Shqipëria në Krishtlindje dhe Viti të Ri – një vend i mbytur në korrupsion
FLAMUR ƁUÇPAPAJ
Shqipëria hyn në Krishtlindje dhe Vit të Ri jo me shpresë, por me ankth. Jo me gëzim, por me varfëri, mjerim dhe pasiguri. Ndërsa qytetarët përpiqen të mbijetojnë mes çmimeve të larta dhe pagave të ulëta, shteti vazhdon të fundoset në një korrupsion sistemik që ka kapur çdo qelizë të pushtetit.
Ikja masive e të rinjve nuk është më fenomen – është ekzod. Shqipëria po zbrazet çdo ditë. Ata që duhet të ndërtonin të ardhmen, po ikin sepse nuk shohin as drejtësi, as meritokraci, as shpresë. Po ikin sepse një grusht njerëzish kanë marrë peng vendin.
Sot Shqipëria drejtohet nga një oligarki politike, një “byro politike e re” me rreth 200 njerëz që kontrollojnë gjithçka: pasuritë publike, ekonominë, mediat, zgjedhjet. Ky është një neo-komunizëm i maskuar, ku pushteti predikon socializëm, por prodhon varfëri për popullin dhe pasuri të pamatshme për klientelën e vet.
Kur pushteti ushqehet nga korrupsioni, ai shndërrohet në antikrisht politik: shkatërron vlerat, familjen, shpresën dhe besimin. Një shoqëri e mbajtur qëllimisht pa arsim cilësor dhe pa perspektivë është më e lehtë për t’u sunduar. Prandaj zhvillimi dhe dijet nuk janë prioritet – janë rrezik për regjimin.
Zgjedhjet nuk janë më garë, por formalitet. Oligarkët fitojnë sot që të fitojnë edhe më thellë nesër. Shteti është kthyer në instrument privat, ndërsa qytetari në spektator të pafuqishëm.
Në këtë situatë dramatike, heshtja ndërkombëtare është bashkëfajtore. Një thirrje e drejtpërdrejtë shkon për Shtetet e Bashkuara të Amerikës: mos i mbyllni sytë. Nëse nuk veprohet tani, nesër do të jetë shumë vonë. Shqipëria po rrëshqet drejt një autokracie të plotë, më të rrezikshme se regjimet që bota i ka parë të shemben me dhunë, si Libia e Kadafit.
Ky nuk është alarm politik – është alarm kombëtar. Shqipëria ka nevojë për drejtësi reale, për ndarje të pushteteve, për zgjedhje të lira dhe për rikthimin e shpresës. Pa këto, Krishtlindjet dhe Viti i Ri do të mbeten vetëm data në kalendar, jo fillim i një epoke të re.
Sepse një vend pa shpresë, është një vend që po vdes.
