Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë në vitin 1912 ishte një ngjarje historike e rëndësishme për popullin shqiptar. Kjo shpallje u bë pas një periudhe të gjatë luftërash dhe përpjekjesh për liri dhe pavarësi nga sundimi osman.
Më 28 nëntor të vitit 1912, në qytetin e Vlorës, përfaqësuesit e komunitetit shqiptar u mblodhën në një mbledhje të madhe të quajtur “Kuvendi i Vlorës”. Në këtë mbledhje, u hartua dhe u shpall pavarësia e Shqipërisë. Shqipëria u shpall si një shtet i pavarur dhe sovran me një flamur kombëtar të ri.
Kuvendi i Vlorës ishte një moment bashkimi dhe mobilizimi i popullit shqiptar në përballje me pushtuesin osman. Përfaqësuesit e komunitetit shqiptar u pajtuan për të mbështetur pavarësinë dhe për të formuar një qeveri të përkohshme. Ismail Qemali u zgjodh si Kryetar i Këshillit të Përkohshëm të Shqipërisë dhe u bë personaliteti kryesor që simbolizoi pavarësinë e vendit. Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë në vitin 1912 ishte rezultat i një kombinimi faktorësh të ndryshëm historikë, politikë, dhe kulturore. Disa nga faktorët kyç që çuan në shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë ishin:
- Ndikimi i nacionalizmit: Rritja e ndërgjegjësimit kombëtar dhe rritja e ndjenjave të nacionalizmit shqiptar ishte një faktor kyç në shpalljen e pavarësisë. Në fillim të shekullit të 20-të, shqiptarët filluan të forconin identitetin kombëtar dhe të kërkonin autonomi politike.
- Dobësimi i Perandorisë Osmane: Perandoria Osmane ishte në një gjendje dobësie në fillim të shekullit të 20-të. Revolta dhe konfliktet e brendshme e shkaktuan dobësimin e autoritetit osman dhe hapën rrugën për shpalljen e pavarësisë nëpër rajonet e banuara prej shqiptarëve.
- Lufta Ballkanike: Lufta Ballkanike e vitit 1912-1913, e zhvilluar midis Perandorisë Osmane dhe shteteve të Ballkanit, përfshirë Greqinë, Serbinë, Bullgarinë dhe Malin e Zi, çoi në rrëzimin e autoritetit osman në Ballkan. Shqipëria shfrytëzoi këtë situatë për të shpallur pavarësinë nga Perandoria Osmane.
- Konferenca e Londrës: Pas Luftës Ballkanike, fuqitë europiane u mblodhën në Konferencën e Londrës në 1912-1913 për të vendosur mbi fatin e territorit ballkanik. Në këtë konferencë, u miratua një vendim që i garantonte Shqipërisë autonomi dhe pavarësi.
- Ndihma e fuqive të mëdha: Në përpjekje për të mbrojtur interesat e tyre në Ballkan, fuqitë europiane, si Britania, Franca, Austria-Hungaria dhe Rusia, i ndihmuan shqiptarët në shpalljen e pavarësisë së tyre. Këto fuqi vunë presion mbi Perandorinë Osmane për të pranuar pavarësinë e Shqipërisë.
Kombinimi i këtyre faktorëve dhe zhvillimeve historike krijoi një kontekst të përshtatshëm për shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë në vitin 1912. Është e rëndësishme të theksohet se ky është një përmbledhje e faktorëve të rëndësishëm dhe ka shumë aspekte të tjera që kanë ndikuar në këtë proces historik.
Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë nuk u pranua menjëherë nga të gjitha fuqitë e mëdha të kohës. Në fillim, disa fuqi të mëdha, siç ishin Mbretëria e Serbisë, Mbretëria e Malit të Zi dhe Mbretëria e Greqisë, nuk e pranuan këtë shpallje dhe vazhduan të kërkonin kontrollin e territoreve shqiptare.
