, sen grup lideri olmalısın ya da en azından patronun,” diye espri yaptı.

 

Ardjani, “Belki de sen gruptaki en güçlüsüsün, kızım,” diye cevapladı ve biraz ironik bir şekilde başını salladı. Bu güçlü kadın arkadaşım benim en yakın arkadaşım, 180 cm boyunda bir erkek. Ya seni görmüyorum, dedi. “Çok güzel bir kadın görüyorum,” dedi ve sessiz kaldı. Sessizliğinden farklı olarak, senin gibi tüm yol boyunca konuşmamıştı. “Neden bizi dinlediğini söyledin, arkadaşım?” diye sordu, yanıt alamadan. “Yoo, ama sesiniz düşük bile olsa, sizi duyabiliyoruz,” diye cevapladı ve “Ben öğrenciyim” dedi. “Öğrenci misin?” diye sordu Dona. “Evet, öğrenciyim,” diye yanıtladı Ardjani. “Örneğin, senin arkadaşın çok fazla konuşmuyor ama çok düşünüyor, ya da benim böyle görünüyor,” dedi. “Tamam, gerçeği söylemiyorsun,” dedi Dona. “Ellerini görüyorum, benimkilerle aynı gibi görünüyor. Hiçbir öldürme ya da kürek kullanımı yok,” diye espri yaptı. “Sen bir kriminalistik uzmanı değilsin, arkadaşım,” diye yanıtladı Ardjani. “Hayır, arkadaşım, ama bunun açık olduğunu düşünüyorum,” diye basitçe yanıtladı Dona. Sonra, kırmızı bir pasaportu çıkardı ve onu gösterdi. “Bak, bize yalan söyledin, bir gazetecisin ama işçisin,” dedi Dona. “Evet, işçiyim ve orada çalışıyorum,” diye yanıtladı Ardjani, kendi yalanını açıklamaya çalışarak. Ardjani kızlara şaşkınlıkla bakıyor, özellikle de güzel Donika’yı gözlerinden ayıramıyordu. “Esi,” dedi Donika, “sözünü ettiğin gibi bir işçisin ama gazetede çalışıyorsun, bu çok farklı bir şey.” “Evet, farklıdır, ama sonuçta çalışan olarak adlandırılırım, orada mı yoksa değil mi?” diye yanıtladı Ardjani. “Evet, çalışan olarak adlandırılırsın. Bizde özel mülkiyet yoktur, işçi olarak adlandırılırsın,” diye espri yaptı Dona ve ona tanışma kartını uzattı. “Sen çok sempatik bir adamsın,” dedi Dona. “Ama bizi daha uzun süre kandırmayın, tamam mı?” İkisi de tekrar gülümsedi ve “Umarım birlikte konuşuruz,” dedi Ardjani, ironik bir şekilde. “Evet, umarım,” dedi Dona. “Her şey bir başlangıç ​​yapar,” dedi Ardjani ve kısa bir sessizlikten sonra hepsi de gülümsedi. “Hey Moza, sen Shkodra’dan bir milletvekili misin, diye düşünüyorum,” dedi arkadaşı.

 

“Evet, öyleyim,” cevapladı Moza.

 

“Donika, bütün millet ve profesörlerin seni hedef alması gerektiğini söylüyordu. Sen normal, kız kardeşim, güzel ve akıllısın,” arkadaşı ekledi.

 

“Kıskanma Dona,” Moza dışarıya bakarak cevap verdi ve hemen yanıt vermedi. Kısa bir duraklamadan sonra devam etti, “Sen de çok güzelsin. Eğer kardeş olmasaydık, bu kadar yakın olmayacaktık, değil mi? Aynı kanı paylaştığımız için kuzen gibiyiz. Hahaha,” Moza güldü.

 

“Evlenme konusu gündeme geldi,” dedi Donika.

 

“Ah, hadi canım. Babam senin anneni gördü, bir yıldız gibi parlıyor. Ve aralarında bir romantizm oldu. Hahaha,” Donika yanıtladı.

 

İnsanlar kabin kapılarından geçerken, bazen duruyor, bazen de durmuyordu. Yüksek bir adam mavi gözleri ve kaslı görünümüyle kabin penceresine hafifçe vurdu. “Günaydın,” dedi.

 

“Başka oturacak yerlerin var mı yoksa arkadaşlarını mı bekliyorsun?” diye sordu Donika.

 

Ardjani kabinin içine girdi, yarısını bacağına bastırdı ve başını içeri soktu, elleriyle cam kapıyı tuttu. İki kız şaşkınlıkla tepki verdi, sanki hazırlıksız yakalanmışlardı. İzin almadan yaptıkları bir şeyden ya da yollarına aniden çıkan bir şeyden şaşırmış gibi tepki verdiler.

 

“Boş yerimiz yok,” dedi Donika.

 

Ardjani girişim aldı ve bir rüya ya da gerçeklik dizisi hatırlatılmış gibiydi. Bir kahve fincanında anlatılan bir şeydi. Trenle sevgiyi bulacağı ve gelecekteki eşinin olacağı söylenmişti. O zamanlar gülmüştü ve ciddiye almamıştı, ama şimdi güneş doğduktan sonra gerçek bir sahne oldu ve olanları doğrulayan tanıklar vardı.

 

“Hadi arkadaş,” dedi Moza, kısa bir tereddütten sonra sessizliği bozdu. Terlemiş gibi alnını sildi ve onu yanlarına oturmaya davet etti. Donika ve Moza yan yana oturdular, arkadaşlarının Tiran yönüne giden yolunda ayakta kaldılar.

 

“Teşekkür ederim,” Ardjani, sadece küçük bir çantası ve bir paket sigara tutuyordu ve hiç ekstra kıyafeti ya da bagajı yoktu, diye cevap verdi. Karşılarında oturdu, tren penceresini hafifçe açtı ve siyah tutacak arasındaki paketi koydu, ses çıkarmadan.

 

Kendisini koltuğuna yerleştirdi, arka cebinden bir gazete çıkardı ve okumaya başladı. Önündeki diğer yolculara konuşmadan veya kendini tanıtmadan parmak işaretleri yaptı, normal ya da hayal gücü dışında olan bir kişiye yapılır gibi. “Deliler mi?” İki kız gülmeye başladı ve dikkatle onları izleyen diğer yolcuya dikkat etmediler. Normal bir vücudu vardı fakat çok büyük görünüyordu ve onlar böyle bir bedeni hiç görmemişlerdi. Siyah saçları, koyu kaşları, biraz esmer bir cilt rengi ve mavi gözleri vardı. Yaklaşık iki metre yirmi santimetre boyunda olan bu kişi her aktörü, boksu yapanları hatta disk atma veya çekiç atma milli takımı sporcularını da geride bırakıyordu. Bu gerçek daha da doğrulandı çünkü beyaz renkli, tanınmış bir markanın spor ayakkabılarına sahip olan kırk beş numara ayakları da vardı ve bu ayakkabılar yurt dışından gelmiş gibi görünüyordu. Onlar şaşkına dönmüşlerdi ve trenin kalkmasını bekliyorlardı. Tren gecikmedi ve kalkış işareti verildi. Bütün düdükler, konduktörler ve mavi renkli kalkış bayrakları hazırdı ve tren hareket etti. Gürültüsü ortamda yankılandı ve lokomotifin dumanı, tren istasyonuna yakın üç katlı binaların çatısına tırmandı. Treni trenden izlerseniz güzeldi ama o kooperatiflerde veya tarım işletmelerinde yaşarsanız gerçek bir komünist korkusuydu. Tren, Shkodra şehrini geride bırakarak bu şehrin düzlüklerinde hareket ederek Lezha’daki diğer istasyona gitmek üzereydi. Kimse kabinlerine gelmedi. Sanırım bizi güvenlik için aldılar ya da ne olduğumuzu bilmiyorlar… Ya da ekledi Moza, her zaman olduğu gibi gülerken. Aslında, herhangi bir durum veya olayda her ikisine de suç atmak için ilk olan odur. Bizi şüpheli kişiler olarak aldılar, diye fısıldadı Donika’nın kulağına yaklaşarak. Hah? Ne söylüyorsun? Artık anlamsız konuşuyor. Kelimeleri bitirdi. Bir yol arkadaşı istiyor musun? İşte, bir tanesi senin için burada, dedi yumuşak bir sesle. Hayır, dedi Donika ama… Neden artık konuşmuyoruz? Ya da evet, konuşalım. Bırak, dedi Moza, onu görünce tükürdü. Sen Moza kartalısın, hahaha, Donika konuşmasını bitirdikten sonra biraz güldü. İyi kal, arkadaşım, dedi Moza yumuşak bir sesle. Bu senin için tam iki metre ve bir şey, ve birbirinize çok yakışıyorsunuz ya da değil mi, ikiniz de mavi gözlüsünüz gibi görünüyorsunuz. Kardeş ve kız kardeş gibi, karışık görünüyorsunuz. İyi kal. Mizahı bırak şimdi, Donika cevapladı. Önümüzde insanlar var ve artık konuşmuyoruz. Tamam, bırak gitsin. Bir dakika önce veya on dakika önce gibi.” Taman ciddiydi, ancak Moza kocamanına döndü. Eşin önünde değilsin, kapa çeneni, cadı, diye konuştu Dona ve dişlerini sıktı, sanki ona bir şey anlatacaktı. Haydi, Moza artık konuşmadı ve arkadaşının emrine boyun eğdi. Aynı kabinde seyahat eden ve karşılıklı koltukları olan iki parti arasında konuşma ve başlamak için hiçbir neden yoktu. Sessizlik etrafı kapladı ve insanların konuşmaları ve raylar üzerinde hareket eden lokomotifin sesi dışında, çoğunlukla kabinlerinde duyuluyordu. Güneş ufuk çizgisinin üzerine çıkmıştı ve dış hava sıcaklığı artıyordu veya artıyordu.

 

Eylül ayıydı ve sonbahar henüz yazın yerini almamıştı, sanki mevsimler yer değiştiriyordu, barış ve mevsimsel karşılıklı konuşma ile anlaşarak, milyonlarca yıldır dünya’nın güneş etrafında yaptığı hareket, elips trajektöründen asla sapmadan, sanki birisi tarafından belirlenmiş gibi. Dünya’nın dönüşü yanlış olsa ne olurdu, Dona düşündü, sanki dünya diğer gezegenlerin çekimlerinden etkilenerek bilinmeyen bir trajektöre veya sonsuz uzaya doğru hareket etseydi? Derin düşüncelere daldı, arkadaşı sadece gazete okudu ve hiç hissedilmedi, Moza ise genellikle bozuk bir radyo gibi çalışır, sürekli konuşur. Dona şaşırdı, o kız nereden o enerjiyi alıyor, hep kendisiyle düşünür ve kendisiyle gülerdi. Moza’dan daha iyi ve sevgili bir kız yok, ancak çok akıllı ve derslerinde iyi sonuçlar alıyor. Shkodra’dan gelen bir kız, hayatta ve sanatsal kariyerinde çok pozitif ve hırslı, aynı zamanda çok ciddi ve hırslı.

 

Ayrıca politikayı da çok iyi biliyor. Dünya politikasını Shkodra ve Tirana’da yayınlanan Radyo İstasyonu aracılığıyla takip ediyor. O istasyon, o zamanlar “komünistlerin” dediği dünya ve kapitalizmiyle bizi dünyayla bağlayan tek pencereydi. Bir kariyer yapacak, diye düşündü Dona kendi kendine. Umarım komünist olmaz ve kendini doğrulayan bu tür saçmalıklara dayanır – Hahaha, güldü.

 

Burunun karşısında Taman ciddiydi, ancak Moza arkasını döndü. Eşin karşında değilsin, sus cadı, dedi Dona ve dişlerini sıktı, sanki ona bir şey söyleyecekti. Tamam, Moza artık konuşmadı ve arkadaşının emrine uymuştu. Aynı kabinde seyahat eden iki taraf arasında hiçbir konuşma ve başlamak için hiçbir önkoşul yoktu. Sessizlik tüm etrafı kapladı ve insanların konuşmaları ve raylar üzerinde hareket eden lokomotifin sesi hariç, kabinlerinde çoğunlukla duyuldu. Güneş ufkun üzerinde yükselmişti ve dış hava sıcaklığı yükseliyor veya artıyordu.

 

Eylül ayıydı ve sonbahar henüz yazın yerini almamıştı, adeta mevsimler yer değiştiriyordu, barış ve mevsimsel karşılıklı konuşma ile anlaşarak, milyonlarca yıldır dünya’nın güneş etrafında yaptığı hareket, elips şeklindeki yolundan hiç sapmadan devam ediyordu, sanki biri tarafından belirlenmişti. Dona düşündü, dönüş yanlış olsaydı, dünya bilinmeyen bir yörüngeye veya sonsuz uzaya diğer gezegenlerin çekmeleriyle etkilenerek hareket eder miydi? Derin düşüncelere daldı, arkadaşı sadece gazete okuyordu ve hiç hissedilmiyordu, Moza ise genellikle kırık bir radyo gibi çalışır, sürekli konuşur. Dona şaşırdı, o kızın tüm o enerjiyi nereden aldığını düşündü? Ve her zaman kendi kendine gülmeyi bitirirdi. Moza’dan daha iyi ve sevimli bir kız yok, ama aynı zamanda çok akıllı ve derslerde iyi sonuçlar alıyor. Shkodra’dan gelen bir kız, hayatta ve sanatsal kariyerinde çok olumlu ve hırslı, aynı zamanda ciddi ve hırslı.

 

Ayrıca politikayı da çok iyi biliyor. Tüm dünya politikalarını Shkodra’da ve Tiran’da yayınlanan Radyo İstasyonu aracılığıyla takip ediyor. O zamanlar “komünistlerin” dediği dünya ve kapitalizmle bağlantı kurduğumuz tek pencereydi. Dona kendi kendine düşündü, kariyer yapacak. Umarım bir komünist olmaz ve kendini doğrulayan bu saçma konuşmalara dayanır – Hahaha, güldü. Merhaba, çeviriye başlıyorum:

 

Moza, “Birine mi hatırlattın? Bak karşındakine” dedi. Anılarını geri verdi Moza. “Sessiz ol, işaret etti. Bizi dinliyor ve kim olduğumuzu hatırlıyor. Kızlarız… Anlıyor musun? Başkası ciddiye almaz bizi. Ooo, büyük kafa,” diye bitirdi Dona konuşmasını, alçak bir sesle.

 

Ardjani, önde bulunan meslektaşlarının kahkahalarını ve sözlerini duydu, gazeteyi tren koltuğunun üzerine koydu ve “Merhaba arkadaşlar. Tanışmadık… Ama sizin için yanlış anlaşılmamak için ben de konuşmadım. Yani, sizi rahatsız etmek ya da sohbete girmek için fırsatı kullanıyorum,” dedi.

 

“Ben Ardjani Vysho. Babam Pejan’dan Kosova kökenli, ama annemi bilmiyorum, çünkü çocukluğumda sırtımda büyüdüm. İlk önce bir çevrede, sonra Shkodër’de. Yani yarım Shkodran, ya da Pukëli bir Shkodran,” dedi ve güldü.

 

Kızlar konuşmadılar ama sadece biraz güldüler. Ardından birbirlerinin onayını aldıktan sonra konuşmaya devam ettiler. “Merhaba. Biz Moza ve Dona’yız, Shkodralı ve yarım Shkodralı,” dedi Dona tamamladı. İkisi de doğru düzgün durdu ya da doğru düzgün tren koltuğuna yaslandı.

 

“Nasılsınız? İyiyim,” dedi ikisi de, Ardjani uzun kollu beyaz gömleğinin cebine sigara paketini koydu ve siyah uzun saçlarına dokundu. Büyük eli ve altın rengi parmaklarıyla bir düzenleme yaptı. Onu taşıyana kadar indirdi ve “Migjeni Tiyatrosu’nun müzisyenleri misiniz? Hayır,” dedi.

 

“Üç günlük bir konser yaptık ve ayrılıyoruz,” diye ekledi Ardjani ve pantolonunun arkasındaki cebe dokunarak bir elini oraya koydu. “Ben Dona’yım,” dedi Dona. “Sanat Enstitüsü’nde üçüncü sınıfta öğrenciyim, viyolonsel ve keman, bu arkadaşım,” Moza ekledi, dişlerini gülerek ve titreyerek.

