Në një stadium që gufonte nga gëzimi, Shqipëria shkroi historinë duke siguruar për herë të parë pjesëmarrjen në play-off të Kupës së Botës. Kudo shpërthime feste, përqafime, thirrje triumfi. Por në skajin e stolave, larg dritave dhe lavdisë së momentit, qëndronte një figurë e vetmuar: Armando Broja.
Sulmuesi, i cili kishte hyrë në këtë përfaqësuese me ëndrra të mëdha dhe përgjegjësi të rënda mbi shpatulla, dukej i thyer. Ndërsa shokët e ekipit festonin me tifozerinë që kishte bërë mijëra kilometra për t’i mbështetur, Broja mbante kokën ulur, sytë e skuqur dhe duart mbi fytyrë. Lotët i rrëshqisnin pa mundur t’i fshehte. Nuk ishte dëmtim, as ndonjë konflikt: ishte dhimbja e brendshme e një lojtari që nuk kishte arritur të kontribuonte siç dëshironte në ndeshjen që mund të ndryshonte gjithçka. Një ndeshjen nën ton, pasojë e pankinave të vazhdueshme edhe te Burnley, që e kanë lënë sulmuesin jashtë forme.
Në një moment prekës, Elseid Hysaj e pa nga distanca, ndaloi së festuari dhe vrapoi drejt tij. E mori pothuajse me forcë nga krahu, duke e ngritur nga stoli dhe duke i folur me tonin e një vëllai të madh. “Duhet të vish,” i tha, “kjo ditë është edhe e jotja.” Hysaj e tërhoqi drejt pjesës tjetër të skuadrës, pikërisht para se të bëhej fotografia historike.
Pak çaste më pas, edhe zëvendëspresidenti i FSHF-së, Lutfi Nuri, u përkul pranë tij për ta ngushëlluar. Broja u bashkua me të tjerët vetëm për detyrim, me një buzëqeshje të ngrirë nga dhimbja, përpara se të zhdukej drejt dhomave të zhveshjes, ende i tronditur, ende i mbytur nga emocioni.
Në një mbrëmje gëzimi kombëtar, drama e tij heshtur i dha festës një hije njerëzore – kujtimi se futbolli nuk është vetëm fitore, por edhe betejat e brendshme që askush nuk i sheh.