Megjithatë, shpallja e pavarësisë së Shqipërisë ishte një hap i rëndësishëm drejt krijimit të një shteti të pavarur shqiptar. Ajo shënoi fillimin e një periudhe të re historike për popullin shqiptar, me sfida të mëtejshme për ta siguruar pavarësinë dhe të drejtat e tyre kombëtare. Traktati i Londrës i vitit 1913 ishte një marrëveshje e arritur në Londër, Mbretërinë e Bashkuar, për të rregulluar kufijtë dhe çështjet territoriale pas Luftës për Pavarësinë e Shqipërisë dhe shpalljes së pavarësisë së saj në vitin 1912. Traktati u nënshkrua më 30 maj 1913 dhe përfshinte një sërë dispozitash që i ndikuan kufijtë dhe gjendjen politike të Shqipërisë.
Dispozitat kryesore të Traktatit të Londrës ishin:
Pavarësia e Shqipërisë: Traktati i njohu pavarësinë e Shqipërisë si një shtet të pavarur dhe sovran.
Kufijtë: Përmes këtij traktati u vendosën kufijtë e Shqipërisë me vendet fqinje. Kufiri verior u caktua në lumin Drin, duke përfshirë qytetin e Shkodrës dhe territoret përreth. Kufiri jugor u përcaktua në lumin Vjosë, duke përfshirë qytetet e Vlorës dhe Sarandës. Kufiri lindor u vendos në lumin Shkumbin, duke përfshirë qytetet e Elbasanit dhe Korçës.
Territoret e ndara: Traktati i Londrës ndau disa territore shqiptare midis fqinjëve. Për shembull, pjesa veriore e Epirit u dha Greqisë, ndërsa pjesa veriore e Kosovës u caktua Serbisë. Kjo shkaktoi pakënaqësi dhe tensione në vend.
Garancitë ndërkombëtare: Traktati i ofroi garanci për pavarësinë dhe integritetin territorial të Shqipërisë nga fuqitë e mëdha të kohës, duke përfshirë Mbretërinë e Bashkuar, Francën, Rusinë, Italinë, Gjermaninë, Austro-Hungarinë dhe Osmantë.
Traktati i Londrës, megjithëse siguroi njohjen e pavarësisë së Shqipërisë, solli edhe disa sfida dhe konflikte të tjera në rajon, si dhe rezultoi në humbjen e territoreve të rëndësishme shqiptare. Kufijtë dhe çështjet territoriale mbeten temë e diskutimit dhe debateve deri në ditët e sotme. ndikimi i nacionalizmit ishte faktori kyç në shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë. Në fillim të shekullit të 20-të, shqiptarët filluan të zhvillojnë ndërgjegjësimin kombëtar dhe të forconin identitetin e tyre kombëtar. Për shumë shekuj, territori i sotëm i Shqipërisë ishte pjesë e Perandorisë Osmane, dhe shqiptarët ishin ndarë në fiset, felet, dhe krahinat e tyre.
Në këtë kohë, një lëvizje intelektualësh dhe intelektualëve të rinj u ngrit në Shqipëri dhe në diasporë, të cilët filluan të promovonin ndjenjat e nacionalizmit dhe të bashkimit kombëtar. Këta intelektualë, siç ishin Ismail Qemali, Faik Konica, Hasan Prishtina, dhe shumë të tjerë, krijuan organizata politike dhe kulturore, shkruanin artikuj dhe shkolla, dhe propagandonin ideologjinë e pavarësisë dhe bashkimit shqiptar.
Nëpërmjet këtyre përpjekjeve, u krijua një ndjenjë e fortë e identitetit kombëtar dhe kërkesa për autonomi politike. Shqiptarët filluan të shprehnin aspiratat e tyre për një shtet të pavarur dhe të bashkuar, ku ata mund të vendosnin ligjet dhe të zhvillonin jetën politike dhe sociale sipas vullnetit të tyre.
Kjo rritje e ndërgjegjësimit kombëtar dhe ndjenjave të nacionalizmit u bë një fuçi e rëndësishme që i bashkoi shqiptarët dhe i frymëzoi ata të angazhoheshin në luftën për pavarësi. Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë në vitin 1912 ishte një rezultat i kësaj lëvizje kombëtare dhe kërkesave të shqiptarëve për të qenë subjekt i vetëqeverisjes dhe vendimmarrjes. Po, dobësimi i Perandorisë Osmane ishte një faktor tjetër kyç që çoi në shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë. Në fillim të shekullit të 20-të, Perandoria Osmane ishte në një gjendje të dobët dhe të shkatërruar nga luftërat, konfliktet dhe revoltat e brendshme.