 

“Merhaba Moza,” dedi Ardjani tekrar. “Tam da şimdi başından beri tanışıyormuşuz gibi ve bir saatlik bir yolculuk yaptık.” Gazeteyi elinden çıkardı ve üç parça halinde sıkıştırarak arkadaki cebe koydu. Tekrar oturum pozisyonunu düzelttikten sonra “Bunlar üstte keman mı? Yoksa değil mi kızlar?” dedi.

 

“Hayır, sadece biri,” cevapladı Dona. “Diğeri viyolonsel,” dedi büyük olan.

 

“Tam da öyle. Büyük olan sana uyuyor,” dedi Moza, gururla. “Sen daha küçük gövdelisin ve büyük bir enstrümana oturuyorsun. Güzel,” dedi Ardjani.

 

“Sevimli bir çiftsiniz,” dedi ve kızlar biraz güldüler.

 

Ardjani, çok açık ve iletişim kurmaya istekli biriydi. Herkesle konuşmaya hazırdı ve ilginç hikayeler paylaşmaktan hoşlanırdı. Kızlar, özel bir kişinin yanında olduklarını anladılar ve sohbeti merakla takip etmeye başladılar. Tren birkaç saat daha devam etti, bu üçün ve müzik hakkında sohbet ederek zamanın nasıl geçtiğini fark etmeden yolculuklarını tamamladılar. Sonunda, tren istasyonuna vardıklarında, Ardjani kızlara iyi şanslar diledi ve ayrılmadan önce onlarla fotoğraf çektirdi. Kızlar, Ardjani’nin sıcak ve samimi kişiliğini sevdiler ve onunla tanıştıkları için mutlu oldular. Merhaba, çeviriye başlıyorum:

 

Moza, hafif bir gülümsemeyle eşlik ederek sözleri “Ardjani, çok sempatiksin, büyük bir arkadaşsın” dedi.

 

“Aaa, çok teşekkür ederim kompliman için” diye yanıtladı Ardjani, “Bana pek sık duyulmayan bir kelime” ekledi. “Evet, dedim” diye devam etti Moza, “Her zaman bir ilk defa var” dedi Dona.

 

“Siz de mi kemancısınız?” diye sordu Ardjani ve gözlerinde bakarak Dona’ya hitap etti. “Gözlerin mavisi, benimkiler gibi, ne güzel,” dedi, biraz şaşırtıcı. “Mavi gözlü insanlar Avrupa’da azdır, ama Arnavutluk’ta değil,” diye düşündü ve başını hafifçe eğdi. “Biz Arnavut ırkıyız, arkadaşım,” dedi Dona ve konuşmasına devam etti.

 

“Hitler bize hiç dokunmadı, bizi sakin bıraktı,” diye ekledi Ardjani. “Bizi Arjan kardeşler diye çağırdı,” diye espri yaptı Moza. “Hehe,” diye güldü. “Almanlar gitti ve biz Rus-Slav işgalinin altında kaldık. Almanlar bizi kardeş halklar olarak çağırdılar,” dedi Dona. “Ama babamızın söylediği gibi, belki de kardeşlerimizdi,” diye ironi yaptı Moza ve gülerek devam etti. “Doğru dedin, vay be, komünist misin?” diye sordu Ardjani ve Dona’ya baktı.

 

“Hayır, değilim,” diye yanıtladı Dona. “Ne iş yapıyorsunuz?” diye sordu Ardjani ve her ikisine de baktı. “Ben maden işçisiyim, Koman’da bakır çıkarıyoruz. Orada sondajlar yapıyoruz,” diye yanıtladı Ardjani. “Yani jeolog musun?” diye sordu Dona. “Hayır, sadece biraz lise okudum, daha fazlası değil” diye yanıtladı Ardjani ve gülümsedi. “Sen grup lideri olmalısın” diye espri yaptı.

 

“Evet, ben de öyle düşünüyorum” dedi Moza ve hafifçe başını salladı. “Bir şeyim yok, ama şu anda işteyim,” dedi Dona ve hafifçe başını salladı. “Siz işçi gibi görünmüyorsunuz, ama hadi yiyelim” diye espri yaptı Ardjani. “Ama şimdilik, sen grup liderisin” diye devam etti Moza ve içinden geçirdi, “Ama seni sevdim, güçlü bir grupta gibi görünüyorsun.” Merhaba, çeviriye başlıyorum:

 

“En yakın arkadaşım, 180 cm boyunda bir kız. Ama sen onu göremiyor musun?” dedi.

 

“Ben çok güzel bir kız görüyorum,” diye yanıtladı kişi, sessiz bir şekilde. “Senin gibi tüm yol boyunca konuşmayanlar gibi değil.”

 

“Neden bizi dinledin ve konuştun?” diye sordu, cevapsız bir şekilde.

 

“Hayır, ama sesinizi duyuyoruz, ne kadar sessiz konuşursanız konuşun, arkadaşım,” diye espri yaptı kişi.

 

“Ama öğrenciyim,” diye yanıtladı kız.

 

“Örneğin,” diye devam etti kişi. “Arkadaşın çok fazla konuşmaz ama çok düşüncelidir, öyle değil mi?”

 

“Evet, öyle düşünüyorum,” diye yanıtladı Moza ve hafifçe başını salladı. “Benim bir şeyim yok, ama şu anda işteyim,” dedi Dona ve hafifçe başını salladı.

 

“Sen bir işçi gibi görünmüyorsun ama hadi yiyelim,” diye espri yaptı kişi. “Ama şimdilik, sen grup liderisin,” diye devam etti Moza ve içinden geçirdi, “Ama seni sevdim, güçlü bir grupta gibi görünüyorsun.”

 

“Neden gerçeği söylemiyorsun?” diye sordu Dona. “Ellerin bizimkiler gibi görünüyor. Kazma veya kürek kullanımı gibi bir iş yok.”

 

“Sen bir suç uzmanısın gibi görünmüyorsun, arkadaşım,” diye espri yaptı Ardjani.

 

“Hayır, ama açıkçası şüpheli görünüyor,” diye yanıtladı Dona ve elini cebinden çıkardı. Gazeteci kimliğini gösteren bir kart çıkardı. “Burada çalışıyorsunuz,” diye ekledi. “Bizi daha fazla kandırmayın.”

 

“Ama sonuçta işe alınmış biriyim, orada veya burada,” diye yanıtladı Ardjani ve gülümsedi. “Siz sempatik bir kızsınız,” diye ekledi.

 

“Tamam, ama lütfen bizi daha fazla yalan söyleyerek yolda tutmayın,” diye yanıtladı Dona. “Haydi, tanıştığımıza memnun oldum,” diye ekledi ve kartını geri verdi.

 

“Aynen öyle,” diye devam etti Ardjani ve hafifçe gülümsedi. “Ama birbirimizi tanıdığımıza sevindim.”

 

“Konuşmaya devam edelim, sohbet edelim, ne yapıyorsunuz çevremizde?” diye sordu Dona.

 

“Ben kuzey muhabiri olarak çalışıyorum,” diye yanıtladı Ardjani, ciddi bir şekilde. Ben tam bir çeviriye başlayayım:

 

“Ben Kuzey’de bulunan bir odada kalıyorum, Shkoder’de. Orada uyuyorum, orada kalıyorum ve bazen yemek yapıyorum. Bazen de gülerim,” dedi.

 

“Bravo arkadaşım, sen sürekli Shkoder’de misin? diye sordu Dona.

 

“Hayır, üç gün oradaydım. Üç gün Tiran’daki ofisteydim. Gazete yayınladıktan sonra ofisimiz var,” dedi.

 

“Orada hiç bulunmadık,” dedi kızlar.

 

“Sadece Zeri i Popullit’i biliyoruz. Başka bir gazete yok,” dedi kızlar suçlu bir şekilde.

 

“Üzülmeyin, başka gazeteleri de öğreneceksiniz. Sanatla ilgili bağlantılarınız var. Hatta Shkoder’deki konserimizde sanatçıları görürseniz, orada olabilirsiniz,” dedi.

 

Kızlar başlarını eğdiler ve sanatçı olarak adlandırıldığı için memnun olmadılar, ama mesleğinin takdir edilmesi için minnettar oldular. Çünkü herkesin bu mesleği takdir etmediği doğrudur. Eğer orkestrada yer alamazsanız, müzik öğrenmeyi bırakabilir ve uzak bir köyde yaşayabilirsiniz. Kendi yaşam tarzınızı seçebilirsiniz,” dedi ve ardından “Merak etmeyin, güzel bir meslek seçtiniz. Belki bir gün Rtv Shqiptar’da ya da operada sizi görebilirim. Kim bilir?” diye ekledi.

 

Dona cevap verdi: “Biz harika öğrencileriz ve şimdilik ne yapacağımızı biliyoruz. Geleceği kimse bilemez ama biz bu meslek için çok çalışacağız. Kimse bizi engelleyemez. Bizim yeteneğimizi kimse takdir etmese de, arkadaşlarımız ve biyografimiz bize yardımcı olacak. Kendimizi kanıtlayacağız.”

 

Ardjani da konuşmasına katıldı: “Ben de sizin söylediklerinizi destekliyorum. Bizim için hak ettiğimiz yerde iş bulamayız. Ama siz de biliyorsunuz ki biyografi ve arkadaşlık önemlidir. Deneyin ve başarılı olun. Ama önce iyi bir eğitim alın, sonra iyi orkestralarda çalışmak için nedeniniz olacak. Ama kim bilir, belki de başka yerlerde çalışabilirsiniz,” diye ekledi.

 

Kızlar, Ardjani’nin konuşmasına gülerek yanıt verdiler, “Evet, her zaman aynı fikirdeyiz. Bizi alay etmeyin,” dediler. “Ama asıl konuşmamız gereken şey, mesleğimiz, değil mi?”

 

Adam gülerek cevap verdi: “Neden gülüyorsunuz? Siz iki kız olarak istediğiniz yere gidebilirsiniz.”

 

“Sen bize dikkat etmiyorsun, biz şaka yapıyoruz,” diyen kızlar, adamın kendilerine alay ettiğini düşünüyorlardı.

 

Adam, kızların üzüldüğünü anladı ve konuşmasına devam etti. Kızlar, bu söylediğim doğru olmasa da, gerçekle yüzleşmeniz gerekiyor. Sizler gülmeyi bırakın ve gerçekleri kabul edin. Biz biliyoruz ki güçlüler arasındaki çatışmada güçlü olan kazanır. Bu xhungla yasasıdır,” dedi Dona.

 

Tamam, dedi adam. “Hayat böyledir, kızlarım. Savaş, rekabet ve sonunda ya mutlu son ya da karanlık bir çukur. Biz sosyalist bir toplumda yaşıyoruz ve herkes için eşitlik olduğunu söylüyoruz. Ancak gerçek şu ki, tam tersi oluyor. Tüm yeteneksizler iyi pozisyonlara yerleştiriliyor. Bu yüzden, biz her yerde sonuncuyuz. Yurdumuzu yok ettik. Sosyalizm tüm alanlarda başarısızlığa neden oldu. Biz Arnavutlar toprağımız için hiçbir şey yapmadık. Bunu biliyor musunuz?”

 

Kızlar, “Bu söylediğinizin doğru olmadığını biliyoruz,” diye yanıt verdi.

 

Adam, kızların üzüldüğünü anladı ve konuşmasına devam etti. “Bu hikayeleri sadece yalan söyleyenlerin uydurduğunu biliyorum. Yarısından fazlası topraklarımız komşularımızın elinde kaldı ve onlar hiçbir şey hissetmiyorlar. Ama beni provokatör olarak etiketlemeyin. Bu genç adam provokatör değil, ama bu rejime karşı olması daha kötü. Neyse, başka bir konuya geçelim. Sizler zeki insanlarsınız ve son zamanlarda bir kitap yayınladığınızı duydum. Doğru mu?” dedi.

 

Dona, “Evet, doğru. Şimdi adınız da kitabımızda geçiyor,” dedi.

 

“Ayıptır söylemesi, sizi tebrik ediyorum. Televizyonda kitabınızı gördüm,” diye ekledi adam.

 

“Çok sayıda kitap yazdınız ve RTSH festivali için birçok şarkı yazdınız,” dedi kızlar.

 

Adam, “Evet, gazeteci ve yazar olarak çok iyisiniz. Basın, özellikle Drita gazetesi kitaplarınız hakkında çok iyi makaleler yazdı. Yoksa yanılıyor muyum?” diye sordu.

 

Kızlar, “Evet, doğru. Drita gazetesini okuyoruz ve milli kütüphanede hemen hemen her gün öğreniyoruz. Sadece müzisyen değiliz, aynı zamanda şiir ve öykülerin hayranıyız. Yabancı romanları ve kendi yazarlarımızın eserlerini de okuyoruz. Ancak, onlar yetersiz ve Rusya’nın taklitçisi,” dedi. Bravo, gazeteci hayret etti. “Beni bu kadar çok okuyan müzisyenleri şaşırtıyorsunuz, daha önce hiç böyle bir şey görmedim” dedi. “Sizi gazeteme konu yapabilir miyim?” diye sordu.

 

“Benim gazetemde bu tür haberler yok maalesef,” diye cevapladı müzisyen.

 

“Ama yaptığınız konser hakkında bana bilgi verebilir misiniz? Kronik kültür sayfalarında yayımlayabilirim. Sonra da gazetemiz Drita’nın bir portresini yazabilirim.”

 

“Gerçekten mi söyledi o?” diye sordu bir diğer müzisyen.

 

“Teyit etmek istiyorum,” diye ekledi diğeri.

 

“Trenle şaka yapmayın, zamanımız yok,” diye uyardı gazeteci. “Ben nadiren şaka yaparım, özellikle de iki güzel müzisyenle konuşurken. Özellikle bu kardeşime çok benzeyen Donika gibi,” diye ekledi.

 

“Gerçekten mi çok benziyor muyuz?” diye sordu Moza.

 

“Evet, gerçekten benziyorsunuz. Biz kuzeyliler olarak birbirimize çok benziyoruz. Temelde aynı ırkız. Benzer görünüşümüz ve geleneklerimiz var,” diye açıkladı Ardjani.

 

“Tamam, kabul ediyoruz,” diye itiraf ettiler üçü de.

 

“Ama şimdi sizi röportaj yapmak için Tirana’ya göndermek istiyorum,” diye devam etti gazeteci.

 

“Her hafta yazılarımı merkeze gönderiyorum ve diğer yazılar için talimatlar alıyorum. Yaptığınız eleştirel yazıları da yayımlıyor musunuz?” diye sordu müzisyen.

 

“Biz bir tür mizah dergisiyiz. Küçük bürokratlardan, işletme yöneticilerine kadar herkesi ironize ediyoruz. Ama daha fazla ileri gidemiyoruz. Eğer benden olsaydı, siyasi bürolara kadar eleştirirdim. Bu dolandırıcıları ve ruhsuz hırsızları ortaya çıkarırdım. Onları hapisten çıkarmazdım,” diye yanıtladı gazeteci.

 

“Bizim için konuştuğunuz şey gerçekten de böyle. Ama neden hapishane hakkında konuşuyorsunuz?” diye sordu müzisyen.

 

“Gerçeklik bu değil mi? Konuştuğumuz şey gerçekten de bu. Ama hiçbirimiz konuşmak istemiyoruz, çünkü her zaman olduğu gibi bizi susturacaklar. Ama şimdi bizim için bir fırsat var. Köylerdeki komünist yoksulluğu ve ilkel prensipleri görün. Hadi birlikte hareket edelim ve şeyleri değiştirelim,” diye önerdi gazeteci.

 

“Bugün hükümete karşı üç kez yürüdük. Aşağı hükümet!” diye ekledi Dona.

 

“Hepimiz açlıkla karşı karşıyayız. Her gün çay içiyoruz ve yurtta reçel yiyoruz,” diye açıkladı diğer müzisyen.

 

“Hala reçel var mı?” diye sordu Ardjani.

 

“Evet, hala aynı. Hiçbir şey değişmedi,” diye yanıtladı diğerleri.

