Ndërsa uria në Gaza thellohet dhe imazhet e fëmijëve të kequshqyer dominojnë ekranet e botës, mbështetja ndërkombëtare për Izraelin po rrëzohet me një shpejtësi të paprecedentë. Aleatë të ngushtë perëndimorë po e braktisin rreshtin diplomatik që dikur ruhej me fanatizëm, ndërsa në sfond jehon fjala që për dekada ka qenë tabu: gjenocid.
Për herë të parë që prej themelimit të shtetit izraelit, jo vetëm aktivistët dhe shoqëria civile, por edhe liderë politikë dhe akademikë të profilit të lartë po debatojnë haptazi nëse ajo që po ndodh në Gaza është një akt i qëllimshëm zhdukjeje fizike të një popullsie të tërë. Ndërkohë, vendet perëndimore po zhvendosin qëndrimin diplomatik nga paralajmërimet e kujdesshme në vendime konkrete, siç është njohja e shtetit palestinez.
“Diçka thelbësore ka ndryshuar në mënyrën se si perceptohet Izraeli,” paralajmëron Daniel Levy, ish-negociator izraelit dhe president i projektit “U.S./Middle East Project” në një prononcim për New York Times.
Dhe kjo zhvendosje, ndryshe nga fushatat propagandistike të së kaluarës, duket se ka zënë rrënjë veçanërisht në brezin e ri në botën perëndimore.
Një sondazh i Pew tregon se 53% e amerikanëve kanë një opinion jo të favorshëm për Izraelin, me një rritje të dukshme në krahasim me periudhën para sulmit të Hamasit më 7 tetor. Në 20 nga 24 shtete të anketuara në nivel global, shumica e qytetarëve shprehin të njëjtin qëndrim, me nivela veçanërisht të larta në vende si Spanja, Suedia, Holanda dhe Japonia.
Ndërkohë, liderë të vendeve si Franca, Britania, Kanadaja dhe Irlanda kanë bërë publike synimin për të njohur Palestinën si shtet, një vendim që do të linte vetëm Shtetet e Bashkuara si të vetmin anëtar të përhershëm të Këshillit të Sigurimit të OKB-së që nuk e njeh atë. Në këtë skenar, Uashingtoni mund të detyrohet të vendosë veton ndaj një mase që në fakt gëzon shumicë globale – 147 vende e kanë njohur tashmë Palestinën.
Kryeministri Benjamin Netanyahu ka reaguar me zemërim, duke mohuar raportet për uri dhe duke akuzuar kritikët si antisemitë. Por edhe Donald Trump, një prej aleatëve më të mëdhenj të Izraelit në të kaluarën, ka shfaqur shenja distancimi. Ai ka nisur të dërguarin e tij për Lindjen e Mesme në Izrael për të parë nga afër gjendjen humanitare, dhe burime pranë administratës së tij e kanë përshkruar si “të tronditur” nga videot e transmetuara nga Gaza.
Sipas Natan Sachs, analist i politikës izraelite, i cituar nga New York Times problemi nuk qëndron më te kritikët tradicionalë:
“Nga këndvështrimi izraelit, fenomeni më shqetësues janë njerëzit që janë në mëdyshje… Personi mesatar që zakonisht mund të mbështeste Izraelin, tani preferon të mos përfshihet.”
Ndërsa ushtria izraelite vazhdon të ripushtojë zona të Gazës dhe numri i viktimave i kalon 60,000 sipas Kombeve të Bashkuara, shumica dërrmuese civilë, Netanyahu nuk ka ofruar asnjë plan konkret për të ardhmen e enklavës. Ai ka refuzuar të bashkëpunojë me vendet arabe si Egjipti, Arabia Saudite apo Emiratet e Bashkuara Arabe për një zgjidhje pas-konfliktuale.
Nga ana tjetër, strategjia izraelite për të ndërprerë ndihmën humanitare për të detyruar Hamasin të dorëzojë pengjet, ka prodhuar pasoja të rënda. “Dhjetëra janë vrarë teksa banorët e Gazës janë dyndur për të marrë ushqim”, shkruan New York Times, duke shtuar se shpërndarja e ndihmës është bërë një fushëbetejë më vete.
Jeffrey Herf, profesor emeritus në Universitetin e Maryland-it, e përmbledh me cinizëm tragjedinë izraelite:
“Izraeli duhet të kishte ardhur në Gaza për të çliruar njerëzit nga Hamasi, ashtu siç Aleatët çliruan gjermanët nga nazistët. Por tani bota e urren Izraelin.”
Nëse dikur Izraeli e ka mbështetur fuqinë e tij në aleancat strategjike dhe solidaritetin perëndimor, tani rrezikon të rrëshqasë në rolin e një të përjashtuari global, një status që as teknologjia e lartë, as lobimi politik dhe as kujtesa historike nuk mund ta ndalojnë më. Dhe për një shtet që e ka ndërtuar identitetin mbi mbështetjen ndërkombëtare, ky izolim mund të jetë më i rrezikshmi nga të gjithë frontet.