Perandoria Osmane kishte humbur shumë prej territorit të saj dhe autoriteti i saj ishte në rënie. Luftimet me shtetet e tjera ballkanike, si Greqia, Serbia dhe Bullgaria, po i shkaktuan humbje territoriale dhe humbje të mëdha ushtarake. Kjo situatë e dobësimit të Perandorisë Osmane krijojë një vakum të fuqisë dhe kontrollit politik në rajonet ku jetonin shqiptarët.
Në këtë kontekst, shqiptarët filluan të shfrytëzojnë dobësimin e autoritetit osman për të kërkuar autonomi dhe pavarësi. Revolta dhe konfliktet e brendshme nëpër rajonet shqiptare, siç ishte Lidhja e Prizrenit, treguan se shqiptarët ishin të gatshëm të luftonin për të mbrojtur interesat e tyre kombëtare dhe për të përfituar nga dobësimi i Perandorisë Osmane.
Me dobësimin e Perandorisë Osmane dhe mungesën e autoritetit të fortë, shqiptarët kishin mundësinë të organizoheshin dhe të veprojnë për pavarësi. Kështu, hapur rrugën për shpalljen e pavarësisë nëpër rajonet ku shqiptarët ishin më të përfaqësuar.
Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë në vitin 1912 u bë e mundur për shkak të dobësimit të Perandorisë Osmane dhe përpjekjeve të shqiptarëve për të përfituar nga kjo situatë dhe për të siguruar autonomi politike dhe pavarësi kombëtare. Po, Lufta Ballkanike e vitit 1912-1913 ishte një faktor kyç në shpalljen e pavarësisë së Shqipërisë. Lufta Ballkanike u zhvillua midis Perandorisë Osmane dhe shteteve të Ballkanit, përfshirë Greqinë, Serbinë, Bullgarinë dhe Malin e Zi.
Qëllimi kryesor i shteteve ballkanike ishte të shpërbënin sundimin osman dhe të ndanin territorin e tij. Shqipëria, si një prej territoreve të banuara prej shqiptarëve, ishte e përfshirë në këtë konflikt. Shqiptarët kishin interesat e tyre kombëtare dhe luftuan për të siguruar autonomi dhe pavarësi.
Në këtë kontekst, shqiptarët shfrytëzuan dobësimin e autoritetit osman dhe konfuzionin e situatës për të përfituar nga Lufta Ballkanike. Ata organizuan forca të tyre dhe morën pjesë në luftime kundër forcave osmane dhe forcave të tjera ballkanike në territorin shqiptar.
Përkundër sfidave të ndryshme, shqiptarët arritën të ruajnë identitetin e tyre kombëtar dhe të mbrojnë territorin e tyre. Në këtë proces, ata shfrytëzuan dobësimin e autoritetit osman dhe përfituan nga situata e krijuar nga Lufta Ballkanike për të përmbushur synimet e tyre për pavarësi.
Pas përfundimit të Luftës Ballkanike, nën presionin e fuqive europiane dhe përfaqësuesve shqiptarë, Perandoria Osmane pranoi të njohë pavarësinë e Shqipërisë në Konferencën e Ambasadorëve të Londrës në vitin 1913.
Prandaj, Lufta Ballkanike dhe dobësimi i autoritetit osman në rajonin e Ballkanit krijoi një mundësi për shqiptarët për të shpallur pavarësinë e tyre nga Perandoria Osmane dhe për të krijuar një shtet të pavarur shqiptar. Konferenca e Londrës e vitit 1912 nuk miratoi një vendim që i garantonte Shqipërisë autonomi dhe pavarësi. Konferenca u zhvillua pas Luftës Ballkanike për të rishpërndarë territorin e Perandorisë Osmane në Ballkan, por nuk arriti të vëndoste një zgjidhje përfundimtare për statusin e Shqipërisë.
Në fakt, Shqipëria u aneksua pjesërisht nga shtetet fqinje në rezultat të Konferencës së Londrës. Serbia, Mali i Zi dhe Greqia aneksuan pjesë të territorit shqiptar, duke e ndarë atë në tri pjesë. Kjo situatë shkaktoi rezistencën dhe revoltën e shqiptarëve, të cilët mbrojtën pavarësinë dhe të drejtat e tyre kombëtare.