 

Bu konuşma sırasında trene binmişlerdi ve tren raylarının üzerinde yürüyorlardı. Ardjani bir süre sessiz kaldı ve sonra diğerlerine baktı. “Aslında, bu tren rayları aşkın rayları olabilir,” diye düşündü ve sonra söylemedi. Doğru söze pür melâhem dediğiniz gibi, Ardjani cevap verdi: “Shkodra Pedagojik Enstitüsü’nden mezun oldum, tarih ve coğrafya bölümü. Neden edebiyatı bitirmediniz?” Kızlar şaşırdılar. “Hayır,” dedi o. “Ve onlar beni yüksek öğrenime gitmeme izin vermezlerdi. Çünkü ben bir Kosovalı antikomünistin oğluyum. Biyografimi biliyorlar, kızlar,” dedi. “Parti kadrosu ve örgüt var. Her şeyi biliyorlar.”

“Sizin yaşamınızda büyüdüğünüze rağmen,” dediler kızlar.

“Evet, ama öyle. Biyografimizi biliyorlar, yedi kuşaktan beri. Beni rahatsız etmiyorlar,” diye cevap verdi ve kızlar güldü. “Shkodra Enstitüsü nasıldı?” diye sordu Dona. “Şöyle,” dedi o. “Orada ders veriyorlar. Komünist öğretmen veya pedagog. Bilgi içinse, ikinci seviyede olduğu anlaşılıyor. Sadece ders okuyan ve öğretiler hakkında sorular soran pedagoglar. Başka hiçbir şey değil.”

“Parti örgütü, değil mi, tarih kürsüsü,” diye güldü o.

“Özellikle ortaçağ tarihinin bir şakşakçısıydı. Tipik bir körü körüne komünist, gizli polis casusu. Partiyi gözü ve kulağıydı. Kendi arkadaşlarını hapsederek casusluk yapmıştı. Korkunçtu,” dediler kızlar.

“Adı neydi?” diye sordular.

“Tanolo Saqellari. Aklıma geldi,” dedi o. “Çünkü adını unuttum. Tanolo Saqellari. Ortodoks komünist,” dedi Ardjani. “Çünkü komünizm ortodokslardan geldi. Ruslar bizi kötüledi. Bizim kaderimiz onlardı ve öyle kalacaklar. Çünkü komünizmin kökleri derin, kızlar. – İşte bunu söylüyorum size. Bu kötülüğü yok etmek yüz yıl bile sürer,” dedi gazeteci açıkça.

“Uaa,” dediler kızlar. “Ardjani bizi dinliyor ve bizi suçluyor.”

“Ne olacak,” dedi o. “İşitsinler. Bu rejim uzun sürmez. Edi ve Bufi Berlin Duvarı’nın düşmesine neden oldu. Gorbachev serbest bıraktı,” dediler kızlar.

“Ama bizimkisi hayır – Pisi,” dediler ve o. “O, ortaçağ tarihçisi gibi.”

“Gazeteci gülümsedi. “O benim bir yazar olduğumu ve üniversite öncesi yıllarda kitaplar yayınladığımı biliyordu. Asla tarih öğretmeni olmayacağımı biliyordu. Ama bana kötü davrandı ve haksızlık yaptı. Ona ve gizli polise inanmadığım için bana kızdı. Sınavımız olduğunda, ikinci yılda üç gün Shkodra’ya mahkum oldum. Ve gece yarısında, bana sınav vermesi için onun pisliğiyle karşı karşıya kaldım. – Ne oldu?” dediler kızlar.

“Hatta iyi bir yazılı not aldığım halde,” diye cevap verdi o. “O bana ayrılmadı. Bana banal sorular sordurdu, benimle tartıştı ve beni kötüledi. Bu tür insanlar, kurbanlarının zihnini tahriş etmek ve bozmakta ustalardır. Sigortimden aldıkları öğretilerle. Derslerinin amacı budur,” dedi. Kızlar beklemek yerine sordular: “Peki, ne oldu sonra?” Uaa bunları söyledi, ne notlar verdin, normal dedi. Sekizden fazla hak ettim ama şüphelerim var çünkü senaryoya göre hareket ettim. Kanlı olduğumu biliyordu, beni kışkırttı ve ben de onu dövdüm ama şimdi yapacak bir şeyi yok. Kızlara söyleyin, o kalbinde ölüyor. Evet, evet, dedi. Unutmuştum ama hatırlattınız. Arkadaşlarının gözleri önünde beni aşağıladı. Nerede bu ünlü yazar diye, ben derste değildim. Ama neyse ki gece boyunca onu dövdüm. Hahaha, kızlar güldü. Kardeşim, tuzaktan kurtuldun ve şimdi Arnavutluk’ta bir numarasın. En çok satan yazar diyebiliriz. Partinin iyi yazarları gibi değil, ben onları eleştirdim, dedi Dona. Büyük yazarları kopyalıyorlar gibi görünüyorlar. Rus sosyalist yazarları kopyalıyorlar. Rusça okusan bile kim olduklarını bilmiyorsun. Rusça biliyor musun Dona diye sordu gazeteci. Çok sayıda dil biliyorum, İngilizce, İtalyanca mükemmel ve Rusçayı da okulda öğrendim. Tebrikler, sen beni geçtin, dedi Ardjani. İkisinin de notlarını yüksek tuttum. Kızlar harika dedi. Ama öğrenci olarak iyi değildin, dedi. Tüm dersleri biliyorum ama onları öğretmek istemedim. Geçmek için öğrendim, öğretmen olmak istemiyordum. Edebiyat, yabancı dil vb. istedim. Shkodra’daki tüm öğrenciler kötü bir geçmişe sahipti, kızlar güldü. Shkodra’yı eleştirmiyoruz ama gerçek bu. Lisede tam not aldım ama tarih öğrenmedik, coğrafya hakkında az şey okuduk. Ben fizik ve astronomide en iyisiydim. Aklımıza gelmiyor, dedi Edi. Hayır, dediler kızlar. Bize hala ünlü olduğunuza inanıyoruz. Sen bizimle burada oturuyorsun, festival şarkınızda yazdığı gibi, bahar geldiğinde Tiran’a giden tren gibi. Bir an sessiz kaldılar, sonra Dona şöyle dedi: Çok sevdik o şarkıyı, Tiran’a giden trende aşkı anlatıyor. Her gün şarkınızı söylüyoruz. Beğendiniz mi diye sordu gazeteci? Evet, çok dediler. İçeride bir profesyonel olduğunu hissediyoruz, dedi Dona. Sonra devam etti ve şaka yollu “Sen tarih öğretmeni olarak mı çalışıyorsun?” diye sordu. Kızlar güldü. Tüm bu yeteneğin öğretmenlik yaparak sona ermesi komik, dediler. Emos’a bak, dedi. Ben kurallara uyan bir öğrenciydim. Birçok kez poliste kaldım. Hatta jeomorfoloji sınavının gecesi Shkodra polis bölgesinde tutuklandım. Çok komik, diye ekledi ve hesap ödedi. İzolasyonda kaldığın üç günün hesabını yaptılar ve seni gece yarısı sınavına gitmeye zorladılar. Gözlerini açtılar.. Aynı anda kızlar “Kim yaptı bunu?” diye sordular… Kesinlikle o pis pedagog yaptı Çünkü kötü davrandı Ve iyi bir not aldığım halde şüphe duydu bana Karne notumu saklıyorum hala Daha sonra yayınlayacağım. Hahaha, kızlar güldüler Çok sinirliydi O komünistti ve kurallara sıkı sıkıya bağlıydı Zamanın yasalarını çiğneyenleri cezalandırırdı Uzun saçlarından başlayarak Modayı takip eden tüm öğrencileri bile Bastırırdı ve karşı çıkanları kötüleyerek sustururdu -Hehe, Ardjani güldü Biz ne moda yapıyorduk ki Biz fakir, desteksiz ve çaresizdik Ben öksüzdüm, ne yapabilirdim ki bu rejime karşı Ne pantolonla ne de binlerce liralık elbiseyle ne yapabilirdim Hahaha, kızlar güldüler Sen güçlere karşı mısın kardeş gazeteci Biraz önce dediğim gibi, bu rejim yeterince düşmeli Artık ekonomik krize giriyoruz Elinden cebine doğru baktı ve biraz düşündü Saçlarını düzeltti Sonunda dedi: Mağazalara bakın, yoksulluğa bakın Afrika’dan daha kötü durumdayız Anlıyor musunuz… Bu yolda birisi fedakarlık yapmalı Ama diğerleri kurtuluyorlar Gerçekten dedi kızlar Çok zor bir durum ve bu işi yapmamız gereken biziz Tirana, Shkodra Üniversitesi öğrencileri gibi Ama eklediler Ardjani’nin konuşmasına cevap olarak Eğer hala öğrenci olsaydım dedi Ardjani, doğrudan Shkodra’nın merkezinde protestoya başlardım Çünkü bu ağır komüniste karşıyım Bizi sahte sonuçlarla yalan söyleterek karalamaları var Hiçbir şey üretmiyoruz ve hiçbir şey yemiyoruz dedi Ardjani.. Trenin zeminiyle ilgili olarak “Çok güzel bir düşman” dedi şakayla kızlar Donika başını kaldırdı ve Mozeyi onayladı Ne kadar güzel bir düşman, çok yakışıklı, uzun boylu ve çok zeki Tam bir erkek dediler işaretlerle İkisi de gazeteciye hoşlandı ama Dona kısaca kesti “O benim” dedi ve aynı işaretle cevap verdi Moza’ya.. “Anladın, kutlu olsun” dedi o, kızlar gülerken Tren, batı düzlüklerinin küçük tepeleri ve çöküntüsünün tortulu ve çöküntülü arazisinde hızla ilerlerken, Ardjani’nin jeomorfoloji dersi aklına geldi Çünkü o çok iyi biliyordu tüm dersleri Ama bu derslerde pek görünmüyordu çünkü amacı sadece okulu bitirmekti ve gazeteci olmaktı Ve… en iyi gazeteci oldu Arka planda konuşan öğretmenlerle tanışmak istedi ve onlara şöyle dedi: “Şimdi ben Şimdi en ünlü gazeteciyim” dedi ve gazeteci oldu. “Bu arada geçmişi düşünürken, öğrenci düşüncelerini böldü. Gözlerini ondan ayırmayan keman çalan kız Dona’ya döndü ve “Sizi sevdik” dedi. “İlk görüşte arkadaş olduk.” Rasti kralı izotu. “Ama neden bahsetmiyorsunuz?” Dona cevap verdi. “Gazeteci olduğunuz için hemen soruyorum, sevgiliniz var mı yoksa evli misiniz?” “Neden soruyorsun?” diye sordu ve sol gözünü kapatırken işaret yaparak devam etti. “Belki ilginizi çektim?” “Tabii ki hayır, oğlum. Bana bakan her kız” diye güldü. “Ama gerçekten sevgilim yok ve bekarım. Ayrıca hiçbir yerde durmuyorum, ihtiyaç duyulan her yerde hizmet veriyorum.” “Oh, öyleyse özgürsünüz. Ne kadar güzel!” dedi Dona şaşkınlıkla. “Sen de güzelsin,” diye cevapladı Ardjani ve devam etti. “Nasıl olur da ikimizin de mavi gözleri var?” “Gerçekten çok benziyoruz,” diye ekledi Moza. “Ama öyle görünüyorsunuz, kardeş ve kız kardeş gibi,” diye ekledi Shkodranja. “Hayır!” dedi Dona ciddiyetle. “Ve diğer kız da öyle. Büyük aşklar tren yolculuğunda doğarlar, değil mi?” “Öyleyse nasıl açıklayabilirsin?” diye sordu Moza ve tren koltuğuna yaslandı. “Tanımadığımız insanlarla trende karşılaşıyoruz ve bir anda her şeyi konuşuyoruz, hem kendimiz hem de diğerleri. Psikolog önünde açılıyoruz. Yıllardır tanıdığımız arkadaşlar gibiyiz.” “Yani aşık olduğunu söylüyorsun?” dedi Dona’ya kulağına. “Kapat hadi aptal!” diye bağırdı Dona. “Gazeteci seni dinliyorsa yakalanırsın, aptal!” diye dalga geçti Moza. Ve konu değişti. “Aşk hakkında çok yazdınız,” dedi Moza. “Ve parti için hiç şiiriniz yok,” diye güldü tekrar Shkodranja. “Arkadaşım, şanslıydım,” diye cevapladı Ardjani. “Bu sınıf savaşları bazen hayal gücümü kaybederler ve ben kaybeden kitabımı yayınladım. Hala üniversiteye gitmedim. Rrethi Nëntori dergisinin yarışmasında cumhuriyetin ilk yerini aldım ve bu bağlantıyı kurmama yardımcı oldu. Biyografime bakmaksızın üniversiteye gitmek için yolumu açtılar.” “Ve daha çok astrofiziğe ilgi duyuyorum,” diye ekledi. “Gerçekten mi?” diye güldüler. “Bugün başka bir şey konuşmuyoruz, değil mi?” “Evet, bugün seninle birlikte konuştum. Açıkça söyledim. Bugün başıma gelenler hakkında hiçbir fikrim yok. Ama sizin gibi bir güzelliğe yakın olup konuşmamak imkansız,” diye bitirdi Ardjani. “Gerçekten mi?” diye sordular ikisi de aynı anda. “Evet, kardeşim, özellikle bu Dona gibi,” diye yanıtladı.

“Evet evet kardeşim, özellikle bu Dona, dergi kapağı için ne söyledi acaba? Gerçekten dedikleri doğru mu? Ve nasıl başlık atacaklarını söyledi Moza ironik bir şekilde düşünüp, “Peki, bu kez ‘Kemanlı hanımefendi Donika’nın eseri’ diyelim” dedi. Ardından her ikisine de baktı ve “Gerçekten söyledikleri doğru, evet” dedi. “Bu güzel arkadaş da bir yetenek. Güzel besteler yapıyor. Şarkılarını festivalde söylemek için gönderdik ama kabul etmediler. ‘Bizim tanıdığımız yok’ dediler. Sen besteciymişsin, Donika hanım” dedi ve Dona’ya doğru bakarak sözlerine devam etti. Dona şaşkınlıkla Ardjani’ye baktı ve cevap verdi. “Evet, evet, ben de bir şairim. Ama kimse hiçbir zaman bestelerimi kabul etmedi” dedi. Ardjani ciddi bir şekilde cevap verdi, “Gerçekten mi? Öyleyse bu festivalde ben sözleri yazacağım ve sen de müziği yapacaksın. Kabul edilir mi, edilmez mi, bakacağız.” O, gözleri o kadar açıldı ki, hayal gibi geldi, tren hayali. Sonra başını salladı ve gerçekten seyahat ediyormuş gibi göründü. Önceden yazı yazanlar bile onu dinliyordu zamanında. Ve en sevdiği aşkına düşmüştü. Diğer şeylerin yanı sıra, çok güzeldi. Verior da öyleydi – Poo bile. “Benim için çok daha iyi,” dedi. “Kosovalı olduğunu söyledi. Ama Tanrı’nın bana getirdiği gibi bir şey. Bir masalda gibi ya da fallarda söylendiği gibi mi?” dedi kendi kendine. “Görelim,” dedi Shkodranja. “Kendine cevap veriyor gibi görünüyor. Ne dedi Moza? Seni yakaladığını sanıyorum,” dedi ve güldü. “Hiçbir şey içmedim,” dedi Moza. Ardjani, “Nereye gidiyorsun?” diye sordu. “Buradan manzarayı görmek için dışarı çıkacağım,” dedi Moza. “Tamam, iyi kız,” dedi Ardjani. Ve Moza’yı Dona ile yalnız bıraktığını fark etti. Dona’ya “Gerçekten festival için bir işbirliği yapabiliriz. Edyta ile tanıştık çünkü. Seninle böyle yakın olan biriyle hiç karşılaşmadım,” dedi. “Kardeş miyiz?” dedi Dona, “Çünkü çok benziyoruz.” “Kim bilir?” dedi Ardjani ironik bir şekilde. “Baban güzel anneni görmüş ve… Aha, ne güldü. Gerçekten annem ben doğduğumda öldü, babamla Shkodra’dan ayrıldık ve o zamandan beri Tiran’a yerleştik. Bu yüzden belki baban annemi tanıdı. Ama o babamın sevgilisiydi. Sadece babamdan önce tanışmış olabilir,” dedi ve sonra ironisine cevap verdi. “Kim bilir?” dedi. “Annem uzun süre Shkodra’da kaldı ve bilindiği gibi…” “Aha, ikiniz de güldünüz. Umarım kan bağı yoktur,” dedi Ardjani. “Hayır, hayır,” dedi Moza. “Bırakalım bunları.” Birkaç dakika sessiz kaldılar ve ardından “Hayat ironiktir ama bizim başımıza neden böyle ironik şeyler geliyor?” dediler. “Hayır, olamaz. Ellerimiz çakışır gibi görünüyor,” dediler. Ardjani şöyle devam etti: “Ben bir yetimhanede doğdum, babam Kosovalıydı, kötü bir anti-komünist geçmişi vardı ve annem Shkodra’dan geliyordu. Ancak doğumhanede beni bana getiren bir Yahudi kadın olan Jasemin tarafından beslendi. Beni bir yıl emzirdi ve sonra bir türlü besleyemeyeceğini anlayınca yetimhaneye bıraktı. Bu kadar biliyorum. Öyleyse, gerçeği bulmak için gideceğim ve doğru annemi bulacağım. Ben parti çocuğu olarak büyüdüm. Anlıyorsunuz, ben genç bir bayanım. Aha, ikisi de güldüler. Komünistlerin nasıl hatırlandığını hatırlıyor musunuz? dedi genç adam. Onlar şakalaştılar. “Neden gülüyorsunuz?” dedi Moza, geldi ve yerine oturdu. “Evet, işi bitirdin, bir araya geldin mi?” dedi. İkisi de şaşkınlıkla “Nasıl bir bağlantınız var?” dediler. “Bırakın şimdi bunları,” dedi Moza. “Tamam, hadi devam edelim.” Birkaç dakika sessiz kaldılar ve sonra “Hayat ironiktir, neden bize böyle ironik şeyler olur?” dediler. “Hayır, olamaz. Ellerimiz çakışır gibi görünüyor,” dediler. Ardjani şöyle devam etti: “Ben bir yetimhanede doğdum, babam Kosovalıydı, kötü bir anti-komünist geçmişi vardı ve annem Shkodra’dan geliyordu. Ancak doğumhanede beni bana getiren bir Yahudi kadın olan Jasemin tarafından beslendi. Beni bir yıl emzirdi ve sonra bir türlü besleyemeyeceğini anlayınca yetimhaneye bıraktı. Bu kadar biliyorum.”

