Dikush po, dikush jo. Sigurisht që është e pamundur që në javët e ardhshme të zbresin të gjithë në Milano, por drejtimi që drejtuesit zikaltër kanë marrë tashmë në mënyrë të qartë është ky: profile të rinj, me të ardhme të garantuar, tashmë të gatshëm për gjysmën e revolucionit të së tashmes. Emra të cilëve, përveç të tjerash, u shtohen edhe marrëveshjet që janë mbyllur tashmë. Bëhet fjalë për ato që sollën ardhjet e Petar Sucic (i lindur në 2003) dhe Luis Henrique (2001). Cristian Chivu ka tashmë linjën e tij për të ndjekur.
Kështu ndryshimi i kursit në merkato bëhet i dukshëm: mjaft me blerje jo në perëndim, por pothuajse, përpara me një linjë dukshëm më të re. Dhe duke e përkthyer diskutimin gjithmonë nëpërmjet emrave, vijnë në mendje ato të ndryshëm si Acerbi, De Vrij, Darmian, Mkhitaryan, Zielinski, Taremi. Që sigurisht nuk do të largohen të gjithë (ndonjëri ndoshta po), por është po aq e sigurt që planet e klubit për të tashmen dhe të ardhmen kanë ndryshuar, ashtu siç ka ndryshuar filozofia e pronësisë dhe e stafit teknik.
Një zgjedhje ndarjeje (me të kaluarën)
Simone Inzaghi, në katër vitet e tij në pankinën zikaltër, ka preferuar gjithmonë profile me përvojë në vend të blerjeve për të ardhmen. Kjo shihej në zgjedhjet në merkato (të njëjtët emra të përmendur më sipër) por edhe në ato të fushës, sepse pak goditje “të gjelbra” të realizuara nga Interi në sezonet e fundit nuk janë vlerësuar. Mbi të gjitha vijnë në mendje emrat e Frattesi dhe Asllanit. Cristian Chivu është zgjedhur si trajner i ri edhe për këtë: në 13 ndeshje në krye të Parmës me shumë personalitet iu besua menjëherë të rinjve. Dhe në fakt dy nga objektivat e Interit janë pikërisht Bonny dhe Leoni, me të cilët trajneri rumun mund të punojë shumë shpejt sërish.
Në kampionatin që sapo përfundoi, për sa i përket skuadrës së hedhur në fushë, Parma përfaqësonte ekipin më të ri në Itali me një moshë mesatare prej 23,8 vitesh. Një konfirmim shtesë i sa shumë rëndësi u kushton Chivu të rinjve dhe shumë të rinjve. Një filozofi e kundërt me atë të Simone Inzaghit, që e nxirrte Interin në fushë me një moshë mesatare prej 29,1 vitesh. Domethënë, më e vjetra e gjithë kampionatit. Një diferencë prej madje 5,3 vitesh. Dhe ishte pikërisht kjo – pjekuria e tepërt e skuadrës – një nga arsyet pse ekipi zikaltër mbërriti pa frymë në momentin më të bukur në këtë fund sezoni. Por filozofia, me Oaktree dhe Chivu, është përmbysur tashmë për pak ditë.