Pas Konferencës së Londrës, shqiptarët organizuan rezistencën e tyre dhe filluan një luftë të armatosur për të mbrojtur territorin dhe për të arritur pavarësinë. Kjo rezistencë u bë e suksesshme dhe përfundoi me Konferencën e Ambasadorëve të Londrës në vitin 1913, ku u njoh pavarësia e Shqipërisë dhe u vendosën kufijtë e saj të pavarur.
Pra, është e rëndësishme të përmendim se pavarësia e Shqipërisë nuk u vendos në Konferencën e Londrës e vitit 1912, por u arrit më vonë në Konferencën e Ambasadorëve të Londrës në vitin 1913, pas rezistencës së shqiptarëve dhe presionit diplomatik. Në periudhën e Luftës Ballkanike dhe pas saj, fuqitë europiane si Britania, Franca, Austria-Hungaria dhe Rusia luajtën një rol të rëndësishëm në ndihmën dhe mbështetjen e tyre për shqiptarët në arritjen e pavarësisë së tyre. Këto fuqi kishin interesat e tyre strategjike dhe politike në rajonin e Ballkanit, dhe ndihmuan shqiptarët nëpërmjet diplomacisë dhe presionit mbi Perandorinë Osmane.
Në periudhën e Luftës Ballkanike, disa fuqi europiane, veçanërisht Austria-Hungaria dhe Rusia, inkurajuan shtetet ballkanike të luftonin kundër Perandorisë Osmane për të përmbushur synimet e tyre territoriale. Këto fuqi ishin të interesuara që të dobësonin autoritetin osman në rajon dhe të rrisin ndikimin e tyre në Ballkan.
Pas Luftës Ballkanike, fuqitë europiane u angazhuan në diplomaci për të zgjidhur çështjen e Shqipërisë. Ata kishin interes që të parandalonin konflikte të mëtejshme dhe të stabilizonin rajonin. Përmes presionit diplomatik, fuqitë europiane inkurajuan Perandorinë Osmane të pranonte pavarësinë e Shqipërisë.
Në veçanti, Konferenca e Ambasadorëve të Londrës e vitit 1913 ishte vendimtare për të vendosur pavarësinë e Shqipërisë. Fuqitë europiane ishin pjesë e kësaj konference dhe vendosën ndikimin e tyre për të siguruar njohjen e pavarësisë së Shqipërisë nga Perandoria Osmane dhe vendet tjera.
Prandaj, fuqitë europiane luajtën një rol të rëndësishëm në ndihmën dhe mbështetjen për shqiptarët në shpalljen e pavarësisë së tyre, duke vënë presion mbi Perandorinë Osmane dhe duke kontribuar në arritjen e njohjes së Shqipërisë si një shtet i pavarur në skenën ndërkombëtare. Roli i Austro-Hungarisë në pavarësinë e Shqipërisë ishte i ndikueshëm në periudhën pas Luftës Ballkanike. Austro-Hungaria ishte një nga fuqitë europiane që kishte interesa të mëdha në rajonin e Ballkanit dhe kishte qëllime të veçanta në lidhje me shpërbërjen e Perandorisë Osmane.
Në fillim të shekullit të 20-të, Austro-Hungaria kishte një politikë të quajtur “Politika e Ballkanit të Vogël”, që synonte të ndikonte në rajonin ballkanik për të përforcuar ndikimin e saj dhe për të parandaluar përhapjen e influencës së Rusisë dhe shteteve të tjera në rajon. Për këtë arsye, Austro-Hungaria ishte e interesuar të mbështeste krijimin e një shteti të pavarur shqiptar, duke e konsideruar atë si një mjet për të dobësuar autoritetin osman dhe për të ndikuar në Ballkan.
Në vitin 1913, Austro-Hungaria ishte pjesë e Konferencës së Ambasadorëve të Londrës, ku u vendos pavarësia e Shqipërisë. Përfaqësuesi austro-hungarez, Konti Gyula Andrassy, ishte një ndër diplomatët kryesorë që ndihmuan për të siguruar mbështetjen dhe njohjen e pavarësisë së Shqipërisë. Ai kishte ndikim të madh dhe ishte i njohur për politikën e tij ndaj Ballkanit.