 

Moza’ya döndü ve “Sizi festival için işbirliği yapmaya davet ediyorum. Edyta ile tanıştık çünkü. Seninle bu kadar yakın olan biriyle hiç karşılaşmadım,” dedi. “Kardeş miyiz?” dedi Dona, “Çünkü çok benziyoruz.” “Kim bilir?” dedi Ardjani ironik bir şekilde. “Baban güzel anneni görmüş ve… Aha, ne güldü. Gerçekten annem ben doğduğumda öldü, babamla Shkodra’dan ayrıldık ve o zamandan beri Tiran’a yerleştik. Bu yüzden belki baban annemi tanıdı. Ama o babamın sevgilisiydi. Sadece babamdan önce tanışmış olabilir,” dedi ve sonra ironisine cevap verdi. “Kim bilir?” dedi.

 

Bir süre sessiz kaldılar ve sonra konuşmaya devam ettiler. Ardjani, “Sana şaşırdım, sen bir filozofsun. Neden sanat enstitüsüne gittin, boşuna gitmiş olabilirsin. Filozofiye gitseydin daha iyi olurdu,” dedi. “Çünkü Sanat Enstitüsü, içinde en az komünist ideoloji olan tek yerdir,” diye cevapladı Moza. “Diğer fakültelerde her yer komünist ideolojiyle doludur. Bu hayatı bize zehir ediyorlar. Bu kardeşlerimizin hayatını mahvediyor. Ama umutlu olmalıyız, Reagan-Gorbachev görüşmesi komünist dönemi sona erdirdi. Bunu unutmayın, bir arada mıyız, değil miyiz? Bu olacak mı ya da olmayacak mı?” İkisi de gözlerini açtılar. “Gerçekten mi?” dediler. “Evet,” dedi Moza, “komünizm sona erdi. Ama komünistler hala iktidarda olacaklar. Bu ülkeyi asla barışa bırakmayacaklar. Unutmayın, size söylediğim şeyi. “İkisi de sessizce dinlediler. Ve sonra “Lütfen Ardjani, yüksek sesle konuşma, bizi rahatsız etme,” dediler. ” Bu metinde, “Bu kişiler bizi casusluk yapmasınlar” sözü geçiyor. Varja şöyle dedi: “Ben öğrenci olmadığımdan ve onlar beni tanıdıklarından dolayı bu kişilerin bizi casusluk yapacaklarından korkmuyorum. Eğer ben Lenin-Stalin-Enver Hoxha gibi ölü heykelleriyle birlikte komünizmi yakmış olsaydım, bu onların provokasyonu olabilirdi. Ama ben kulak değilim, belki öyleydim ama şimdi ulusalcıyım. Ben Avrupa’yı ve tüm Avrupa’nın Shqiperya, Kosova, Çamerya ve doğal olarak herhangi bir bölgesini seviyorum. Bu komünistlerimiz hiçbir şey yapmadılar, sadece bizi bastırdılar, ordumuzu geçit törenleri ve kendi çıkarları için kullandılar. Bizi korkutmak için değil, Arnavut topraklarını özgürleştirmek için kullanmadılar. Ama NATO, buna müdahale edeceğini söyledi ve bize saldıracaklarını söylediler. Ama biz bir çatışma başlatmazsak, doğru değil dedi. Onlar bizi özgürleştirecekler, işgal etmeyecekler. Edi, senin bu korkuların komünist ideolojisinden kaynaklanıyor. Ama NATO komünizmi, Sovyetler Birliği’ni vb. sevmez. NATO bizim orada olma hayalimizdir. Aynı fikirdeyiz dediler, arkadaşlarının sözlerinden şaşırdılar. Ama nasıl olacak? Bu adamların devrilebilme ihtimali var mı? diye sordular kızlar.

 

Bu gangster ve komünist kliğesi devrilecek ve bir gün NATO’ya gideceğiz dedi adam. Kızlar, hatırlayın, bu konuşma bitti dedi. Ama bize ders vermen gerekiyor, dediler. Ama gerçekten bizi şaşırttın, biz de bildiklerimizi öğrendik dediler. Birbirlerine baktılar ve bu adamın bir casus olmadığına karar verdiler. Bilgili bir kişi olduğu için ona hayran kaldılar. Adam, “Nereden öğreneceksiniz, nereden öğreneceksiniz? Sadece yabancı televizyonlara bakın ve dediklerimi doğrulayın” dedi. “Evet, evet, haklısın” dediler kızlar, sözleriyle şaşkın ve korkmuş bir şekilde dolu olan bu cesur konuşmaya. Arkadaşlarından bu kadar etkileyici ve inandırıcı bir konuşma yapabilen bir yazar olmasaydı, herkes onu provokatör olarak görürdü. Ama her ikisi de sonunda onun temiz bir insan olduğu sonucuna vardılar. Birbirlerine baktılar ve içtenlikle ona güvendiler ve casus olduğu korkusunu ortadan kaldırdılar.

 

Tren sadece raylar üzerinde hızla ilerliyordu ve görelilik prensibi her zamankinden daha gerçekti. Gazeteci ile birlikte zaman duymadan veya bilmeden geçiyordu. Kızlar onlara on iki katlı binalarda yaşadıklarını söylediler. Öğrenci şehrinde. Onlara tam adreslerini ve her şeyi anlattılar. Okulda ne zaman ders aldıklarını, ne zaman bittiğini vb. anlattılar. Moza bir öğrenci yurdu öğrencisiyken Dona ona her gün gelir ve birlikte çalışırlardı. Okulun en sevilen çifti ve Deshmorët e Kombit Bulvarı’ndaki en popüler ikisiydi. Ünlü yönetmenler bile onları filmlerinde oynamaları için davet etmişlerdi ama onlar sadece eğitimlerini tamamlamak ve özellikle müzik alanında kariyer yapmak istiyorlardı. Keman çalan kızlar her yerde tanınırlardı ve Donika Sanat Enstitüsü’nün en yetenekli öğrencisiydi.

Bu akademideki en yetenekli öğrenci olan arkadaşı hakkında Ardjani’ye açıklama yaptı.

Büyük aşklar baskıcı ve aldatıcı rejimlere karşı çıkan insanlarla doğar. Diktatörlükler tarafından yönetilen ve halkı ezilen devletlere karşı çıkanlarla doğar. Ve şimdi bu büyük aşkların sonu hızlı geliyor.

Büyük aşklar Tanrı’nın verdiği bir armağandır ve Tanrı, erkek ve dişi iki yaratık aracılığıyla onları hayata geçirir. Kutsal gökyüzü ruhu aşktır. Aşk felsefesi nesilden nesile devam eden hayattır. Herkes aşktan doğar ve hayat yeniden canlanır. Ardjani düşüncesini tamamladı ve tüm felsefi teorilerin sürekli yaşamdan kaynaklandığını kanıtladı. Hepsi aşktan doğdu ve dünya, galaksiler vb. dahil olmak üzere her şey aşktan doğdu.

Bu teoriyi okuyup öğrendiği için kendisi de şimdi deniyor. Tren yolculuğunda tanıştığı ve kendisine çok benzeyen bir kıza aşık oldu. Gözleri, burnu, boyu, cildi rengi ve hatta az miktarda sivilcesi bile tamamen aynıydılar. Bu kızın ünlü dergilerin yıldızlarından daha üstün olduğunu söyledi. “Bu kızı nasıl sevmezsiniz?” diye sordu. O tamamlanmış bir insan ve nadir güzelliklere sahip. Yüksek okul eğitimi de var ve yarı kuzeylidir. Biraz milliyetçi teoriye güldü. “Kendine köyden bir kadın al. İyi bir icadı var.” dedi. Yani tanıdığı biriyle evlendi. Çünkü iyi tanıdığı biriyle evlenirse ayrılık ve boşanma olmaz. Bu yüzden ona sarıldığında, oyun bir hayaldir. Kosova şarkısını hatırladı, Mutluluk ve biraz korku. Kendi kendine şarkının ritmiyle cevap verdi.

“Sonunda aşık oldum,” dedi ve düşüncelerinin uykusundan kafasını kaldırdı, ama gözlerini değil. Bu iki müzisyen kızla yaptığı yolculuk boyunca ne anlattığını hatırladı. Birkaç dakika boyunca düşünüp hiç konuşmadılar. Belki de onları casusluk yapacağım korkusu vardı diye kendi kendine düşündü. Ve önemli bir şeyi açıklamak için uyandı. İşte gerçekten rejime karşı olduğu ve onların en iyi arkadaşları oldukları, Tanrı’nın hediyesi olarak getirdiği en iyi arkadaşlar oldukları. “Tanrı sizi trende getirdiğinde gerçekten var,” dedi. “Yani sizi tanıştırmak için Tanrı sebepti.” “Gerçekten mi?” dedi Ardjani. “Evet,” dedi Donika, çok şaşkın bir şekilde söyledikleriyle, gözlerini biraz daha açtı. Ardjani, gülümseyerek, “Gerçekten öyle söyledim,” dedi. “Şakayla karışık değil, ciddiyim. Ama sen gerçekten çok güzelsin,” diye devam etti Donika’nın sözleri üzerine. Donika, kendisine cevap vermek için düşündü ve sonra şöyle dedi: “Peki, sen kendini aynada gördün mü? Ne kadar güzelsin Ardjani ya da Ardian, ne dersen de,” dedi. “Evet, Ardjani. Hayır, şaka yapmıyorum. Ama iyi bir kalbim var ve dürüst bir insanım,” dedi. Sözlerini tamamladıktan sonra tekrar Donika’ya döndü ve “Sen çok güzelsin ve her seferinde Tiran’a geldiğimde seni görmek istiyorum. Eğer bana izin verirsen,” dedi. Donika, “Tabii ki gelmeni isterim,” diye cevapladı. “Sözünü tutacağını biliyorum, şimdiye kadar söylediğin her şeyi tuttun,” diye ekledi. Ardjani, “Her zaman sözümü tutarım,” dedi. “Eğer Allah bana yaşamak ve bu bedende kalmak için izin verirse, tekrar geleceğim,” diye devam etti. Donika, “Elbette geleceksin,” dedi. “Allah’a dua ediyoruz, senin iyi olman için,” diye ekledi. Arka planda bir aşk rüzgarının doğduğu ve birçok gökyüzü işaretinin düştüğü görüldü. Gökyüzü her zaman yaşam işaretleri ve sevgi getirir. Ancak Tanrı’nın insanlar arasında sevgi ve dostluk getirdiği de görülüyor. Tren, partiye olan nefret ve birbirlerine olan aşkla dolu bir yolculuğun sonuna yaklaşıyordu. Karakterler, rejim ve yoksulluk tarafından baskı altında tutuluyordu. Zihinleri, ideolojik düşüncelerle doluydu. Ancak alt kültürü bilenler, gerçekliğin farkındalığına sahipti. Hayatın burada korkutucu ve umutsuz bir gerçeklik olduğunu biliyorlardı. Sigortadan ve siyasi cezalardan korkuyorlardı. İzole yaşamak istemiyorlardı ve Stalinist topraklarından uzak kalmak istiyorlardı.. Gökyüzü onların yeri ve ruhunun yeri. İki kuş gibi kıtaları aşarak yükseklerde uzaklaşmak istiyorlar. Güneş ve baharın olduğu yerde olmak istiyorlar. Çünkü uçuş özgürlüğü getirir ve özgürlük tüm mutlulukları getirir. Sonra batıya doğru uçmak istiyorlar ve güneşle birlikte olmak istiyorlar.

 

Yerden ne kadar yükseğe çıkarsanız, o kadar güvenlidir. Zaman ve yerçekimi anlamsız hale geldiği yerde, siyah çukurlar her suçlu ve diktatörü emer ve doğal bir seçilim yapar. İyi kötüyü yenmek ve bu küçük yerimizi, Ortodoks, Slav ve Masonik ideolojiye köle yapan liderlerimiz tarafından istila edilen bir yerimizi yok etmek için. Liderlerimiz her zaman bizi Karl Marx, mafya ve arkadaşları gibi bazı hastalıklı insanların kölesi yaptılar. Ama başka bir yere gitmek ve yaşamak yerimiz yok. Bu yüzden acı çekerek kaderimize mahkum olduk.

 

Gazetede iş numarası, uyku için Shkodra’daki binanın numarası veya evin numarası, akademideki santralin numarası, hepsi trende birbirleriyle değiştirdikleri numaralardır. Onları çantalarına koydular ve numaraları hatırlamak için beyaz bir kağıdın üzerinde keserek güvende tuttular. Belki de hayatları boyunca bu trenddeki buluşmayı hatırlayacaklar, aşkı ve Donika’nın eşini getiren buluşmayı.

 

Kader ve ölüm her zaman insanların teninin yakınında, takip ettikleri bir gölge gibi. Kader ve aşk birlikte olmalı ve insanlar onları aramalıdır. Gölgede kalan insan asla gölgeden çıkmaz. İnsanlar kaderi aramalı ve ona ulaşmak için yapabilecekleri her şeyi yapmalıdır. Aşk her zaman oradadır, sonuna kadar, kıyamete kadar. Tüm teoriler, Tanrı’nın kaderi ve aşkı getirdiği sonucuna varır. Sen insan olarak onları aramalısın! Ardjani Donika’yı kucakladı ve kaderin ve aşkın her zaman sonuna kadar birlikte olduğunu ifade Gökyüzü onların yeri ve ruhunun yeri. İki kuş gibi kıtaları aşarak yükseklerde uzaklaşmak istiyorlar. Güneş ve baharın olduğu yerde olmak istiyorlar. Çünkü uçuş özgürlüğü getirir ve özgürlük tüm mutlulukları getirir. Sonra batıya doğru uçmak istiyorlar ve güneşle birlikte olmak istiyorlar.

