Në orët e para të 7 tetorit, saktësisht një vit më parë, brigadat Kassam dhe Hamasi pushtuan tokat e Izraelit kur askush nuk mund ta kuptonte se çfarë po ndodhte. Një nga vendet më të fuqishme në botë, një nga vendet me shërbimet sekrete më të afta dhe vendi me sistemet më të sofistikuara të vëzhgimit në planet – së bashku me SHBA-në ishin gjetur në qendër të synimeve terroriste të Hamasit. Çmimi për Izraelin është i rëndë: më shumë se 1000 civilë të vdekur, më shumë se 300 të marrë peng nga Hamasi brenda Gazës dhe terror kudo.
Brenda një viti Izraeli i shpall luftë të gjithë atyre që ishin para ose prapa planit të tij të shkatërrimit. Nga 8 tetori 2023 e deri më sot, forcat e vendit kanë çmontuar Rripin e Gazës. Prania tokësore e ushtrisë izraelite në Rrip është universale, ndërsa Ismail Haniya, njeriu që prej vitesh qëndron pas çdo plani të Hamasit, ka muaj që ka vdekur.
Kostoja për civilët palestinezë është e madhe. Më shumë se 20,000 gra dhe fëmijë kanë humbur jetën nga gjithsej 41,000 të vdekur nga operacionet izraelite. Por fronti me Hamasin nuk është i mbyllur për Tel Avivin pasi edhe sot pas kalimit gjithëpërfshirës të Izraelit nga enklava, raketat po bien ende në pjesët jugore të Izraelit.
Kur, një muaj më parë, ministri i mbrojtjes i Izraelit njoftoi se fronti i Gazës ishte nën kontrollin absolut të ushtrisë, analistët politikë dhe ushtarakë nxituan të flisnin për të nesërmen në rajon. Por për Izraelin, Gaza ishte vetëm fillimi. Që nga mesi i shtatorit, Tel Avivi e ka bërë të qartë se do të “pastrohet” sa më shpejt që të jetë e mundur me Hezbollahun në Veri.
Organizata shiite, që në orët e para të reagimit izraelit ndaj Gazës, filloi të gjuante qindra raketa drejt veriut izraelit, duke deklaruar hapur partneritetin e saj me Hamasin. Izraeli brenda 20 ditëve i ka zhveshur nga njëra anë organizatës pro-iraniane të gjithë udhëheqjen e saj – jo vetëm Nasrallah ka vdekur, por edhe pasardhësi i tij – dhe nga ana tjetër, me njësitë speciale të ushtrisë së tij, po pushton sërish Libanin jugor. Fronti i dytë është i hapur dhe aktualisht punëson mijëra rezervistë, si dhe pjesën më të madhe të luftëtarëve izraelitë.
Izraeli, në mes të gjithë kësaj lëvizje lufte nga Veriu në Jug, u godit nga një sulm raketor nga Irani për herë të dytë. Sulmi i parë i 13 prillit ishte edhe hera e parë në historinë mes dy vendeve që një nga të dyja vendosi të godasë drejtpërdrejt dhe jo me “ndërmjetës”. E dyta të martën e kaluar ishte për Izraelin dhe rasti që kërkonte për të hapur një front të tretë – paralel, ndoshta më thelbësori për Tel Avivin.
Benjamin Netanyahu ka deklaruar se përgjigja që do të marrë Irani do të jetë “e ashpër” dhe sot ai i ka të gjitha opsionet në duart e tij: bërthamore, naftë, infrastrukturë ushtarake. Ky front i veçantë, paralelja e tretë për Tel Avivin, nuk është një front që “pret” dhe duhet marrë si e mirëqenë që Izraeli do të lëvizë menjëherë.
Izraeli gjithashtu ka një front të hapur me Houthit nga Jemeni. Raketat dhe dronët nga perëndimi i Jemenit kanë goditur objektiva edhe në Tel Aviv jo shumë kohë më parë dhe e kanë kthyer kalimin përmes Adenit në ferr për të gjitha anijet perëndimore. Aleatët e Izraelit, SHBA-të dhe Britania kanë qenë gjithashtu të përfshirë hapur me Houthi, të cilët brenda një viti kanë goditur disa objektiva nga ajri në portin e madh në jug të Gadishullit Arabik. Për Tel Aviv-in, Houthi-t nuk janë një sasi e papërfillshme dhe është e qartë se ata do të tentojnë ta eliminojnë këtë kërcënim pas Libanit dhe Iranit.
Kryeministri i Izraelit, vetë Netanyahu dhe jo vendi i tij, përveç ushtrisë, ka frontin e tij të hapur me shoqërinë. Netanyahu nuk ka mundur të kthejë pengjet e 7 tetorit dhe protestat në Tel Aviv kanë qenë të përjavshme dhe masive ndër vite. Përshkallëzimi i frontit në Veri dhe synimi për eliminimin e Hezbollahut ka “ngrirë” përkohësisht sulmet e brendshme. Por problemi është aty dhe në varësi të zhvillimeve do të bëjë sërish pamjen.