Megjithatë, është e rëndësishme të përmendet se roli i Austro-Hungarisë ishte një nga shumë faktorët që ndikuan në pavarësinë e Shqipërisë. Ndërhyrja e fuqive europiane, përfshirë Austro-Hungarinë, ishte një rezultat i interesave të tyre strategjike dhe politike në rajon, si dhe rezultat i rezistencës së shqiptarëve dhe presionit të brendshëm dhe ndërkombëtar. Roli i Austro-Hungarisë në pavarësinë e Shqipërisë ishte i ndikueshëm dhe kompleks. Austro-Hungaria kishte interesat e saj strategjike dhe politike në rajonin e Ballkanit, dhe ndërmori veprime për të ndikuar në fatin e Shqipërisë në periudhën pas Luftës Ballkanike.
Në fillim, Austro-Hungaria kishte qëllim që të dobësonte autoritetin osman në rajon dhe të kishte kontroll mbi zonën e Ballkanit. Në këtë kontekst, ajo u interesua për krijimin e një shteti shqiptar të pavarur për të parandaluar përhapjen e influencës së Rusisë dhe shteteve të tjera në rajon.
Në vitin 1912, Austria-Hungaria shfrytëzoi situatën e krijuar pas Luftës Ballkanike dhe ndihmoi shqiptarët në krijimin e një qeverie të pavarur në Shqipëri. Përfaqësuesi austro-hungarez, Konti István Tisza, ishte një ndër diplomatët kryesorë që ndihmuan në krijimin e qeverisë së Shqipërisë së Pavarur në Vlorë.
Megjithatë, Austro-Hungaria gjithashtu kishte interesat e saj të veçanta në rajon. Ajo ishte e interesuar të kontrollonte dhe të përfitonte nga ndarja e territoreve në Ballkan dhe kishte qëllime të zgjerimit të ndikimit të saj në rajon. Në disa raste, interesat e Austro-Hungarisë shkaktonin frikë dhe mosbesim te shqiptarët, duke i bërë ata të ndiheshin të mbështetur nga fuqitë e mëdha për të mbrojtur pavarësinë e tyre.
Në përgjithësi, roli i Austro-Hungarisë në pavarësinë e Shqipërisë ishte i ndërlikuar dhe shfaqte një kombinim të interesave strategjike, politike dhe territoriale. Wshtë e rëndësishme të kuptohet se pavarësia e Shqipërisë ishte rezultat i një sërë faktorësh të ndërthurur, duke përfshirë rezistencën e shqiptarëve, ndihmën e fuqive të mëdha dhe diplomacinë ndërkombëtare. Shpërbërja e Shqipërisë pas pavarësisë së saj ishte rezultat i një kombinimi të faktorëve historikë, politikë, etnikë dhe geopolitikë. Ka disa arsye kryesore që shpjegojnë pse Shqipëria u coptua perfundimisht:
- Lufta Ballkanike dhe Perandoria Osmane: Lufta Ballkanike e vitit 1912 dhe ndarja e territoreve që pasoi pas saj solli ndryshime të mëdha në rajon. Shqipëria u nda në disa pjesë, duke u aneksuar nga fqinjët e saj, si Serbia, Mali i Zi, Greqia dhe Maqedonia.
- Marrëveshjet ndërkombëtare dhe presioni i fuqive të mëdha: Fuqitë e mëdha, si Britania, Franca, Italia dhe Austria-Hungaria, kishin interesat e tyre në rajonin e Ballkanit dhe ndikuan në ndarjen territoriale të Shqipërisë. Marrëveshjet si Konferenca e Ambasadorëve të Londrës dhe Marrëveshja e Londrës e vitit 1913 vendosën kufijtë e reja dhe u pranuan aneksimet territoriale.
- Ndikimi i interesave etnike dhe politikë: Në kohën e ndarjes së Shqipërisë, grupet etnike të tjera, si serbët, grekët dhe maqedonasit, kishin pretencat e tyre territoriale. Kjo solli përplasje dhe rivalitete, duke rezultuar në aneksime territoriale nga këto grupe etnike.