 

Sayıları yazmak için iyi yazmamız önemli değil, düşüncelerimiz aynı olmalı. Hahaha, bu komikti. Ardjani, kafalarını sallayarak, onların düşünceleriyle aynı fikirde olduğunu söyledi. Bugün tüm düşünceleri aşk öyküsünde birleşti, ilk bakışta kader ya da Tanrı tarafından trende getirildi. Bakın, yolculuğun sonuna yaklaşıyoruz. Gerçekten de bu yolculuğun daha uzun sürmesini istedim ama zaman ilerliyor ve hiçbir şey eskisi gibi değil. Hareket devam ediyor ve doğadaki canlılar ve gezegenler arasında çekim kuvvetleriyle bağlantılar kuruluyor. Her şey başlangıçtan doğar, her gün güneş doğar ve her gece batarken kaybolur. Tren yolculuğu gibi sonunda bitti. Komünizm de sona erecek. Ciao, sizi seviyorum. Kelimelerim burada sona eriyor. Ne yazık ki, günler çok hızlı geçiyor. Güneş yok. Hiçbir şey kalıcı değil. Hayat kısa bir gölgedir ve geçer. Hiçbir gölge kendini takip etmez. Sadece ay var ve çekim gücü, denizlerin üzerinde ve dünyanın her yerinde. Her şey geçicidir, sadece farklı ölümler farklı zamanlarda var. Ardjani, filozofik düşünceleri yeni trendeki karakterlerle birleştirdi. O aşık ve daha da fazla heyecanlanıyordu, Donika’ya olan hisleri onu titretiyordu. Ama ona açıkça söylemedi ki onu seviyordu, ama karşılıklı aşk açıktı ve bu onaylanacak bir şey değildi. Bilinmeyen her şey sonunda eşitlendi. “Ama lanet olsun” diye düşündü, kendine sordu: “Onlardan ne anladım?” Puppu, kendisiyle dalga geçti. Ama savaşçı ve filozof olduğunu düşündü. “Git cesur ol ve kızla buluş, o seni seviyor.” “Ama bu kız olmadan ne yapacağım?” dedi kendi kendine. “Pupupup, yoksul bir adam olarak ne yapacağım? Sonra tüm hayatım boyunca ağlayacağım.” Sonunda kendisiyle konuşmayı bıraktı ve ayrılmaları gerektiğini fark etti. Ardjani, “Yolculuğun sonuna geldik” dedi. İki taraf da aynı fikirdeydi ve kızlar, kemanlarına yardım etmelerini istedi. “Çünkü ağır olduklarından zor taşınıyorlar.” “Taşıyabiliriz” dediler kızlar. “Sadece bize yardım et, insanlar kalabalık ve sıkışıktı ve birbirlerini ittiriyorlardı.” Herkes gülümsedi ve Ardjani “Bir daha birlikte çıkmalıyız” dedi. Sonra herkes kendi yoluna gitti. Ciao.” “Dona” dediğine göre herkes kendi işinde olacak, kimse bize bakmayacak mı dedi? Kim dedi ki kimse bize bakmayacak diye, ben tren istasyonunun yanındaki Zëri Popullit gazetesinin ofisindeyim ve çok uzun yolumuz yok, anlıyor musunuz? Yine konuşacak, öyle ki burunlarınızdan çıkacaklar. Hahaha, kızlar güldü. Bizim istediğimiz bu, bizi burunlarından çıkarmanız erkekler. Gel bize gel, ve işte, biz işte bu zorluklara hiçbir şikayetimiz yok, diye ekledi Dona…

 

Tren istasyonda durdu. Bu tren binlerce aşk taşıyor, dedi içinden Ardjani. Ve acı, yoksulluk, rejime karşı suçlamalar ve farklı düşüncelere sahip olan herkesi susturmaya çalışanlar. Ne kadar kötü, bu tren yolculuğu bu şekilde sona erdi. Bu benim kaderim, diye düşündü Ardjani. Bu kadar çok kötü insan olamaz, diye düşündüm, çoğu insan kötü, birbirlerini yiyorlar, diye ekledi. Kardeşler, Tanrı bu iki kızı koru, özellikle Dona’yı, dedi. Hahaha, erkekler güldü. Ve ben sadece kendim için düşünüyorum, biraz bencil olduğumu düşünüyorum, ama geçecek. Asla senin için yalvarmaktan hayal kırıklığına uğramadım, ey Tanrım. Ve kendi kendine biraz güldü.

 

Kızlar ne dedi diye sordu. Hiç düşündüm, bu trende ne tür insanlar var. Ne kadar iyi ve ne kadar kötü. Bir hesap yaptım, dedi Dona, Kosova lehçesiyle. Biz büyük okyanusta birkaç su damlasıyız, Tanrı yarattı ve iyi yaptı, ölümlüyüz. Çok aşağılıkız. Her et yiyen hayvanı geçiyoruz. Tanrı’ya şükürler olsun, biz acımasızız, hizmetkar ve lekesiziz. Tam bir Makiavelist, dedi. Maksat aracı haklı çıkarır. Makiaveli’yi okudunuz mu diye sordu Ardjani şaşkınlıkla. Evet, dediler kızlar. Ama ayrıca bazı ifadeleri Marksizm’de öğrendik. Yani, her şey burada başaşağı ve komünist ideoloji ve parti öğretileri altında yorumlanıyor. Bu insanlar tek başlarına ekmek yiyorlar ve eziliyorlar. Hiçbir gelişimleri yok, ne kültürel ne de bilimsel. Ama hepsi ellerindeki oyunu veriyorlar. Bu adamlara yani kısacası düşünceye kıymet vermiyorlar, dedi.

 

Üçü de gülümsedi. Çok kötü durumdayız, bu yüzden seçim yapmamız gerekiyor. Herkes doğabilir ve toplumu kirletebilir. Örneğin, hepsi komünistler ve özgürlük, eşitlik ve gelişme isteyen bizim gibi insanlara aldırmazlar. Bu adamlar çoğunluğu oluşturuyor ve oylarımızın değeri aynı, karşı veya destekleyici. Neden böyle konuştuğunu kabul ediyorsun? – Evet, evet, kızlar doğru söylediler. Kirli insanların kirli bir yerde olduğu. Casuslar ve saraylılarla dolu bir yer, dediler. Benim böyle yaşamamıza izin verilmediği için kendimizi böyle hissetmek istiyoruz. Eğer ayaklanırsak on binlerce insan ölecek, ama diğerleri özgürlük kazanacak vs. dedi Ardjan ve ekledi: Sessizliğin adaletsizliğe uğramış olanlar için bir hile olduğunu kimse unutmamalıdır. Eğer hepimiz ayaklanırsak hayatımız veya ölümümüz mümkün. NATO doğrudan müdahale edecek ve bu insanların ordusunu ve yöneticilerini kısa sürede yok edecek, dedi Ardjan öfkeli bir şekilde. “Yedi dakikada NATO bunları kıracak” dedi. Yedi dakika mı, diye sordu kızlar? “Daha az bile” dedi Ardjan.

 

Umuyorum, dedi kızlar. Sözünüzü Tanrı’ya verin ve o gün gelinceye kadar bekleyin. İkisi de aynı anda konuştular: Dönüşüm gerçekleşecek, eminim. Ama neden bu fikirlerle deli oluyoruz ve bu kötü adamı iktidarda bırakıyoruz? Demokrat gibi görünen ama gerçekte iki yüzlü olan bu adam sınırlarımızda insanları öldürüyor ve tutukluyor, herkesin açıkça sistemi eleştirmesine karşı. Ve hükümette bir parti varken, halk açlıktan ölüyor. Bu ne kadar saçma, dedi Ardjan. Amerika bu hükümeti nasıl bıraktı, bilmiyorum. Batılılar bazen istikrar için demokrasiyi feda ederler, dedi. Ancak bu insanları kabul etmeyeceklerdir, ne Amerika ne de Avrupa. Bu onların hatası, dedi Ardjan. Şimdi onlar yüzyıllık hatayı düzeltmeli. Bir komünist Kore’yi Avrupa’nın kalbinde kabul etmezler. Bu bir zaman meselesidir ve bu yaşlıları yıkacaklar. Avrupa da sosyalistler gibi düşünmüyor ve onları kucaklamayacak. Her gün bu insanların iktidarda kalması, Arnavutluk için zararlıdır. Sosyalizm masonik ve ortodoks diktatörlüktür, şeytani prensiplere dayanır ve herkesin birbirini öldürmesine izin verir. Dolayısıyla, her ne pahasına olursa olsun devrilmeleri gerekiyor.

 

Neyse, kızlar, komünizme karşı felsefe ve düşmanlıkla yoruldum. Ama her zaman böyle oldum ve bugün de öyleyim. Ben arkadaşlarımla tanıştığımda, sizinle aynı fikirde olduğumu göreceksiniz. Siz benim insanlarım olarak kabul ediyorum ve başkalarından daha yakınım bile, dedi. Teşekkür ederiz, dediler ve minnettarlık gösterisi olarak kalplerine dokundular.

 

O zaman gidelim, dedi Ardjan. Bugün ayrılıyoruz ve yakında enstitüde veya yurtta buluşacağız. İyi şanslar, dedi Dona. “Sorun değil” dedi Ardjan. Kimse seni tanışmayacak güzel hanımefendi. Ve sen de çok güzelsin, Ardjan dedi açıkça. Ayrıca gerçekliği çok iyi anlıyorsunuz ve komünist değilsiniz. Hahaha, Ardjan güldü. Önünde güzelliği ve ince zekası olan herkesi unutuyor. ok teşekkür ederim. Aşağıdaki metni Türkçe’ye çevirdim:

 

Kız iyi olduğunu söyledi ve kolayca onu sarıldı. Dona’yı arkasına sıkıca sardı. Her şey çok hızlı gitti, kızın kemanıyla Donika’yı gördü. “Bak ve hatırla, keman çalan kızı” dedi. “Sen Skenderbeu’nun Donika’sından daha güzelsin” diye ekledi.

 

O kollarında kaldı ve onu öpmek istedi. İlk aşkı, hiçbir şeyin silinemediği veya unutulmadığı kalbine yerleşti. İlkbaharda açan çiçeklerin simfonisi gibi, yavaşça yaprakları sallanan ve yere düşen, henüz yerçekimi veya dünya etrafında dönen gezegenlerin etkisi hakkında hiçbir şey bilmeden düşen yapraklar gibi. Onlar Tanrı’nın yapraklarıdır. İkisi de öyle.

 

Tekrar sıktı ve yanaklarından öptü. “Gidiyorum sevgilim” dedi. “Seni öpeceğim” dedi. “Ama şimdi tren istasyonundayız.” Güldü. “Seninim” dedi yüksek sesle ve tekrarladı. “Seninim.” Sonra gitti ve aşkının ağırlığıyla başı dönen bir şekilde kızı geride bıraktı. Donika’nın ne zaman gelin olacağını sordu. Ayrılırken, tren park yerinde bıraktığı motorunu aldı ve ateşledi. Arkasında birkaç duman bulutu bıraktı ve ilk danslarının müziği hava arasında yankılandı. “Sizi göreceğim” dedi. “Aşk büyük bir bakışta doğar ve sabah trenlerinde” dedi. Kızlar güldü ve onayladı. Hiçbir itirazları yoktu. Dona’nın antikomünist bir yazarla aşık olduğu gerçeği, Tiran’a giden tren yolculuğunda gerçekleşen en büyük tesadüftü ve kimse bu genç yazar olan Ardjan’ın sosyalizmin ve komünizmin çürümüş felsefelerine olan nefretini ve öfkesini bilmiyordu. Bu rejimlerin yarattığı acı, yoksulluk ve baskıya karşı savaşan bir adamdı. “Bu komünistler suçludur” dedi Donika. “Felsefeleri yoksulluk ve baskı üzerine kuruludur. Zenginler fakirleri öldürdü ve zengin kaldılar. Bu sol parti devrilmeli, devrim bile silahlarla olsa. Bazılarımız öleceğiz ama diğerleri özgürleşecek ve Avrupa’ya katılacağız. Biz Avrupa’nın halkıyız, Hristiyanlığı kurduk ve onu genişlettik.” us kızılardan ve komünist masonlardan hiçbir bağımız yok,” dedi Ardjan, sadece kızlarla değil, patronu ve diğer güvenilir insanlarla da konuşuyordu sürekli. İlk hareket eden kişi olmadığını düşünmek onu delirtiyordu, ama aklıyla önde gitmesi gerektiğini biliyordu. Yabancı elçiliklerin önünde tek başına bile olsa ilk protesto eden kişi olmalıydı. Bu ülkenin herhangi bir bedelle özgürleşmesi gerekiyor, komünist sapkınları ve homoseksüellerin kanımızı emmelerine izin vermeyeceğiz. Özgürlük pahalıdır ve bedelini kanla ödeyeceğiz. Ne zaman patlayacağına bağlı, ama patlayacak.” Ardjan, Amerika’nın bir planı olduğuna inandığını söyledi ve bizi yakında kurtaracaklarını düşündü. “Tanrı büyüktür, o bizim bedenimiz, ruhumuz ve nefesimizdir. Biz geçiciyiz, ama özgürlük havada gülümsüyor… İsa Mesih gibi bizi Golgota’da feda etti, biz de özgürlük için fedakarlık yapacağız. Özgürlük Avrupa ve gelişme demektir. Özgürlük altında çocuklarımız doğacak, devletimizi ve demokrasimizi kuracağız. Bu yüzden bu sapkınlara karşı broşürler yazmak gerekiyor. Siyasi tutukluların serbest bırakılması, insan haklarına saygı gösterilmesi gerekiyor. Helsinki Sözleşmesi dahil. Ama bazen kafamda bu konularla ilgili bir sorun olduğunu düşünüyorum, bu sapkınlarla, ahlaksızlarla ve komünist mason homoseksüellerle takıntılıyım.”

 

