Për më shumë se një shekull Milan dhe Inter janë përballur si të kundërta të pajtueshme. E megjithatë, në pesë raste të jashtëzakonshme, të dy formacionet bashkuan forcat duke zbritur në fushë nën një identitet të vetëm qyteti: MilanInter United.
Skuadrat e para të përziera dhe trofeu i miqësisë italo-britanike
Tradita e formacioneve të përziera milaneze e ka rrënjën mes viteve 1929 dhe 1949, një periudhë në të cilën u zhvilluan disa miqësore eksperimentale. Episodi më i famshëm, megjithatë, daton në vitin 1965, kur në San Siro u luajt ndeshja e vlefshme për trofeun e miqësisë italo-britanike, në praninë e princit Filip të Edinburgut.
Në pankinë ishin dy simbole të futbollit europian, Helenio Herrera dhe Nils Liedholm; në fushë një përzgjedhje e pasur me talente si Schnellinger, Guarneri, Trapattoni, Corso, Suarez dhe Picchi. Skuadra milaneze e mposhti Chelsean 2-1 me golat e Angelillos – sapo kaluar nga Inter te Milan – dhe Peirò, duke treguar se për një herë rivaliteti mund t’i linte vend bashkëpunimit.
Uniforma speciale e vitit 1949: një homazh për 50-vjetorin e Milanit
Mes paraqitjeve të ndryshme të MilanInter United, një nga më kuriozet është ajo e 27 nëntorit 1949, kur një formacion i përbashkët u përball me Austria Vienna me rastin e 50-vjetorit të Milan. Për të festuar ngjarjen, kuqezinjtë ftuan “kushërinjtë” zikaltër që të festonin së bashku përvjetorin, duke krijuar njërën prej fanellave më origjinale në historinë e qytetit.
Duke ruajtur një linjë të thjeshtë, uniforma tregonte një elegancë më të kujdesur krahasuar me versionet e tjera: një bazë e bardhë, e pasuruar nga një shirit kuqezikaltër që përshkonte gjoksin e kampionëve si Nordahl dhe Nyers. Një dizajn që kujtonte disi kreativitetin bluçerkiat të Sampdorias, por të interpretuar me ngjyrat simbol të dy gjysmave të Milanos. Një bashkim kromatik që sintetizonte në mënyrë të përkryer shpirtin e ditës.
Vëllazërimi Milano–Lion dhe triumfi 7-1
Shfaqja e dytë e madhe e MilanInter United erdhi në vitin 1969, me rastin e festimit të vëllazërimit milanez dhe Lionit. Edhe në këtë rast ishte San Siro që priti sfidën, e cila përfundoi me një 7-1 shkatërrues për milanezët.
Gianni Rivera, i kthyer rishtazi nga triumfi europian me Milan, ishte protagonisti absolut i mbrëmjes. Pankina kaloi nga duart e Nereo Rocco te ato të Peppino Meazza, në një kalim simbolik mes dy figurave ikonike të dy klubeve. Skuadra përbëhej kryesisht nga kuqezinj, pasi shumë lojtarë të Interit ishin të angazhuar në një trofe paralel kundër Juventus.
Vitet ’80: bamirësi, emra të mëdhenj dhe tensione në shkallë
Kapitujt e fundit të MilanInter United u shkruan në fillim të viteve Teta. Ndeshja më emblematike ishte ajo kundër Bayern Munich të Rummenigge dhe Breitner, e organizuar për të mbledhur fonde në favor të popullatave të prekura nga tërmeti i Irpinias.
Në fushë zbritën vëllezërit Baresi, Altobelli, Oriali, Collovati, Beccalossi, Bordon, Antonelli – autor i të vetmit gol milanez – dhe Prohaska. Bayerni fitoi 2-1, por ndeshja u mbajt mend sidomos për përplasjet verbale mes tifozëve kuqezinj dhe zikaltër, të cilët për nëntëdhjetë minuta u ofenduan pa ndërprerje. Ishte sinjali që ky lloj eksperimenti qytetar po i afrohej fundit.
Paraqitjet e fundit: Peruja dhe Polonia, dy humbje në 1982
Në vitin 1982 u zhvilluan dy ndeshjet e fundit zyrtare të skuadrës unike milaneze, të dyja miqësore pa lojtarët e kombëtareve. Fillimisht erdhi një humbje 2-0 kundër Perusë, pastaj një 2-1 i pësuar nga Polonia. Në ato ndeshje gjetën hapësirë lojtarë si Serena, Beccalossi, Tassotti dhe Novellino.
Ishte një periudhë e ndërlikuar: Milan jetonte nën hijen e Serie B, Milano ishte një qytet më i ashpër dhe më i vrullshëm krahasuar me të kaluarën dhe magjia e MilanInter United dukej se i përkiste tashmë një epoke të destinuar të mbyllej.