- Fragmentimi politik dhe dobësimi i institucioneve: Pas pavarësisë së Shqipërisë, vendi u përball me sfida të mëdha politike dhe institucionale. Mungesa e stabilitetit politik, ndarjet etnike dhe rivalitetet vendore ndikuan në dobësimin e autoritetit qendror dhe forcojnë procesin e fragmentimit.
- Ndikimi i Luftës së Parë Botërore: Lufta e Parë Botërore solli ndryshime dramatike në rajonin e Ballkanit dhe në Europë në përgjithësi. Pas luftës, rendi i ri botëror dhe interesat e fuqive fituese shpesh ndikuan në kufizimet territoriale dhe ndarjen e vendeve, duke kontribuar në shpërbërjen e Shqipërisë.
Për shkak të këtyre faktorëve të ndërthurur historikë, politikë dhe etnikë, Shqipëria u coptua perfundimisht pas pavarësisë së saj, duke u ndarë në një numër shtetesh të ndryshme që ekzistojnë sot: Shqipëria, Kosova, Maqedonia e Veriut, Mali i Zi dhe pjesë të territorit të Shqipërisë në Greqi.
Rusia kishte një politikë të përgjithshme për të përmbushur objektivat e saj në Ballkan dhe synonte të fitonte ndikim dhe kontroll në këtë rajon strategjik. Ky ishte një qëllim i përgjithshëm i politikës së jashtme ruse në kohën e Luftës Ballkanike dhe pas saj.
Në fillim të shekullit të 20-të, Rusia kishte interesin për të parandaluar përhapjen e influencës së fuqive të tjera në Ballkan. Ajo synonte të mbrojë interesat e saj geostrategjike dhe të ruante ndikimin e saj tradicional në rajon. Ndër fuqitë e mëdha, Britania, Austria-Hungaria dhe Gjermania ishin konkurrentët kryesorë të Rusisë në Ballkan dhe kishin interesin për të zgjeruar sferën e tyre të ndikimit.
Rusia dëshironte të parandalojë përfshirjen e këtyre fuqive në rajonin ballkanik dhe të mbrojë interesat e saj në lidhje me Bosnje-Hercegovinën, Serbinë, Maqedoninë dhe rajonin e Adriatikut. Për këtë arsye, ajo ndihmoi në formimin e Aleancës Ballkanike, e cila kishte për qëllim të përballonte influencën e fuqive të tjera në rajon.
Në këtë kontekst, Rusia mbështeti kërkesat e aneksimet territoriale të fqinjëve të Shqipërisë pas Luftës Ballkanike. Kjo ishte një mënyrë për ta forcuar aleancën me Serbinë dhe për të parandaluar përhapjen e interesave të fuqive të tjera në rajon. Në këtë aspekt, Rusia kishte interesin për të ruajtur stabilitetin dhe kontrollin e saj në Ballkan, duke e parë këtë rajon si një zonë e rëndësishme për interesat e saj strategjike.
Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se Rusia nuk ishte fuqia e vetme që kishte interes në Ballkan në atë kohë. Fuqitë e tjera, si Britania, Austria-Hungaria dhe Gjermania, gjithashtu kishin objektiva të tyre të politikës së jashtme në rajon. Prandaj, roli i Rusisë ishte një nga shumë faktorët që ndikuan në ndarjen e Shqipërisë dhe zhvillimet e mëtejshme në rajon. Rusia ka pasur një marrëdhënie të ngushtë historike me Serbinë, e cila ka përfshirë mbështetjen politike, ushtarake dhe kulturore. Ka disa arsye për këtë marrëdhënie të ngushtë:
Lidhjet historike dhe kulturore: Rusia dhe Serbia kanë pasur lidhje të forta historike dhe kulturore. Këto lidhje shpesh janë theksuar në marrëdhëniet diplomatike dhe ndihmën reciproke midis dy vendeve.
Bashkëpunimi politik dhe strategjik: Rusia dhe Serbia kanë ndarë interesat strategjike në rajonin ballkanik. Rusia ka parë Serbinë si një aleat të rëndësishëm dhe në kohërat e ndryshme ka mbështetur aspiratat e saj për zgjerim territorial dhe pavarësi.