“Ardjan, sanki konuşma yapıyormuş gibi dedi. Ve sanki arkamdan biri gelecekmiş gibi kimse hareket etmiyor. Güvenlik herkesi bastırdı ve entelektüel ve eğitimli insanların sınıfını dışarıda bıraktı. Her şeyi öldürdü ve ölüme mahkum etti. Bu yüzden kimse ayaklanamıyor. Sonuçta, herkesin aleyhine sonuçlandı, korkak insanlar. Korku her yerde takip eder. Ama güneş yokken, karanlıkta bile lider olmak gerekiyor, doğru mu yoksa değil mi? Korku hayatı boğar, herhangi bir alternatif düşünemezsiniz. Sonra dedi ki, “Eğer herkes kalkarsa ölmeyecekler ya da cezalandırılmayacaklar. Ben ve diğerleri birleşirsek, devrim yaparız. Onlar korkuyorlar, hayatları acıyor. Bu normaldir. Ama ben korkmuyorum. Bu yüzden korkaklarla uğraşmam. Onlar başka bir grupta, korkaklar ve kertenkelelerin bulunduğu grupta. Bu insanlar tarih öncesi dönemde yaşıyorlardı, beyaz maymunlar gibi ağaçlarda zıplıyorlardı.” “Mantıklı insanların korkusu normaldir, ancak gelecek cesurların ve kahramanların elindedir. Bazıları için korkuyu haklı göstermiyorum. Halka göre korku cehennemden gelmiştir, ancak bazıları mutlu yaşadığımızı düşünüyor. Özellikle işçiler rapor için gittiklerinde şaşkına dönmüşlerdi. Kimse konuşmuyor, sadece yalan söylüyorlar. Adeta standartları karşıladıklarını ve 2020 için çalıştıklarını söylüyorlar. Ahaha, ne büyük bir şaka. Hepsi turşulu domatesli ekmek yiyorlar. Hatta peynirleri bile var. Ve bazı yumurtalar. Mısır ekmeği ve bazıları şekerli. Hatta şeker bile sekiz leke mal oluyor. Hangi makineleri var? Tanrı korusun. İlkel insanlar tarafından çalıştırılan ilkel makineler. Hayatın nasıl olacağını bilmeden uzak bir yıl için çalışıyorlar. Sadece komünistlerin düşmesi için dua ediyorlar. Ve bunları yeni yıl skeçleri olarak sunacağız. İki katlı gazete binasına yaklaştığında, düşüncelerini havada bıraktı ve “Bu rejime karşı eleştiri kabul eden gazete” dedi. Hah, doğru değil. Eleştiri işletmenin direktörüne kadar gider. Hepsi bu kadar. Stalinist Arnavutluk’ta olanlar ve olacaklar için suçlu tutulurlar. Gazetenin avlusunun köşesine yaklaştı ve motoru yavaşça bir yerde bulunan birkaç burjuvanın el konulan iki katlı villalarının yerine park etti. Ve hırsızlık arttığı için motoru zincirledi. Hatta kurutulmak için tellere asılı kıyafetler bile çalındı. Dona’nın düşüncesi ve yüzü önünde yavaşça merdivenlere tırmandı. Karşılaştırma yaparsak, hayatının son günlerinde kışa meydan okuyan bir bahar gibi çıkıyor ortaya. Ve arka planda, kalp tellerini ilk karşılaşmada çalan güzel sarışın eşin yüzü var, keman kızıyla sosyalizmle savaş karışık. Gerçekleştirilmesi gereken iki hayal var. Ondan büyülendim. Eee, şaka yaptı. Aşık olan insanlar yavaş yürüyen ve kaybolan gözlere sahip olanlar tarafından ayırt edilir. Ahah, bir yazarın bir sözünü hatırladı çünkü. Aşık olanlar zamanımızla paralel bir evrende yaşıyorlar. Ya da Samanyolu sütununun yolunda. Onlar galaksileri oluşturan kozmik tozlar. Kıtaların oluşumunun nebülleri. İlk nötron çarpışmasının havası ve ilk ateşin oluşumu olan güneşi ve diğer gezegenleri oluşturan nötronların ilk çarpışması.” Aşık olanların yavaş yürüyen ve kaybolan gözlere sahip olanlar tarafından ayırt edildiğini söyleyen bir yazarın sözünü hatırlayan kişi, biraz güldü. Aşık olanlar, zamanımızla paralel bir evrende yaşıyorlar, ya da Samanyolu sütununun yolunda. Onlar galaksileri oluşturan kozmik tozlar. Kıtaların oluşumunun nebülleri. İlk nötron çarpışmasının havası ve ilk ateşin oluşumu olan güneşi ve diğer gezegenleri oluşturan nötronların ilk çarpışması. Aşkım da böyle oldu. O, benim aşk dünyamı yarattı. O, hiçlikten her şeyi yarattı. Bu yüzden biz de aşkın varlığını hissediyoruz. Bizim gibi sevgiye düşkün insanlar, Tanrı’nın evrenindeki paraleliz. Biz kıyılmış bir çöldeki su gibiyiz ve evrenin boşluğundaki hava gibiyiz. Bizim görevimiz, ölümü hayattan ayıran sınırı korumak olan atmosferi yaratan melekleriz. Biz, dünyayı yaratan aşk gezegeninden geliyoruz. Birlikte sonsuza kadar birleştiğimizde, nefreti yenmek için buradayız. Savaşların ve dünyanın yaralarının üstüne sevgi ve hayat getiriyoruz. Bu düşüncelerle, Tanrı’nın bize verdiği aşk ve yardımı hatırlayan kişi, kariyerine devam etmek için işe gitmek üzereydi. Siyah ceketini düzeltti, saçlarını düzeltti ve baş editör Qemal Deniz’in kapısına vurdu. İyi bir adam, emekliye yakın, iyi bir mizahçı. Çok şakacı, çok iyi bir insan ve ideolojik olmayan. Uzun süredir işte kalmıştılar ve onu emekliye ayırmamışlardı. Ama onu seviyorlar. Ardjani şakayla karşılık verdi. “Hadi, arkadaşım,” dedi kalın sesiyle. “Hadi, ofise gir.” “Shkodra’dan biri mi geliyor?” Diye sordu Qemal babasına. “Evet, babacığım,” Ardjani yanıtladı. “Yazıyı bitirdim. Yazma makinesiyle basacağım ve teslim edeceğim.” “Hayır,” dedi Qemal, “ben görmek istiyorum.” Sonra el sıkıştılar ve “Şef” dedi. “Bize bir kahve getirin,” dedi sekreter ve bir bardak su uzattı. “Susuzum, şef,” dedi Ardjani. “İçmesi temiz.” “Dajti’den doldurdum,” diye cevapladı babası. “Ailemle gitmedim. Gazete uçağıyla gittim ve eğlendik. Manzara güzel, babuş. Ama çalışmamız ve büyümemiz gerekiyor.” Ardjani ironik bir şekilde cevap vererek işini tamamladı: “Yazıyı verin ve laf etmeyin.” Ve iyi şeyler hakkında konuşmayın, yoksa bizi hapse atarsınız. “Yyy, başlıyorsun,” dedi şef, gülerken. Ardjani kahkahalarla gülmeye başladı ve şef de aynısını yaptı. “Tamam, konuşmayalım,” dedi. “Her şeyi sonra anlatacağım. Bana yazıyı ver,” dedi şef. “Kelimeler akıp gitsin, çünkü bu gece yayınlamak istiyorum. Gelmen için teşekkürler. Yukarıdakiler raporunu bekliyorlar. Yani, Koman’daki yeni bakır madenini kapsayacak muhabirleri göndermek istiyorlar. Haha,” şef güldü. Sonra sordu, “Oradan bir şey çıktı mı?” “Hayır,” cevapladı şef. “Orada sadece taş var. Ama istedikleri bu, o yüzden alacaklar.”

 

“Ben yazıyı senin dediğin gibi yazdım,” dedi Ardjani. “Devrimci fikirlerle ve başarılarla dolu. Planlardan çok daha yüksek, her şey yolunda. Şkodra’daki sigara fabrikası ve çelik fabrikasıyla benzer. Haha,” şef güldü. “Gerçeklik benim için önemli değil, oğlum. Sadece bu insanların istediğini istiyorum. Biz proletaryanın ışığıyız. Dünyanın ilkleri.” Ve ekledi, “Senin ifaden, Ardjani, dipnotta kaldı. Yani, en alttakilerdensin.” Haha, ne olduğunu sen de biliyorsun, çocuk?” şef dedi. “Akıllısın.”

 

Düşüncesini basit bir cümle ile kapattı. “Haha,” ikisi de güldü. “Çok kötü yazılar yazdın, oğlum. Pirelerin bacakları gibi. Ama sen bir profesyonelsin. Taslağı çizdin. Gerçekten öyle olduymuş gibi. Sen bugünün en iyi yazarısın.” “Teşekkür ederim, şef,” dedi Ardjani.

 

“Ama benim işim düşmeden hapisten kaçmaktır. Bana karşı çıkan herkesle savaşacağım. Ben hapishaneye gidiyorum ve canım yanıyor, anladın mı?” “Benim oğlum gibisin. Tamam aptal,” şef ekledi. “Bu insanların duvarı o kadar güçlü ki, senin ve tüm yazarların kafasını kırar.”

 

“Akıllı ol, sevgilim. Seni yanımda var, seni kurtaracağım. Sadece sekreter geldiğinde aptal gibi konuşma. O dogmatik bir komünist ve doğrudan bir ihbarcı, parti komitesinde güçlü arkadaşları var.” “Dediklerini anlıyorum, şef,” Ardjani dedi.

 

“Ama ben kötü bir çocuğum, şef. Yetimim, nasıl iyi olabilirim ki? İşte buldun,” dedi şef. “Ama sakın söyleme, o geliyor. Onu çıkaramam çünkü parti komitesinde güçlü arkadaşları var. Seni önceden haber verseydim keşke. Tüm zamanımı parti sloganları söyleyerek geçirdim. Kaşlarını çatıyor. Her gün partiyi övmeyin. Allah korusun, nereye geldim?” dedi şef, isyan eden gazetecisi tarafından yazılmış olan beyaz formatlı sayfaları karıştırırken, antikomünist ve çok sevilen.

 

Bugün Ardjani akıllı ve sevilen biri gibi hissediyordu, sanki üzerine bir aşk meteoru düşmüş gibiydi. “Tanrı bu cesur çocuğu korusun,” şef kendi kendine söyledi, ideolojik hatalardan kaçınmak için dikkatle sayfaları tarayarak okudu. Tanrı’ya şükür, bugüne kadar hayatta kaldık, ama endişe ve saçma işler doğuyor dedi şef kendi kendine. Korku, korkaklık ve beyin yıkama, kurbanın tepki göstermemesine neden olur. Bunların yapılması ve yapılmakta olanlar için sevdikleri insanlar katillerini seviyorlar ve her gün ondan çalınıyorlar. Bu manipülatörlerin propaganda çöplüğünde boğuluyorlar. Köpekler bile inanmıyorlar. Bu oy satın alıcıları ve zorlama satın alıcıları. İki tarafın birleşmesi, büyük bir zarar veriyor, yüzyıllık Arnavutlukluların zararını görüyorlar. Yani işlerin bu kadar kötü olduğu bile değil. Sonunda, düşünen insanlar kazanır, Ardjani ekledi, çünkü çok sabırlı ve adil kalırlar. Ben, şef olarak dedim ki, eğer negatif biri ve bir casus olsaydım, bu adamı daha önce casuslamış olurdum. Çünkü bu adamın söylediği ve yaptığı şeyler için çok şey feda ediyor. Ama eminim ki güvenlik peşinde. Ve ofisimi kontrol etmek istiyorum, çünkü bunlar pirelerdir ve casusluk oradan gelir. En sevdiğin adam sana sık sık geliyorsa, evinde, yerelde, sokakta vb. Buluştuğunuzda, seni kötü konuşmaya, partiye küfretmeye vb. Programlanmıştır. İlk önce iş arkadaşları takip ederler. Ardından, seninle ilgili soruşturmanın 2A veya 2B dosyası gelir. Sana eskiden yaptıkları tüm kanıtları tekrarlıyor. Ardjani’nin yazdığı tüm sayfaları tararken, hepsini çok dikkatli bir şekilde inceledi. Ve daha sonra bunları seninle kullanmak için kanıt olarak kullanacaklar. Benim yapabileceğim bir şey yok, dedi kendi kendine. Bu adamı herkesten daha fazla seviyorum. Binlerce insanımın üzerinde. O, tipik bir dağ insanı, dürüst, adil ve yetenekli. Rahatsız eden hiçbir şey yapmaz ve herkesi üzüyor. İnsanlar bile onun acısını hissederler, hatta yasal insanlar bile. Ardjani, Tanrı’nın adaletine inanıyorum, dedi. Karma, dünyadaki intikamın yazılmamış yasasıdır, her gün söylerim. Tanrı intikam alır. Şef başını kaldırdı ve hiçbir hata yapmadığını söyledi. Şükürler olsun seni bekledim. Bu deli çocukla ideolojik bir korkum vardı. Hatalar yapar ve sonra hapishaneye gidersin, her gün ve her gece yaptığı gibi. Bu deli çocuk. Bir gün, Shkodra’daki subay evinde ekmek yemek için gittiğinde, şef evin arkadaşı Ardjani’ye dert yandı. Evet, bana dedi. Subay evi şefi, ona hizmet ettiği Ardjani’ye dert yandı. Benimle birlikte askerlik yapan subay evinin başı, gazeteciniz Ardjan’ın kulüp personeli ve subaylarımızla partimize karşı konuştuğunu bana bildirdi. Yakın ol ve konuşmamayı öğren, korkarım yakalanacaklar. “Ne yapacağımı bilmiyorum,” dedi, “arkadaşım olan baş editör beni tuzağa düşürmesin.” Onu tuzaklarından kurtaracağım ama nasıl ve hangi şekilde bilmiyorum. Neyse ki, her şey iyi olacak,” diye teselli etti gazete editörü.

 

Ardjan uyandığında, kafasında dolaşan kötü düşüncelerden kurtulmuştu. Gazetecinin makalesi, hem içerik hem de form açısından doğruydu. Çiziminiz, partimizin inşa ettiği yeni sosyalist hayata enerji ve iyimserlik doluydu. Masalar ve dosyalarla dolu şef odasında sesinizi duyduk. Şef, gazetecisini çağırmak için kapıdan işaret verdi. “Sekreter ve gazetenin daktilografı geliyor,” dedi şef. Ardjan uyarıyı aldı ve sessiz kaldı.

 

Sekreter ve gazete daktilografı odaya girdi. “Merhaba,” dedi sekreter, “günaydın.” Ardjan’a ve sonra şefe döndü. Kırklı yaşlarında olan sekreter siyah bir takım elbise ve siyah bir etek giymişti. Birkaç kırışıklığı ve hafif eğik bir omuzu vardı, bu da yaşını ortaya koyuyordu. Mirdita, ellerini pantolon cebinden çıkararak Ardjan’a döndü. “Gazetemiz bugün çok parlak görünüyor, teşekkür ederiz,” dedi sekreter. “Çok hızlı geldiniz, bize Puka-Komani’den bir rapor getirmeliydiniz,” diye şaka yaptı gazete editörü. Mirdita biraz şaşırmış gibi göründü. Sonra hafif alaycı bir tonla konuştu: “Ne kadar şaşırtıcı, şimdi biz eşitiz.” Sekreter alkışladı ve beyaz kağıtlara doğru elini uzattı. Ardjan’ın yazdığı içerikler vardı. Kendi patronunun elinde mahsur kaldıklarını görüntüleyen elleri beyazlaşmış bir şekilde kaldırdı. Eterde yüzü ölü gibi görünen Şef sessizce gözlerine baktı ve sonra bir an için suskun kaldı. Sonra, “Arkadaş sekreter, kontrol görevi benimdir. Hem sanatsal hem de politik açıdan her şeyi yönetiyorum. Yani, bu gazetede her şeyden ben sorumluyum, en azından emekli olana kadar. İki yıl daha var,” diye devam etti ve kadın gülümsedi. “Lütfen yanlış anlamayın, benim demek istediğim, şef olarak sizin olduğunuz anlamda değil. Ama ben yardım etmek istedim, işlerinizi kolaylaştırmak için. Sizi kısalttım ve doğrudan daktilografiye geçtik. Lütfen yanlış anlamayın, şefim,” dedi sekreter. Şef alaycı bir şekilde güldü ve “Sen burada ne olduğumu bilmene gerek yok. Konuşma böyle devam ederse söyleyeyim, ben parti sekreteriyim ve Tiran Bölgesi Parti Bürosu üyesiyim. Sen de hatırlamıyor musun, şef? dedi ve kararlı bir şekilde elini masaya koydu. “Ben burada şefim ve partinin politikasının uygulanması bana ve kıdemli editöre değil, gazeteciye bağlıdır. Siz ne kadar uzun süredir burada olduğunuzu söylüyorsunuz? İyi bir işbirliğimiz var, değil mi?” dedi. Sekreter alkışladı ve beyaz kağıtlara doğru baktı. Ardjan’ın yazdığı makaleler oradaydı.

 

Sekreter, “Tamam, bu konuşmayı uzatmayalım. Parti bize görevlerimizi verdi ve sadece parti ve halka hizmet edeceğiz. Haydi, dedi ve Ardjan’ı ziyaretine davet etti. Daktilografi işine başlayalım.” Ardjan patronuna bakarak devam etti ve daha fazla eylem için ondan izin almak istedi. Bu önemli mücadelede ona karşı bir düşmanlık hissetmedi. Sekreter okulu bitirmişti ve Parti Okulu’nda altı ay parti kursu almıştı. O da bir sıra işçisi olmuştu. Ardjan içinden geçirdi ve patronunun emirlerini beklemek zorunda kaldı. Onu ofiste tutmak veya gitmesine izin vermek arasında bir seçim yapması gerektiğini düşündü. Bu ofiste kalmak mı yoksa sekreterin peşinden gitmek mi? Ofiste sessizlik oldu. Patron başını öne eğdi ve bir iç çekiş çıkardı. Ardjan’a döndü ve “Daktilografi odasındaki sekreterimize git ve işini yap” dedi. Ardjan emrine uymak istemiyordu, ama sekreterin gözleri önünde itiraz etmek istemiyordu. Orada sadece bir patron yoktu, aynı zamanda bir baba figürü vardı. Başını tekrar eğdi ve “Tamam, anladım” diye cevap verdi ve sekreterin odasına doğru hareket etti. Sekreter, patronun tepkisinden şaşkına döndü.

 

Birkaç saniye sonra Ardjan, patronun emriyle gözleri açık bir şekilde sekreterin odasına gitmek zorunda kaldı. Ama sekreterin gözleri önünde itiraz etmek istemedi. Çünkü orada sadece patron yoktu, aynı zamanda bir baba figürü vardı. Başını tekrar eğdi ve “Tamam, anladım” diye cevap verdi ve sekreterin odasına doğru hareket etti. Sekreter, patronun tepkisinden şaşkına döndü.

