E kotë të përpiqesh të zbusësh apo të heshtësh atë zë të brendshëm që të kujton se “kjo është ndeshja”. Inter-Juve vjen relativisht herët, kur rruga është ende e gjatë për t’u bërë dhe renditja është më shumë një kornizë. Por mbetet gjithmonë Inter kundër Juve, derbi i Italisë, i ngarkuar me atë rivalitet që është një siguri ekzistenciale, identitare. Kështu e përjetojnë tifozët, kështu e dinë dhe e ndjejnë protagonistët. Lautaro, kapiteni, dje mblodhi skuadrën për të kujtuar rëndësinë e 90 minutave të ardhshme në fushën e San Siros.
Inzaghi, i cili ka marrë dhe do të marrë deri nesër gjithë kohën për të shqyrtuar opsionet e ndryshme të formacionit, për të përballuar mungesat dhe për të kapur në kurth ata që janë në pankinën përballë. Meazza, një kazan që zien.
Trajneri flet sot në mesditë. Nga e mërkura e Champions-it, ai sjell me vete tregues dhe paralajmërime: në mesfushë, pret dhe ende pret lajme përfundimtare. Mungesa e Calhanoglu-s duhet të zëvendësohet duke marrë parasysh aftësitë, temperamentin dhe gjendjen fizike. Kjo do të thotë se rikuperimi i Asllanit, zëvendësuesi natyral i turkut, gjithsesi nuk garanton siguri absolute për formacionin: me Barelën të gatshëm të kthehet në pozicionin e tij, vëmendje duhet t’i kushtohet Zielinskit, i cili ka përvojën dhe karizmën për të marrë një rol vendimtar në një ndeshje kaq të zjarrtë.
Në fund të fundit, kjo është nyja kryesore që besojmë se Inzaghi nuk dëshiron ta zgjidhë plotësisht, duke e përdorur strategjinë si një armë të dobishme përpara ndeshjes. Pjesa tjetër, më ose më pak, është më shumë e përcaktuar. Skuadra e di tashmë gjithçka: më shumë se interpretimi i individëve, është kolektivi që ka rëndësi. Çështje e mentalitetit: për këtë, duke u kthyer te dje, ka vënë theksin edhe kapiten Lautaro.