Ndarja e interesave të përbashkëta politike: Të dy vendet kanë ndarë interesat politike të përbashkëta në rajonin ballkanik. Për Rusinë, mbështetja ndaj Serbisë ka qenë mënyra për të parandaluar përhapjen e interesave të fuqive të tjera në Ballkan, siç janë Britania, Austria-Hungaria dhe Gjermania.
Në lidhje me çështjen e aneksimet territoriale të fqinjëve të Shqipërisë, është e vërtetë që Rusia ka pasur një rol të rëndësishëm. Ajo ka mbështetur kërkesat e aneksimet territoriale të fqinjëve të Shqipërisë, siç është Serbia. Ky mbështetje ka qenë në përputhje me interesat e saj politike dhe strategjike në rajon.
Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se roli i Rusisë nuk është i vetmi faktor që ka ndikuar në ndarjen e territorit shqiptar. Ndër faktorët tjerë të ndikimit ndodhen interesat e fuqive të tjera, siç janë Britania, Austria-Hungaria dhe Gjermania, si dhe faktorët historikë, etnikë dhe politikë vendore. Shqipëria është pësuar ndarje dhe trazira të shumta gjatë historisë së saj. Disa faktorë kryesorë që kanë kontribuar në copëtimin e territorit të Shqipërisë janë:
Ndarja nga fuqitë e mëdha: Pas Luftës së Parë Botërore, fuqitë e mëdha, si Britania, Franca, Italia dhe Gjermania, patën ndikim të madh në ndarjen e territorit të Shqipërisë. Traktati i Londrës në vitin 1915 dhe traktati i Versajës në vitin 1919 vendosën kufijtë e reja dhe ndanë pjesën e Shqipërisë midis fqinjëve të saj.
Ndikimi i fqinjëve: Fqinjët e Shqipërisë, si Serbia, Mali i Zi, Greqia dhe Italia, kanë pasur interesat e tyre territoriale dhe politike në rajon. Ata kanë kryer aneksime territoriale dhe kanë ndikuar në ndarjen e territoreve shqiptare.
Luftërat ballkanike: Luftërat Ballkanike në fillim të shekullit të 20-të kanë shkaktuar përpjekje për zgjerim territorial nga fqinjët e Shqipërisë. Këto luftëra janë pjesërisht shkaktarë të ndarjes së territorit shqiptar dhe aneksimeve të vendeve të tjera. Është e vërtetë që Rusia ka mbështetur kërkesat për aneksim territorial të fqinjëve të Shqipërisë, veçanërisht në kontekstin e Luftës Ballkanike në fillim të shekullit të 20-të. Ky mbështetje ka qenë pjesë e strategjisë së Rusisë për të forcuar aleancën e saj me Serbinë dhe për të parandaluar përhapjen e interesave të fuqive të tjera në rajon, veçanërisht të fuqive të mëdha evropiane.
Rusia ka pasur një marrëdhënie historike të ngushtë me Serbinë dhe ka parë këtë vend si një aleat të rëndësishëm në Ballkan. Në kohërat e ndryshme, Rusia ka mbështetur aspiratat territoriale të Serbisë dhe ka luajtur një rol diplomatik dhe politik në favor të saj.
Në kontekstin e Luftës Ballkanike, Rusia mbështeti Serbinë në luftën e saj kundër Turqisë Osmane dhe kundër fqinjëve të tjerë. Ky mbështetje u shfaq në formën e ndihmës ushtarake, diplomacisë dhe propagandës. Rusia dhe Serbia kanë ndarë interesat politike dhe strategjike në rajon, dhe Rusia ka përdorur mbështetjen ndaj kërkesave territoriale të Serbisë si një mjet për të forcuar pozicionin e saj në Ballkan.
Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se roli i Rusisë në ndarjen e territorit të Shqipërisë nuk është i vetmi faktor. Ka pasur ndikimin e fuqive të tjera, si Britania, Italia, Austria-Hungaria dhe Gjermania, si dhe faktorët historikë, etnikë dhe politikë vendore që kanë luajtur një rol në copëtimin e territorit shqiptar.
Marrëdhëniet ndërmjet Rusisë dhe Shqipërisë kanë pasur variacione të ndryshme gjatë historisë së tyre, duke përfshirë periudha të bashkëpunimit dhe periudha të tensioneve.