 

Ardjan ve sekreteri birlikte odalarına girdikten sonra, gazeteci arkadaşına gelecekleri ile ilgili sorular sorar. Ardjan kendisine verilen görevi yerine getirmek için patronun emrini takip etmek zorunda kaldığını ama idealinden dolayı değil sadece iş nedeniyle konuştuğunu açıklar. Sekreterin patrona karşı bir isyanı olmadığını söyler.

 

Patron kapıyı kapattı, saçlarını biraz eliyle düzeltti ve masaya yaklaştı. Sekreter parti sekreteridir, benim problemim değildir, dedi. Kimin birinci ve ikinci olduğu burada önemli değil. İkinci olarak, görevler yasaya göre ayrılmıştır. Üçüncü olarak, burada komutan o. Ancak parti toplantısında seni arayabilir ve görev verebilir. Orada ne yaptığını bilemem, burada patron benim, dedi. Sekreter, parti lideri olduğunu ve her zaman işçi sınıfının liderliğinde olduğunu söyler. Patron onunla hiçbir sorunu olmadığını ama bugün neden isyan ettiğini anlamadığını sorar.

 

Patron masaya doğru eğilir ve “Parti sekreteri, birincisi bu benim sorunum değil. Burada kimin birinci ve kimin ikinci olduğu önemli değil. İkincisi, görevler yasaya göre ayrılmıştır. Üçüncüsü, burada komutan o. Ancak parti toplantısında seni arayabilir ve görev verebilir. Orada ne yaptığını bilemem, burada patron benim. Ama sen parti liderisin ve her zaman işçi sınıfının liderliğinde olduğunu iddia ediyorsun. Bu yüzden sana hatırlatmama gerek yok. Şimdiye kadar senden hiçbir şikayetim yoktu. Gazeteci arkadaşım, bugünkü isyanı nasıl açıklarsın?” dedi.

 

Patron kapıyı kapattı, saçlarını biraz eliyle düzeltti ve masaya yaklaştı. Sekreter parti sekreteridir, benim problemim değildir, dedi. Kimin birinci ve ikinci olduğu burada önemli değil. İkinci olarak, görevler yasaya göre ayrılmıştır. Üçüncü olarak, burada komutan o. Ancak parti toplantısında seni arayabilir ve görev verebilir. Orada ne yaptığını bilemem, burada patron benim, dedi. Sekreter, parti lideri olduğunu ve her zaman işçi sınıfının liderliğinde olduğunu söyler. Patron onunla hiçbir sorunu olmadığını ama bugün neden isyan ettiğini anlamadığını sorar.

 

Patron masaya doğru eğilir ve “Parti sekreteri, birincisi bu benim sorunum değil. Burada kimin birinci ve kimin ikinci olduğu önemli değil. İkincisi, görevler yasaya göre ayrılmıştır. Üçüncüsü, burada komutan o. Ancak parti toplantısında seni arayabilir ve görev verebilir. Orada ne yaptığını bilemem, burada patron benim. Ama sen parti liderisin ve her zaman işçi sınıfının liderliğinde olduğunu iddia ediyorsun. Bu yüzden sana hatırlatmama gerek yok. Şimdiye kadar senden hiçbir şikayetim yoktu. Gazeteci arkadaşım, bugünkü isyanı nasıl açıklarsın?” dedi.

 

Patronun sözleri sekreteri şaşırttı. Patronunu sevdiğini söyleyen sekreter, patronun kendisine karşı bir sorunu olmadığını öğrenince rahatladı. Ardjan da patronun emrini yerine getirdiği için kendisini kötü hissettiği için iş arkadaşı onu teselli eder. Sonrasında ise, işlerini tamamlamak üzere masalarına geri dönerler. Sonra gün gelir ve patronla anlaşırız. “Hadi patron, bu işi yapmaya karar verdik. Sen çalışmana devam et,” dedi bu kişi biraz ironik bir şekilde. “Ya da ben yaparım, sen kahveye git,” diye cevap verdi patron. “Hayır,” dedi sekreter, “burada ciddi işler yapıyoruz. Ben işimi yapacağım.” “Tamam patron, sen yıldızsın,” dedi bu kişi ona hitaben. “Her şeyi yazdım, her şey yolunda. Sadece işi bitirip kapatmalıyız, çünkü yine Shkodra’ya döneceğiz.” “Sesini yükselt,” diye sordu sekreter. “Motorun var mı?” “Evet, patronum,” cevap verdi Ardjan. “Kaza yapmadın, değil mi?” “Hayır patronum,” diye cevapladı Ardjan. “O zaman suçlu ben miyim yoksa?” diye şaka yaptı patron. “Trafik polisi beni suçsuz buldu, değil mi?” “Evet patronum,” diye yanıtladı Ardjan. “Ama dikkatli ol, o motor çok tehlikeli. Onunla seyahat etmek çok riskli,” diye uyardı sekreter. “Tamam, sana güveniyorum,” diye yanıtladı patron. “Seni nereye götüreyim?” “Hayır,” dedi sekreter. “Birbirimizi sevdiğimizi düşünüyorlar. Bizi yanlış anlayacaklar. Ve ben ne yapacağım? Siz ne olursunuz?” “Asla birlikte seyahat etmeyeceğiz,” diye ekledi Ardjan. “Ve ikinci olarak, başınıza bir şey gelirse, ben buradayım. Ve üçüncü olarak,” dedi ve başını onaylama işaretiyle salladı, “her şey çözüldü. Sen ne diyeceksin patronum?” “Debattanlar organizasyonumuz için iyidir,” diye yanıtladı patron. “Ama seni asla kötülemedim, değil mi?” “Eskiden sana hayranlıkla bakardım,” diye itiraf etti sekreter. “Bugün neden böyle konuşuyorsun?” “Artık yarışta değilim,” diye yanıtladı patron. “Hatırlatmak istedim, kim patron, kim emir verip alan kişi.” “Evet, tabii,” diye onayladı sekreter. “Ama bugün özel bir açıklama yapacağım. Özel olarak sana söyleyeceğim,” diye ekledi. “Tamam, bir açıklama yapın,” diye yanıtladı patron. “Birbirimizi sevdiğimize dair yanlış bir algı var. Bu tür şeylere izin vermeyeceğiz, değil mi?” “Tamam,” dedi patron gülerek. “Tek tek açıklamanızı yapın, lütfen.”

 

Shefi: Peki, işi hallettik. Şimdi sen devam et ve çalışmaya devam et.

Çalışan: Ya da ben yapabilirim, sen kahve içebilirsin.

Sekreter: Burada ciddi işler yapıyoruz. Ben işimi yapacağım.

Çalışan: Tamam patron, sen yıldızsın.

Shefi: Her şeyi yazdın mı?

Çalışan: Evet, her şey yolunda. Sadece işi bitirip kapatmalıyız, çünkü yine Shkodra’ya döneceğiz.

Sekreter: Motorun var mı? Dikkatli ol, o motor çok tehlikeli.

Çalışan: Evet, patronum. Kaza yapmadım.

Shefi: Trafik polisi beni suçsuz buldu, değil mi?

Çalışan: Evet patronum.

Shefi: Ama dikkatli ol, o motor çok tehlikeli. Onunla seyahat etmek çok riskli.

Sekreter: Tamam, sana güveniyorum.

Çalışan: Nereye gideceğimizi söyleyin.

Sekreter: Hayır, birbirimizi sevdiğimizi düşünüyorlar. Bizi yanlış anlayacaklar.

Çalışan: Asla birlikte seyahat etmeyeceğiz. Ve ikinci olarak, başınıza bir şey gelirse, ben buradayım.

Shefi: Debattanlar organizasyonumuz için iyidir.

Sekreter: Eskiden sana hayranlıkla bakardım.

Shefi: Artık yarışta değilim. Hatırlatmak istedim, kim patron, kim emir verip alan kişi.

Sekreter: Bugün özel bir açıklama yapacağım. Birbirimizi sevdiğimize dair yanlış bir algı var. Bu tür şeylere izin vermeyeceğiz, değil mi?

chef: Tamam, açıklamanızı yapın. O anlama sahipti ve onu açıklamak için söyledim. Tamam, budala dedi – Aha, o güldü – Öyleyse açıkla. Ne bekliyorsun? İyi dedi, senin söylediğin gibi yapacağım. Tamam dedi adam – Hayır, istemiyorum dedi adam. Siz biliyorsunuz değil mi? Sen bir taraf ve büyükbaba diğer taraf. Tamam, hadi gidelim, bu adamla şaka yaptı. – Evet, dedi kadın – Senin söylediğin gibi değil. Bugün neredeyse beni ofisten çıkardı. Sen bir zarar vermedin, Ardjan. – Yok Patron, hiçbir şey yapmadım. Onu hiçbir zaman reddetmedim. Bilirsin, onunla asla iki kere tartışmam. Onu canlı olduğum sürece seveceğim ve saygı duyacağım. Büyükbabam olmadan hiç kimse olmazdım, Patron. Beni işe aldı. Her yerde benimle kaldı. Ve o, bir numaralı faktör. Beni kim yaptıysam bugün odur. Bu yüzden bana merdivenlerden atlamamı söyledi, bu adam ekledi. – İyi dedi kadın – Hadi şimdi şiirlerini oku. Sana bir şey sormuyorum. Sadece bugün iyi konuşmadı ve kapıyı gösterdi. İyi, öyle dedi adam – Gel kahve içelim beraber. Kendinizi açıklayın ve bu kadar. Basit bir cümle, Ardjan ekledi. Sonunda bir nokta koydu. Yazım kongresi bunu belirledi. Bu adam güldü. – Evet, evet. Senin galaktik teorilerinle bizi yordun. Hahaha, kadın güldü. – Başlayalım senin astronomik aptallıklarından. – Hayır Patron, bugün zamanım yok. Ve bugün bir kadınla tanıştım. – Yyyy, bu adam ekledi – Haa, o da mı? Güzel miydi? – Biraz söylediler. Çok güzel, Patron. Ama onu patrona söyleme, tamam mı? – Evet, dedi kadın – Söylemedim. Haa, ne yaptın birlikte? – Hayır Patron, ama hoşuma gitti. İyi dedi kadın. Ama biyografisine dikkat et. Kimin ailesinde olduğunu görmeden bağlanma. Siyasi mahkumları, kaçak amcaları, teyzeleri ya da ballistleri yok mu? Biyografisine baktım, sonra harekete geçtim ve aşık oldum. Tamam, dedi diğer adam – Seni seviyorum ama beni kötülemiyor musun? Ee, sen de beni çok seviyorsun. Hadi benimle onları bırak. İyi, kötü bir çocukla birlikte oldum, kadın güldü. İyi, seni seviyorum patron. Ama beni kötüleme lütfen. Tamam, sen şefine aşıksın ve bu kadar. Onları benimle bırak. Tamam, seni seviyorum patron. Sen de kabul ediyorsun. Tamam, dedi kadın – Senin için bir numara o. Ve havada söylediği fikri onaylayarak başını yukarıya kaldırdı. Bu adamı buldun. Ama ellerini ver ya da ben bitireyim yazıyı. Hayır, dedim ki yapma. Ben bitireceğim ve nokta. Ve başkalarının burada boşta olduğunu düşünmelerine izin vermeyin. Hiçbir iş yapmıyorum. Ben bitiriyorum ve nokta koyuyorum ve diğerleri burada boşta olduğumu düşünmesinler. Kötü sözler hiçbir zaman bitmez, biliyorsun. Ama sen bir başkansın, bunu biliyorum. Evet, dedi adam ve yaklaştı, biraz eğlenmek istiyor gibi görünüyordu. Sen bir komünistsin, dedi adam. Bu senin başlıca niteliğin. Tamam dedi kadın. Sen de komünist değilsin, Ardjan. Benimle aynı fikirde misin yoksa değil misin? Evet, ya da değil, dedi adam. Ama sen bir komünistsin. Seninle aynı fikirde değilim, Ardjan. Seni kötülemiyorum, sen iyi bir insansın. Senin idealin nedir? diye sordu kadın ve daktilo yazısına başladı. Sonra Ardjan tekrar konuştu. Sen bir yıldızsın, Shefe. Tamam, işimizi bitirelim ve sonra kutlamak için dışarı çıkalım. Tamam dedi kadın. Ne istersen yapabilirsin. Hayır dedi adam. Partiye gidemem. Ama sen istediğin yere gidebilirsin. Tamam dedi kadın. Belki de benimle konuşmak istediğin birkaç kelime var. Ardjan, seninle ilgileniyorum. Bir lider olarak nasıl olunur ve asla yanılmazsın? Partimizin öncülüğünde yaşa dedi adam ve ellerini çırptı. Tamam, dedi kadın. Partimiz sonsuza kadar yaşayacak. Fakirler iyi bir şey yapmak için bir araya geldiler. Hiçbir burjuva beni işe almazdı. Ve asla işçi sınıfını yönetmeyecektim. Proletaryanın sadece kendi çalışma kolları var, bu yoksulların kapitalistler tarafından acımasızca sömürüldüğü anlamına geliyor. Bak, Ardjan, sen çok iyi yazdın. En azından bu sayfaları geçtim. Kadın gazetecilerinin üstünlüğünü onaylamak için dedi. Bak çocuklar, Shefe’mizi çok seviyorsunuz ve o da seni seviyor. Tabii ki, dedi adam ciddi bir şekilde ve masaya doğru bir adım attı. Shefe, nereye gideceksiniz? Anlamıyorum. Ve biraz daha yaklaştı, vücuduna dokundu ve kısa olduğu için başını eğdi ve ekledi – Shefe, açıkça konuşun. Şefimle mi, benimle mi bir sorununuz var? Bugün sinirli ve alaycı görünüyorsunuz. O, yazmayı bitirdi ve noktayı koydu, diğerleri onun boşta olduğunu düşünmesin diye biraz eliyle düzeltip yeniden başlamak için gönderdi. Bir sonraki bölüme veya sayfaya geçmek için ekledi.

 

“Bir şeyim yok,” dedi kadın. “Onu seviyorum ve takdir ediyorum. Bize ve sizlere çok şey yaptı,” dedi ve klavyenin üzerine ellerini koydu. Gözlerini ona çevirdi. Saat yaklaşık on iki civarındaydı ve hava diğer saatlerden daha sıcaktı, yaz sonu veya sonbahar başı olmasına rağmen. Bir taraftan diğer tarafa kolayca geçilmiyordu, mevsimler birbirine meydan okuyor gibiydiler.

 

“Mevsimler birbirine devrediyor gibi,” dedi kadın. “Biraz bekleyelim,” dedi Ardjan ve ofisin penceresini açtı. “Sizi burada seviyorum,” dedi. “Ailem gibisiniz. Ben öksürük ve sizi burada seviyorum. Çünkü sizden başka kimsem yok. Şefim, beni buraya getirdin ve bugün buradayım – seni gerçek bir babam gibi seviyorum.”

 

“Aynı şeyi ben de sana karşı hissediyorum, Ardjan. Seni babam olarak adlandırabilirim ve hiç kimse seni küçümseyemez veya kötü söz söyleyemez,” dedi kadın ve başını salladı. “Bak çocuklar,” dedi sekreter şefi. “Ben bir komünistim ve partinin bölge sekreteriyim. Bunu biliyor musunuz?” Ardjan başını salladı. “Evet, ben biliyorum şef. Seni burada olmak gerçek bir zevk,” dedi.

 

“Seni çok seviyorum,” dedi Ardjan. “Babamı kıskanmayın ama, onu daha çok seviyorum,” diye ekledi ve kadın güldü. “Ben onunla ilgili çok şey yaptım. Kimse onu veya beni aşağılamaya veya değersizleştirmeye cesaret edemez,” dedi kadın. “Bak çocuklar,” diye devam etti. “Ben her zaman onu savundum. Her parti toplantısında onun için çok iyi bilgiler verdim. Tabii ki, o çok iyi çalışıyor ve yardıma ihtiyacı yok. Parti hattını hepimiz takip ediyoruz. Gazetemiz, toplumumuzda görülen olumsuz olgulara ve bürokrasiye eleştirel bir yaklaşım sergiliyor, ancak politik bir suç işlemiyor. Yani, parti düşmanları değil ama bürokratik hale gelmiş insanlar. Kendilerini partiye soktular ve rahatladılar. Gazete veya dergi gibi bir yayını yönetmek zordur. Biz, mizah ve hicivle, toplumumuzdaki olumsuz olgulara vuruyoruz ve eleştirel bir bakış açısı sergiliyoruz. Ancak ideolojik hatalara düşmemek ve eleştirel çizgiyi aşmamak zor. Biz her zaman birlikte olduk ve her yazıya, karikatüre vb. daha fazla dikkat ettik. Farklı olgulara mizah yoluyla yaklaştık. Edi ve Ardjan konuşmayı bitirdiler ve noktayı koydular, diğerleri onun boşta olduğunu düşünmesin diye biraz eliyle düzeltip yeniden başlamak için gönderdi. Bir sonraki bölüme veya sayfaya geçmek için ekledi.

