Flamuri që bashkon – nga Mitrovica në Ambraki
Nga Flamur Buçpapaj
Pas ndeshjes me Serbinë, rrugët e Prishtinës u kthyen në një det kuqe e zi. Flamujt shqiptarë valëviteshin kudo – në duart e të rinjve, mbi makinat që qarkullonin me gëzim, në ballkonet e shtëpive, dhe në çdo shesh ku populli u mblodh për të festuar. Në ajër jehonte thirrja që tashmë është bërë pjesë e shpirtit kombëtar: “O sa mirë me qenë shqiptar!”
Kjo nuk ishte vetëm një festë sportive, as një reagim spontan. Ishte shprehja më e pastër e një ndjenje kombëtare të pandarë, e një dashurie që s’njeh kufij, e një krenarie që s’mund të shuhet me propagandë apo me ndarje artificiale. Ishte një kujtesë për të gjithë – se flamuri kuqe e zi është dhe mbetet flamuri i shqiptarëve të Kosovës, ashtu siç është i shqiptarëve të Shqipërisë, Maqedonisë, Malit të Zi, Luginës së Preshevës dhe diasporës kudo në botë.
Flamuri i zemrës shqiptare
Flamuri i Skënderbeut nuk është thjesht një simbol historik. Ai është gjaku që lidh shekujt me një vijë të vetme. Është kujtesa e fitores dhe e rezistencës, shenja që na kujton se kush jemi. Në Prishtinë, ai flamur nuk u valëvit si sfidë ndaj askujt – por si pohim i vetvetes.
Në rrugët e kryeqytetit të Kosovës, rinia tregoi se identiteti shqiptar nuk është i negociueshëm. Se asnjë flamur tjetër nuk mund të përfaqësojë shpirtin e një populli që ka derdhur gjak për liri. Dhe se ndjenja kombëtare nuk mund të zëvendësohet me projekte artificiale politike.
Dështimi i Beogradit dhe i politikave përçarëse
Për më shumë se një shekull, Beogradi ka ndërtuar politika për të ndarë shqiptarët, për t’i trajtuar si pakica të ndara e pa lidhje mes tyre. Për dekada, strategjia e tij ishte e qartë: të krijonte një “kosovocentrizëm” të rremë, që ta ndante Kosovën shpirtërisht nga Shqipëria.
Por ndeshja e fundit tregoi më shumë se çdo analizë politike. Populli foli. Kosovocentrizmi dështoi. Ai nuk mund të zëvendësojë dot ndjenjën e bashkimit kombëtar që gjeneratat e reja e ndiejnë çdo ditë më fort. Sot, shqiptarët e Kosovës nuk e shohin veten si “një entitet më vete”, por si pjesë të pandarë të kombit që e lidh gjuha, historia, gjaku dhe flamuri.
Shqipëria natyrore – nga Mitrovica në Ambraki
Shqiptarët gjithnjë kanë pasur një kufi natyror që s’e vizaton politika, por e përcakton vetë jeta. Nga Mitrovica në Ambraki – kjo është hapësira e Shqipërisë së vërtetë, e ndarë padrejtësisht nga historia, por e bashkuar përherë në zemër.
Në çdo qytet të Kosovës, në çdo fshat të veriut e të jugut, në çdo shkollë, në çdo këngë e varg poetik, rreh e njëjta zemër shqiptare. Edhe kur politikanët përpiqen të vendosin ndarje, populli i tejkalon ato me kulturë, me gjuhë, me ndjenja, me krenari.
Kosova sot e ka provuar se është një shtet i pavarur, por edhe një pjesë e pandarë e kombit. Një komb që e di mirë se liria nuk fitohet vetëm me armë, por ruhet me kujtesë, me gjuhë, me flamur.
Flamuri që nuk ndalet
Flamuri kuqezi është simbol i bashkimit, jo i ndarjes. Ai nuk i përket vetëm një pjese të territorit shqiptar – ai është përbashkues, sepse në të shohim vetveten, shohim historinë dhe të ardhmen.
Në ditët pas ndeshjes, kur e gjithë Prishtina gumëzhinte nga krenaria kombëtare, shumë analistë pyetën: “Cili është flamuri i vërtetë i shqiptarëve të Kosovës?”
Përgjigjja ishte tashmë në rrugë, në duart e mijëra qytetarëve, në zërin e rinisë, në thirrjen që përshkoi rrugët e kryeqytetit: “Kuq e zi, gjithmonë dhe kudo!”
Beogradi mund të dështojë në çdo përpjekje për të ndryshuar këtë realitet. Sepse shpirti shqiptar është më i fortë se çdo strategji politike, dhe sepse bashkimi kombëtar nuk është projekt – është gjendje shpirtërore.
Përfundim: Një komb, një flamur, një shpirt
Në fund, kjo ngjarje nuk ishte vetëm sportive, as thjesht emocionale. Ajo ishte një provë e madhe kombëtare, që tregoi se shqiptarët, kudo që ndodhen, e njohin vetëm një flamur dhe një atdhe.
As kufijtë, as politikat, as propaganda nuk mund ta zbehin këtë ndjenjë. Sepse Shqipëria e vërtetë jeton në çdo zemër shqiptari – në Prishtinë, në Mitrovicë, në Shkodër, në Vlorë, në Preshevë e deri në Ambraki.
Dhe sa herë që valëvitet flamuri kuqe e zi, ajo Shqipëri e madhe shpirtërore ngrihet sërish, më e fortë, më krenare, më te bashkuar