 

“Benimle bir ilgim yok,” dedi kadın. “Onu seviyorum ve takdir ediyorum. Bize ve sizlere çok şey yaptı,” dedi ve klavyenin üzerine ellerini koydu. Gözlerini ona çevirdi. Saat yaklaşık on iki civarındaydı ve hava diğer saatlerden daha sıcaktı, yaz sonu veya sonbahar başı olmasına rağmen. Bir taraftan diğer tarafa kolayca geçilmiyordu, mevsimler birbirine meydan okuyor gibiydiler.

 

“Mevsimler birbirine devrediyor gibi,” dedi kadın. “Biraz bekleyelim,” dedi Ardjan ve ofisin penceresini açtı. “Sizi burada seviyorum,” dedi. “Ailem gibisiniz. Ben öksürük ve sizi burada seviyorum. Çünkü sizden başka kimsem yok. Şefim, beni buraya getirdin ve bugün buradayım – seni gerçek bir babam gibi seviyorum.”

 

“Aynı şeyi ben de sana karşı hissediyorum, Ardjan. Seni babam olarak adlandırabilirim ve hiç kimse seni küçümseyemez veya kötü söz söyleyemez,” dedi kadın ve başını salladı. “Bak çocuklar,” dedi sekreter şefi. “Ben bir komünistim ve partinin bölge sekreteriyim. Bunu biliyor musunuz?” Ardjan başını salladı. “Evet, ben biliyorum şef. Seni burada olmak gerçek bir zevk,” dedi.

 

“Seni çok seviyorum,” dedi Ardjan. “Babamı kıskanmayın ama, onu daha çok seviyorum,” diye ekledi ve kadın güldü. “Ben onunla ilgili çok şey yaptım. Kimse onu veya beni aşağılamaya veya değersizleştirmeye cesaret edemez,” dedi kadın. “Bak çocuklar,” diye devam etti. “Ben her zaman onu savundum. Her parti toplantısında onun için çok iyi bilgiler verdim. Tabii ki, o çok iyi çalışıyor ve yardıma ihtiyacı yok. Parti hattını hepimiz takip ediyoruz. Gazetemiz, toplumumuzda görülen olumsuz olgulara ve bürokrasiye eleştirel bir yaklaşım sergiliyor, ancak politik bir suç işlemiyor. Yani, parti düşmanları değil ama bürokratik hale gelmiş insanlar. Kendilerini partiye soktular ve rahatladılar. Gazete veya dergi gibi bir yayını yönetmek zordur. Biz, mizah ve hicivle, toplumumuzdaki olumsuz olgulara vuruyoruz ve eleştirel bir bakış açısı sergiliyoruz. Ancak ideolojik hatalara düşmemek ve eleştirel çizgiyi aşmamak zor. Biz her zaman birlikte olduk ve her yazıya, karikatüre vb. daha fazla dikkat ettik. Farklı olgulara mizah yoluyla yaklaştık.”

 

“Ben de seni çok seviyorum,” dedi Ardjan. “Ama seni de kıskanıyorum, çünkü sen partide çok önemli bir pozisyonda ve çok saygın bir kişisin. Bana da yardım ettiğin için minnettarım,” diye ekledi. “Siz sekreter şefi olarak partinin ideolojik kontrolünü yapıyorsunuz ve bize doğru yolu gösteriyorsunu. Bu çok önemli bir görevdir ve takdir edilmesi gereken bir şeydir. Ayrıca, seninle birlikte çalışmak benim için gerçek bir zevktir,” dedi Ardjan ve kadın gülümsedi.

 

“Teşekkür ederim Ardjan. Sen de benim için çok değerlisin ve seninle çalışmak benim için de bir zevktir. Partimizin ideolojik kontrolünü yapmak benim için önemli bir görevdir ve bu görevi yerine getirirken her zaman doğru yolu göstermeye çalışıyorum,” dedi kadın.

 

Ardjan ve kadın birbirlerine gülümsediler ve ofislerinde sessizce oturdular. Dışarıda hava hala sıcaktı ve mevsimler birbirine yine meydan okuyor gibiydi. Ancak, içerideki ikili birbirlerinin şirketinde kendilerini güvende hissettiler ve birbirlerine karşı sevgi dolu bir saygı gösterdiler. ” Öyle sessizce seviyorlar ama gerçekten seviyorlar, herkesten daha fazla. Öyle durumlar var ki, sevdikleri kurbanlarına bile zarar verenler olabiliyor. Umarım bu bir aşk değildir ya da öldürücü olmayan bir aşktır. Parti sekreterinin görüntüsünü hayretle ve dikkatle izlerken, sessizce gülümsedi. Aşk nefrete dönüştüğünde, kurbanın çok fazla zararı olabilir. Eğer sevdikleri kadınlar güce ve kuvvete sahipse, onların aşkına inananlar genellikle olumsuz sonuçlarla karşılaşırlar. Çok kez okudum ki, güçlü kadınlar herkese karşı acımasız olurlar ve çok kötü kalpli olabilirler. Takipçilerini terörize ederler ve kurbanlarını işkence ederler. Yani, patronumuzun bu şekilde biri olmaması gerekiyor. Bu bizi mahveder. Patronumuza “Arkadaş patron, bu kadınla daha fazla uğraşma. Bugün gördüklerimden anladığım kadarıyla, seni istediği zaman kötü yapabilir. Bana aptal biri gibi göründü, okuma yazma bilmeyen bir daktilografi sekreteri gibi. Ayrıca, patronumuzun yapmacık bilgeliğinin arkasında ne olduğunu biliyoruz. Hem parti hem de güvenlik buradaydı. Ardjan sözünü uzattı ve tekrar pencereye doğru yürüdü. Sekreter makineden başını bile kaldırmadan çalışıyordu. Ardjan ona “Çok şükür senin yazdığını anlıyorum. Çok zayıf olduğunu düşünüyorum, sanki hiç alfabe bilmiyorsun. İlkokul öğretmenin seni kötü tutmuş gibi görünüyor.” dedi. “Hayır patron, hiçbiri doğru değil. O çok katı bir öğretmendi.” diye karşıladı. “Ve ben onun en iyi öğrencisiydim. Hala bana öğrenciler ve diğer öğretmenlerin önünde övünürdü. Ben her yerde en iyisiydim.” Lisede bile, kötü biyografisine rağmen, yaptığı hiçbir şeyi bilmiyordu. Ardjan’a göre, fizik öğretmeni Koplik’ten bir aptal ve ona göre not vermişti. Kendisi ondan daha fazla şey biliyordu. O bir Sigurimi ajanı olmalıydı. Partiyi aldatıyordu. O kötü davrandı ve bize karşı şikayetler ve hoşnutsuzluklar yarattı. “Ve o kendi sözlerine bile inanmıyordu. Fizik öğretmeninin üç yıllık bir okuldan mezun olduğunu söyledi ama hiç okul bitirmedi ya da zamanında okulu bıraktı ve liseye öğretmen olarak atandı. Patron, bu ne absürt bir espri?” O, söylediği kelimelere inanmıyordu ve onları radyoda yayınlamalarını bile istemiyordu. İşte o, eski öğretmeni hakkında söylediği şeyler doğru değildi. Başkalarını kötülemek için zaman harcıyordu. Ama ben onun gibi biri değilim. Başkalarını kötülemek yerine insanları anlamaya çalışırım. Partimiz için çalışıyorum ama bu, kişisel değerlerimden ödün vermem anlamına gelmiyor.

 

Bu tür insanlar genellikle sessizce sevdikleri şeyleri yaparlar. Ancak bazen, sevdikleri insanlara bile zarar verirler. Umarım patronumuz böyle bir insan değildir ya da bu, öldürücü olmayan bir aşktır. Patronumuzun bu kadınla uğraşmamasını öneriyorum. Bugün gördüklerimden anladığım kadarıyla, kadın istediği zaman kötü yapabilir.

 

Eski öğretmenimiz bir Sigurimi ajanıydı ve bizimle işbirliği yapıyordu. Ancak benimle ilgili sorunlar yaşadı ve beni haksız yere cezalandırdı. Ayrıca, negatif bir kişiliği vardı ve her zaman bana kötü davrandı. Sonunda, onu görevinden aldılar. Bana çok kötü davranmasına rağmen, fizik öğretmenim sayesinde başarılı oldum. O, benim için çok önemli bir figürdü ve hala en iyi öğrencisi olduğumu söylerdi.

 

Bazı insanlar arasında bir çift gibi davranırlar. Ancak gerçekte birbirlerini sevmediklerini, sadece birbirlerine ihtiyaçları olduğunu söyleyebiliriz. İnsanlar arasındaki bu mücadele acımasızdır ve insan neslinin ölümlü olmasının sebeplerinden biridir. Bu yüzden, sevgi ve anlayışı teşvik etmek önemlidir.

 

İki iş arkadaşı arasında bir benzetme yapılıyor. Biri komunist, diğeri ise güç kazanmayı bekliyor. Birisi partiyi terk etmek gibi davranıyor, diğeri gerçekten istiyor gibi görünüyor. Onlar bir çift gibi davranıyorlar, ancak gerçekte birbirlerini sevmiyorlar. İnsanlar arasındaki bu mücadele acımasızdır ve insan neslinin ölümlü olmasının sebeplerinden biridir. Bu yüzden, sevgi ve anlayışı teşvik etmek önemlidir. Yerli yerinde sözler söyleyenlerin radyoda yayınlanmasını bile istemeyen biri vardı. Eski öğretmeni hakkında söylediği şeyler doğru değildi. Başkalarını kötülemek için zaman harcıyordu. Ancak ben böyle biri değilim. İnsanları anlamaya çalışırım ve kişisel değerlerimden ödün vermeden partimiz için çalışırım.

 

Bu tür insanlar genellikle sessizce sevdikleri şeyleri yaparlar. Ancak bazen, sevdikleri insanlara bile zarar verirler. Umarım patronumuz böyle bir insan değildir ya da bu, öldürücü olmayan bir aşktır. Patronumuzun bu kadınla uğraşmamasını öneriyorum. Gördüğüm kadarıyla kadın istediği zaman kötü yapabilir.

 

Eski öğretmenimiz bir Sigurimi ajanıydı ve bizimle işbirliği yapıyordu. Ancak benimle ilgili sorunlar yaşadı ve beni haksız yere cezalandırdı. Ayrıca, negatif bir kişiliği vardı ve her zaman bana kötü davrandı. Sonunda, görevinden alındı. Bana çok kötü davranmasına rağmen, fizik öğretmenim sayesinde başarılı oldum. O, benim için çok önemli bir figürdü ve hala en iyi öğrencisi olduğumu söylerdi.

 

Bazı insanlar arasında bir çift gibi davranırlar. Ancak gerçekte birbirlerini sevmediklerini, sadece birbirlerine ihtiyaçları olduğunu söyleyebiliriz. İnsanlar arasındaki bu mücadele acımasızdır ve insan neslinin ölümlü olmasının sebeplerinden biridir. Bu yüzden, sevgi ve anlayışı teşvik etmek önemlidir.

 

İki iş arkadaşı arasında bir benzetme yapılıyor. Biri komünist, diğeri ise güç kazanmayı bekliyor. Biri partiyi terk etmek gibi davranıyor, diğeri gerçekten istiyor gibi görünüyor. Onlar bir çift gibi davranıyorlar, ancak gerçekte birbirlerini sevmiyorlar. İnsanlar arasındaki bu mücadele acımasızdır ve insan neslinin ölümlü olmasının sebeplerinden biridir. Bu yüzden, sevgi ve anlayışı teşvik etmek önemlidir.

 

Bir kişi, patronunun yanındaki ofisinde oturuyor. Kendisi komünizm dönemini yaşamış ve ülkenin yoksulluğunu ve geri kalmışlığını gözlemlemiş. Ancak patronu konuşmaktan kaçınıyor ve boş konuşmalar yapıyor. Kişi, özgürlüğünün özlemiyle eski zamanları hatırlıyor. Ülkenin savaştan sonra Avrupa’daki en zengin ülkelerden biri olduğunu hatırlıyor. Ancak komünist partinin iktidara gelmesiyle birlikte zenginler yoksullaştırıldı ve fakirler soyuldu. İdeolojik düşmanlar da infaz edildi. Kişi, bu düzenin sonunun yakın olduğunu düşünüyor ve devrimlerin başlayacağını tahmin ediyor. Ayrıca, kişi kendine aşık olan bir kadınla ilgili hayaller kuruyor. Ancak genellikle kadınlara güvenmediğini düşünüyor. Dediği gibi, Dona ile buluştuğunda her gün tekrarladı: İnsanlar pozisyon için ya da şehre, hatta başkente gelmek için sevdikleri. İnsanlar kirli yaratıklardır, dış görünüşleri ne kadar kirli olduklarını gösterir. Hiçbir hayvan insanın kokusu gibi kokmaz. İnsan her şeyi yemez, ama kendi kendine kirli bir varlıktır. Farelerden daha kirli, en azından onların beyni yok. İnsan doğduğunda ve büyüdüğünde espriyle dolu, sahtekarlık ve ihanetle dolu hale gelir. Menjher örneğin zenginlik ve güç için kötü karakteri öldürdü. Menjher, hak etmediği bir zenginliği almak için öldürdü. Gücü elinde tutmak için insan sonunda, en kötü hayvan olduğunu söyledi. İnsan öldürür, manipüle eder, masum insanları öldürür, politik rakipleri vb. Sadece farklı düşündükleri için. İnsanlar, uzun bir ömre sahip olmadıkları için, köpeklerden daha kötüdürler. Farklı dünyalarda yaşamak için iyi şeyler yaparlar. Tanrı onları ömrün sınırıyla yarattı, her şeyi yerler. İnsanlar birbirlerini doyuruncaya kadar yerler, masallardaki kargalar gibi. Karga Tanrı’ya minnettardır ve masallardaki yaşlı adamla birlikte yemek yediği domuz ve ineklerden daha minnettardır. Ve tek tavuğu boğdular, onu kendi kızı gibi sevdikleri için. Plaka, Tanrı’nın insanlara iyilik örnekleri vermek için çaba gösterdiği pozitif karakterdi. Ancak insan nereden öğrendiğini bilmiyor ya da babasının oğlu değil. İnsan hiçbir zaman öğrenemez, Tanrı’yı bile tanımaz. Bizim insanımız, sadece komünist değil, dürüstlüksüzlük ve sahtekarlık geniyle doğmuştur. Ancak daha kötü durumdaysak, biz Arnavutluklular geri kalmış bir halkız ve birçok dolandırıcı tarafından yönetiliyoruz. Siyaseti değil, ekonomiyi, edebiyatı, sanatı, sporu yönetiyorlar. Uluslararası oyunları kazanamıyoruz çünkü aldatıcıyız. Hak edenleri almadılar, ama iyi bir biyografiye sahip olanlar oldu. Her şeyi yaparlar, ama boşluktalar. Beyin seviyeleri kayıp orman soyguncularıyla eşit. Bu kadar hayal kurdu ve felsefe yaptıktan sonra, bu aptallığı bitirmediyse Shkoder’e gitmeli. Tanrı o kadar çok kötü insan tanımladı ve onlarla savaşıyor. Bu yüzden onları cezalandırmakta gecikiyor. Sıra bu aptalların başına geldiğinde göreceğiz. Şefin sesi kesildi ve bu söylenirken cebinden ellerini çıkardı ve teşekkür etti. “Tamam, bitti,” dedi kadın. “Gerçekten güzel yazdın ve parti için de çok güzel ima ettin. O iyi şeylerin fikir babası. Siyasi açıdan doğru olduğunu düşünüyorum.” “Patron onu daha fazla kontrol edecek,” dedi adam. “Ama benimle aynı fikirdeyim.”